2013 Ode aan mijn Moeder en haar verdwenen geboortehuis

Mijn moeder, is geboren op 24 oktober 1907 en overleden op 2 februari 1985 verdient het om in ere te worden gehouden, mede omdat zij een moeilijk en zwaar leven heeft gehad. Haar eigen moeder overleed al in 1927 op 57 jarige leeftijd en haar vader waar ze ook veel voor gezorgd heeft in 1929 op 59 jarige leeftijd. Dat was niet altijd even makkelijk voor haar, ze heeft er nooit veel over verteld. Zij was toen 21 jaar en dan heb je ze nog wel nodig en mis je de ouders erg.

Dan is eigenlijk je ouderlijk huis eigenlijk al voorbij, terwijl je nog niet zelfstandig woont omdat je nog niet getrouwd was. Mijn gevoel zegt nu dat zoiets voor haar wel een gemis is geweest, ze heeft er nooit veel over gezegd, is nu wel jammer, denk wanneer ze thuis kwam, haar broer woonde op het ouderlijk huis in, het wel eens niet zo prettig zou hebben gehad, kennende het karakter van haar broer een beetje stug persoon in de omgang. Dat zou wel eens kunnen komen doordat de vijf zusters altijd schik en plezier met elkaar hadden en hij het gevoel had er niet bij te horen of er niet in mee te kunnen gaan om met hen mee te doen.

Ik begin met de stamboom bij haar Grootvader en Grootmoeder

Johan ter Horst en Grada Hendrika  ten Broeke

                                           1842 - 1903                   1839 - 1910

                                        

                            



                         Staand hun zonen: Karel Lammert - Hermanus - Bernard en Wilhelm

Neem aan dat deze foto gemaakt kan zijn tijdens hun 25 jarig huwelijk

Met Karel Lammert 1869 - 1929, woonachtig op "Drievershuus" ga ik verder, omdat hij de vader van mijn moeder was

Stamboom van de 5 zusters ter Horst v.h. – ’t Beggelder –

 

           Johan ter Horst  -  Grada Hendrika ten Broeke

                  1842  -  1903                                  1839  - 1910

  Karel Lammert   -  Hermanus  -    Bernard   -   Wilhelm

    1869  - 1929                 1872 - 1916         1875  -  1944       1877  -  1916

                                                                                                      ( Eibergen)

     Gehuwd met

     Grada Wilhelmina

     Salemink 1868-1927

        op: 2 - 4 – 1892

Had één zoon - Johan Gerrit  1892 - 1977 en 5 dochters                                     

                           

Hendrika Wilhelmina   -  Johanna Grada W. -  Grada Hendrika W.

        1893-1967                                  1897-1960                         1900-1965

Roepnaam:  Drika                             Anna                                       Grada

Mina Johanna  -  Carolina Berendina

   1904-1969                    1907-1985

      Mina                            Lina

Ze zijn allemaal geboren op “Drievershuus” ook wel “Luumeshuus” genoemd, Vroeger B 68 ( Rietstapperweg 4 )op ‘t Beggelder

Hier boven de 5 zusters op de foto in de 50 er jaren bij de "Dedert" in De Heurne

Hier onder zie je een oude foto van haar huis omstreeks 1912, helaas had zij deze foto niet, maar is  afkomstig van haar zuster Grada, voor mij  één van de vier tantes.

                                            Op deze foto staan  t Anna - Grada en o Johan

                                15 jaar   12 jaar       20 jaar

                                             voor hun ouderlijk huis



 

 

Hier onder een platte grond van het huis zoals gebouwd in 1912 en is in laatste oorlogsdagen



28-31 maart 1945 bij de bevrijding van Dinxperlo flink beschadigd

 

mijn dank aan Geert ter Horst

 

 Hier onder een schets van de gronden rondom "ter Horst van Drievers- ofwel Luumeshuus" omstreeks 1915

 

Opgemaakt door K.L. ter Horst? of samen met zijn Johan?

 

 

 

Met o.a. de beekweide, helmkamp, ezelsweide, peddengat, hietveld en foele maote.

Boven aan de "Bruggendiek" onder aan zijn ouderlijk huis.

 



met dank aan F. ter Horst H'veen 

 







Hier boven een prachtige foto van haar vader en moeder met de twee oudste kinderen Johan en Drika. Deze zal wel door een fotograaf gemaakt zijn. Haar vader was op vele manieren wel een persoon die vooruit keek. De dochters waren dienstbode bij de goede stand Dinxperlo, daar konden ze veel goede ideeën opsteken, het boerenwerk konden ze altijd nog wel leren.

 

 

Deze kreeg via achterneef F. ter Horst, hieruit blijkt dat ze hem wel konden gebruiken in de Gemeente. Uit Graafschapper 4.11.1919

bron: Boek De Heurne-Dinxperlo deel 2 door Ben Maandag

 

 

uit bovenstaande artikelen blijkt wel dat Karel Lammert ter Horst, net als mijn grootvader H.J. Beernink vooruit dacht en niet bleef hangen in zoals het toen was.

 

Mijn moeder was een aantal jaren dienstbode bij Ds. J. Steenhuizen in Dinxperlo en daarvoor nog bij Ds. van J. van Petegem?, omdat ik in haar album een artikel over hem gevonden heb na zijn overlijden. Waarschijnlijk heeft zij toen een lade kast van haar vader meegekregen omdat daar intern was. Met de kast heeft ze tijdens haar huwelijk niets mee gedaan en stond jaren lang op zolder en daar heeft ze veel spullen in bewaard over het huis bouwen en haar uitzet en diverse rekeningen. Hiervan heb ik na haar  overlijden een plakboek gemaakt.

Bijna 100 jaar

Deze lade kast heb ik door goede meubelmaker, André Langenberg, laten opknappen omstreeks 2003, en hij vond een datum in de derde la - 27 jan '19 K L ter Horst, de meeste letters waren onduidelijk, maar ik kon er opmaken dat haar vader deze kast had laten maken en waarschijnlijk gekregen op deze datum. Eigenlijk wel jammer dat ze er nooit iets mee heeft gedaan, nu is deze weer in eer hersteld

Een familie foto t.g.v. hun 25 jarig Huwelijk op 2 april 1917





 Van links naar rechts: t Grada - t Drika - t Mina -  o Karel ter Horst - Lina - o Grada Salemink -  o Johan -  t Anna

 

Ga er van uit dat deze foto gemaakt zou kunnen omdat ze 25 jaar getrouwd waren, misschien heeft ze het ooit eens gezegd aan mijn broers, omdat deze jaren in de voorkamer heeft gehangen van mijn ouderlijk huis.

t Grada - mijn Vader - mijn Moeder - o Evert - t Mina - o Rudolf

Wanneer deze foto gemaakt is, is helaas onbekend, gaan er vanuit ergens in 1928, omdat toen nog geen van hun drieën getrouwd was. Moeder heeft hier nooit iets over gezegd en helaas ook nooit aan mij gevraagd om het erbij te schrijven, jammer, zeker nu je haar geschiedenis een gezicht wilt geven.

Haar vader is het laatste jaar voor zijn overlijden ziek geweest en mijn moeder heeft hem vaak verzorgd. Hij heeft toen veel op bed gelegen, daar heeft ze wel iets over verteld wanneer tante Mina op de koffie was. Dat verzorgen was voor haar niet altijd even makkelijk doordat zijn karakter wegens zijn ziekte was veranderd.

Hierop heeft mijn moeder met een

potlood zijn overlijden 's morgens

om vijf uur opgeschreven

                                                                                                              Lina ter Horst oud 21 jaar

                                                                                                                                       

Denk dat ze aan deze tekst Psalm 56 vers 9 veel steun heeft gehad, deze tekst heb ik gevonden bij zijn overlijdenskaart.

Gij hebt mijn zwerven geteld; leg mijne tranen in uwe flesch; zij niet in uw register. (schrijfwijze 1929) 

Hieronder een kort memoriam in een krant van 1929 over K.L. ter Horst

                      met dank aan F. ter H. Hoogeveen

Bij toeval vond ik de overlijdenskaart van haar Vader dat ze aan de binnenkant de datum had geschreven, toen haar Moeder was overleden in 1927. Omdat het geschreven is met een potlood, is het nogal moeilijk om te lezen.



Moeder overleden 15 April 1927, middags 2 uur. Gezang 273 vers 7. Lina ter Horst oud 19 jaar

Er is nog een Bijbel en Zangbundel in één uitgave  Staten generaal 1917, helaas is deze niet van haar. Ik denk dat er geen heeft gekregen zoals mijn Vader, of ook zelf gekocht. Deze is er nog met de inscriptie:

                  Bertus Marinus Beernink 5 April 1925 

Gezang 273 vers 7    Laat Hem besturen, waken!
                                  't Is wijsheid wat Hij doet.
                                  Zóó zal Hij alles maken,
                                  Dat g'u verwonderen moet,
                                  Als Hij, die alle magt heeft,
                                  Met wonderbaar beleid
                                  Geheel het werk volbragt heeft,
                                  Waarom Gij thans nog schreit.
                                                                                                                                         Schrijfwijze in 1917







    

                                                                       

                                          In dit familiegraf zijn 3 ter Horsten generaties begraven

 

Dit is te vinden op de oude begraafplaats aan het Kerkhofpad in Dinxperlo, gezien vanaf het eerste pad rechtsaf, lig een beetje verscholen achter ander familie graven. Deze struiken bloeiden op het graf.

 

 

 

                                                                                         

Hier onder een mooie opname van de drie jongste zusters ter Horst t Mina - Moeder - t Grada, gemaakt tijdens een uitstapje van levensmiddenbedrijf Beernink in De Heurne in 1962?

Zij steunden elkaar in voor en tegenspoed

Zij hadden allemaal een familie kwaal - een te hoge bloeddruk - Helaas zijn t Grada en T Mina op veel te jonge leeftijd overleden.

 

 

 

Mijn Ooms en Tantes gingen er altijd prat op dat "Het Beggelder" een buurtschap was dat officieel op auto kaarten stond vermeld. Inderdaad op de laatste autokaart die ik gekocht heb stond het er nog op.Uitgave 2011/2012.

 

 

Mooi artikel over Het Beggelder in de Graafschapbode van 1954?

 

 

 

  



Toen zij in het huwelijk traden waren hun beide ouders al overleden. Zij zullen op een huwelijksdag er wel aan gedacht hebben - waren vader en moeder - er nog maar getuige van. Mijn moeder heeft hier nooit iets over verteld en je vroeg er niet na.

 De Trouwfoto van mijn Vader en Moeder

Carolina Berendina huwde op 17-8-1933 met Bertus Marinus Beernink en gingen in - de Bos - wonen, zoals dat in die tijd werd gezegd. Huis nr. C 228a, later werd het Welskerbos 3

Zij hebben daar een huis gebouwd op een stuk grond dat zijn vader ( mijn Grootvader) in 1913 heeft gekocht.

                                                               Hun huis in 1970

Voor haar verdere leven zie  www.oelengoor.nl waar een geschiedenis van haar te lezen is. Daar waren veel droevige, maar ook mooie momenten in hun leven

  

Het meiboomgedicht voor het nieuwe huis van Fam. B.M. Beernink – C.B. Beernink - ter Horst in 1933

Wat een geheisa en geschoor

In dat olde  Oelengoor!

Woar de kikvörschte en pädden

Vrogger op een riethalm redden.

Woar et wild den jager fopten,

In de zompen zich verstopten.

Woar de oelenschreeuw bi’j nacht

Völle angst hef an e’jacht.

Woar uut ’t olde Welskerbosch

Drinken kwam de das en vos.

Woar al ’t olde is verdwenen

Kwammen auto’s vol met steenen.

En zoals dan rechtevoorts

’t Bosch vergeet, as had et koorts.

Wat ons al zoo vaak verrasten

’t Was, of ’t uutde grond kwam basten.

Joa, now is ’t um et gemak

Op een hoar noa onder dak.

En now mot noa olden plicht

Ook een meiboom worden opericht.

Doarbi’j komt dan onze wenschen

Veur ’t verloofde jong paar menschen,

Dat et huus hopt te betrekken

En wi’j wilt er niet met gekken.

De Keerl mot moar niet meerder etten

Da’w straks de dörpels uut mot zetten

De Vrouw mot ’t lengen moar staken

Of mo’w de zolder hooger maken?

Och, misschien hebt de slechte tieden

Ook hier nog eure goeie zieden.

Wi’j wenscht eur wieter in et huus

Moar volle zegen, weinig kruus.

Den Vader, den hier is weg’enommen00

En hier de ongrond hef ontgonnen

Herdenke wi’j ok nog met eene

Den helpt ow hier nog op de beene.

Ook allen, die ow ’t noaste stoan

Wi’j wünscht eur, dat ’t hier good mag goan.

Doar is owleu alles an gelêgen

Wi’j wünscht doarum Gods besten zegen!

Onderstaande foto is gemaakt tijdens de laatste grote familie ter Horsten  bijeenkomst van neven en nichten in september 2007,  ze hebben allemaal een beetje ter Horsten bloed in hun  aderen, doordat hun moeder was geboren op "Drievershuus"

  





Hier onder het allerlaatste van het geboorte huis van mijn moeder, herbouwd in 1953, het vorige huis had flinke oorlogsschade opgelopen eind maart 1945 

Hoe lang staat dit er nog?

 Stond er op 28 februari 2014 niet meer

 

 





Hier een mooie foto van "Drievershuus" in 2003. Helaas is dit huis, gebouwd in 1953, in 2012 afgebroken t.b.v. uitbreiding Industrie terrein in Dinxperlo. Alleen het bordje  - Huis nr 4 - tot 28.2.2014, aan de Rietstapperweg en een klein stukje van de inrit herinnerd er nog aan.

  

 "Mijn dank gaat uit naar Geert & Frank ter Horst en D. Boland-Westendorp voor het beschikbaar stellen van enkele foto's"

  

Iedereen die dit leest zal zich misschien wel afvragen waarom een blog over mijn moeder. Daar heb ik enkele redenen voor omdat ik over haar naam - ter Horst -  enkele minder leuke opmerkingen heb gehoord en zoiets dergelijks heeft ze niet verdiend. Maar ook doordat haar vader mee de tijd meeging. Hier wil ik een voorbeeld van geven. Zijn 5 dochters hebben allemaal gediend - ofwel dienstbode geweest - bij de goede stand van Dinxperlo in die tijd. Zijn instelling was, hier steken goede / andere ideeën op, het boerenwerk kunnen ze altijd nog wel leren.

t Drika    was dienstbode bij Burg. van Kluyve

t Anna       "       "      "      "   Dr. Jenny en fam. Grooters

t Grada     "       "      "      "   Fam. Jaegerink

t Mina       "       "      "      "   Notaris
Mijn Moeder     "      "      "   Ds. J. Steenhhuizen en misschien bij Ds J.W. van Petegem?

Mijn moeder heeft na haar huwelijk nog kontakt gehouden met de echtgenote van Ds. Steenhuizen. Uit een brief van Mevr. Steenhuizen, die ik vond bij spullen na haar overlijden in 1985, bleek dat ze in Friesland moeilijk konden wennen. Ze heeft nog een overlijdens brief gekregen, toen Ds. Steenhuizen was overleden. Wat ik me nog herinneren kan is ze ook naar zijn begrafenis in Oosthem (Friesland) geweest.

Hier boven een mooie foto van Ds. en Mevr. Steenhuizen in de pastorietuin

Helaas heeft zij een moeilijk en zwaar leven gehad, waarschijnlijk lag het begin ervan daar al wel een beetje omdat haar Vader en Moeder jong zijn overleden, ze heeft er nooit over verteld.

 

Hieronder volgt nog een belangrijke aanvulling naar aanleiding van een pasfoto die ik vond in het foto album van mijn Moeder, die opvallend naast de foto van haar Grootouders, Johan ter Horst en Grada Hendrika ten Broeke, zat.

 Dit zou wel eens haar over-Grootvader Lammert ter Horst 25-11.1792 / 02-08-1855 kunnen zijn, Het blijft natuurlijk gissen, maar het zou zo maar waar kunnen zijn? Hij is geboren op “Dersenhuus” in De Heurne en zijn beroep was dakdekker.

Hij is de stamvader van de ter Horsten met voetstappen op Het Beggelder



    

Op de achterkant van zijn pasfoto stond deze stempel, dat zou misschien wel te maken kunnen met zijn beroep, een speciale toestemming om over de grens te mogen werken?!  Of omdat ze vlak aan de grens woonden?

Hij huwde op 27-12-1834 met Wilhelmina Luimes, geb. 23-4-1816, toen was zij 18 jaar!

en de bruidegom 42 jaar!

Hij trouwde in bij Luimes op “Drievershuus”. Hier is ook waarschijnlijk de naam “Luumeshuus” ontstaan.

Hun zoon Johan werd geboren op 6-9-1842 overleden 29-12-1903. De Grootvader van mijn Moeder 1907-1985.

Hij, Lammert ter Horst, had toen al de leeftijd van 50 jaar, 5 jaar later is er nog een zusje geboren, Berendina 20-10-1847, die gehuwd is in Bocholt.

 Er blijft dan een vraag over waar komt de voornaam Lammert vandaan? Komt maar 2 x voor in de stamboom van de ter Horsten, die als oorspronkelijk stamhuis = De Hörste = in De Heurne hebben. ( wordt ook wel 't Hörsterken genoemd).

Hier onder een mooie foto van het Stamhuis van de ter Horsten van 't Beggelder, Anno 2004, waar het allemaal begonnen ca. 1750 - 1800

`

                                                            Met dank aan Frank ter Horst

 In 1959 na het onverwachte overlijden van Johanna Wilhelmina - Vriesen, de echtgenote van neef Karel ter Horst, heeft zij nog een tijdlang zorg besteed aan zijn zoon Ernst, die zijn moeder plotseling moest missen.  En daar heeft ze ook heel wat mee gekregen hoe mijn Oom Johan niet altijd even prettig was voor zijn kleinzoon. Volgens hem zou het wel goed zijn dat Ernst een degelijke opvoeding zou krijgen, was in die tijd heel normaal voor onze generatie. Helaas had de broer van mijn moeder niet in de gaten, dat zoiets niet op zijn manier zoals hem  voor ogen stond, niet kon. En ook niet goed is voor een 8 jarig kind, dat opeens wees is geworden. Al zal zijn bedoeling wel goed geweest zijn en beste met hem voor hebben. Ernst kon mijn moeder soms met droevige ogen aankijken en dat was voor haar ook niet prettig, en voelde wel met hem mee. Ik kan  Ernst wel begrijpen om dat het in mijn jeugd ook altijd niet even prettig was door trieste omstandigheden waar mijn ouders mee te maken hebben gehad en die ik toen ook niet begreep. Bij haar was het, je moet iets waar je niet zo dol op bent of kent ook proeven, dat hoorde er volgens haar ook bij een opvoeding in mijn jeugdtijd ook in de 50er jaren Zij bracht zoiets op een prettige manier en dat is een heel andere manier van overbrengen, dan hij heeft meegemaakt door trieste omstandigheden. Je moet een kind niet iets opdringen op die leeftijd, hooguit zeggen, wij moesten van onze ouders ook alles proeven. Al doende leert men verschillende smaken kennen en dat is helemaal niet erg, word je groot van.

 

Hier wil ik ook de eerste echtgenote van Karel ter Horst in herinnering houden, zij is onverwachts op 28 jarige leeftijd overleden, door een samenloop van trieste omstandigheden. Zij mag ook niet vergeten worden. 

  

Zij heeft ook geen makkelijke tienertijd gehad, toen zij in de fout was gegaan begin 50 er jaren, is ze door haar moeder ook min of meer in de steek gelaten. ( De Grootmoeder van Ernst ). Zij had toen zeker haar steun nodig, maar volgens haar moeder was het een schande voor de familie, wat haar overkomen was. Zoiets kwam 100 jaar geleden ook al voor. De naam Vriesen was waarschijnlijk belangrijker voor haar, dan dat ze er moest zijn voor haar dochter.

Dinxperlo 28 februari / 18 april 2014

Heurnerbosch 1832-1913

Met extra info van F. ter Horst H'veen

Hier nog een mooi overzicht waar op 't Beggelder "Drievers-  ofwel Luumeshuus" eens gestaan heeft. Helaas sinds 2012 vergane glorie, jammer.

                                                                               

      bron: F. ter Horst H'veen



2013 Het Grote Onbegrip

 

Het Grote Onbegrip

Het is voor mij onbegrijpelijk dat je tegen een groot onbegrip aan loopt wanneer je probeert duidelijk te maken het geen je allemaal al hebt meegemaakt, wat dat in je leven kan gaan betekenen. Ze kunnen of willen misschien niet begrijpen dat wat ik allemaal heb mee gemaakt in mijn leven op een gegeven ogenblik als een rode draad op je verdere levens pad gaat mee lopen, na weer een, de zoveelste, ernstige gebeurtenis. Ik heb getracht om me er zoveel mogelijk tegen te verzetten, maar wanneer je zulke mentale dreunen krijgt als in 2012 dan gebeurt er iets in je lichaam en dat is voor een buitenstaander moeilijk of helemaal niet te begrijpen. En het houdt een keer op ofwel het wordt dan heel moeilijk om je er tegen blijven te verzetten.

 Over wat ik dit jaar in april weer heb meegemaakt, wens ik niemand toe. Wakker worden vanuit een diepe, coma achtige slaap en in een flits kwamen alle narigheden voorbij die ik had meegemaakt en voelde me weer wegglijden, net als in oktober 1997 en was angst aanjagend en heel luguber. En zoiets is me vier keer overkomen, het is eigenlijk niet te beschrijven. Je zit dan ook nog een paar dagen niet lekker in je vel, a.h.w. een vorm van napijn in je hoofd. Meer dan een hoofdpijn, maar net geen migraine, is moeilijk te omschrijven.

 Je weet waarom je de handicap hebt en alleen dat al gaat als een draad door je leven heen, zeker omdat familieleden het wel wisten, maar mijn broers ook niet en ik pas vanaf 1961 en je hoort in 2011 het weer een keer. Ik heb er nooit eerder over gesproken doordat een aantal wetenswaardigheden ontbraken en de zekerheid. Dan speelt ook mee dat ik in begin negentig jaren te maken heb gekregen met leugens door voormalige buren, eigenlijk -buitenstaanders – en helaas ook door je eigen broers Henk en Karel. En je wordt beschuldigd door hun wat ze niet waar kunnen maken en je op een verschrikkelijke manier vernederen, gaat dan ook een rol spelen. Ze ( mijn broers ) laten je dan ook twee jaar links liggen. Maar ook dat je in oktober 1997 opeens gevoel krijgt terwijl je rustig in je stoel dat het binnenste van je lichaam uit de stoel glijdt in een koker, terwijl je niets kunt doen en eigenlijk niet precies hoe lang het geduurd heeft 30 – 45 – 60 seconden? Wat dat geweest is kan niemand verklaren maar het heeft wel invloed gehad in mijn verdere leven en als je elke dag aan wordt herinnerd, is niet leuk meer.

Wanneer mensen het niet kunnen of willen begrijpen kan ik me wel voorstellen. Als ze niet weten wat te zeggen, zeg dan niets. Maar geef dan ook geen commentaar in de geest van dat is geweest en moet je vergeten. Maar dat gaat niet altijd op, voor de één wel en een ander niet. En ze kunnen ook niet begrijpen, dat wat je hebt meegemaakt, mogelijk een deel van je leven kan blijven, of je wilt of niet. Of een opmerking in de trant van, je moet zorgen dat je geen ongenoegen / …..  krijgt met je broers. Zoiets slaat nergens op, daarmee laten ze merken dat je maar moet accepteren dat ze misbruiken maken of hebben gemaakt van je situatie waarin je zit. Eigenlijk wordt van mij verwacht te doen alsof er nooit iets gebeurd is. Ongevraagd commentaar geven is niet moeilijk, maar daarmee kun je iemand diep raken om maar niet te zeggen kwetsen. Zou het nog zwaarder kunnen zeggen, dat doe ik maar niet.

 

Het is eigenlijk te gek voor woorden dat je een gerechtelijke procedure moet beginnen om alleen maar - gelijkwaardigheid – , niet meer of minder, af te dwingen van een aantal personen, waar onder je eigen broers. In principe zijn hier geen woorden voor, dat zoiets nodig is, helaas wel, maar heeft geen  enkele zin.

Wanneer je zoiets zou doen, dan krijg je het volgende, ze komen niet, komen ze wel, dan zwijgen ze of zeggen Ja Maar, we weten niet meer wat we gedaan hebben en dat is heel makkelijk, onttrekken aan de verantwoordelijkheid, dan ben je wel een verschrikkelijke lafaard volgens normen en waarden. Of wel, ze leggen de verantwoordelijkheid buiten zich zelf zoals zo mooi beschreven in het boek “Ja Maar”.

Het is voor niemand te bevatten wat het allemaal betekend voor iemand die weet waarom hij een handicap heeft en helaas het is niet zomaar een handicap, omdat bekend is hoe deze is ontstaan en daardoor een trieste geschiedenis blijft. Dat er  4 operaties nodig zijn geweest om aan het lopen te komen en te blijven, maar ook dat ze allemaal nooit 100% hebben gebracht waarop werd gehoopt.

Dat je met doorzettingsvermogen en wilskracht bijna 54 jaar redelijk en pijnvrij hebt kunnen lopen na de operaties van 1958 en in de negentigerjaren toen ik een controle bezoek bracht aan een Revalidatie arts Dr. A.H. Schaars inzake beenbeugels en schoenen, ging het langzaam aan minder worden, de spieren gaven wel irritaties door overbelasting, gelukkig zonder veel pijn. Op zijn verzoek heb ik toen foto’s laten omdat hij wel eens wou weten hoe het er voor stond met mijn knieën, heupen en rug. Deze zijn door hem i.o.m. Orthopeed van Herwijnen bekeken en je krijgt dan te horen dat alles even slecht is.

Te gelijker tijd krijg je dan ook nog te maken met misbruik van mijn situatie en pure zwartmakerij door enkele personen. In die tijd beginnen ook nog de spieren overbelast te raken en worden pijnlijk, weer aanpassen en je merkt dat langzaam weer achteruit gaat. Al deze zaken zijn verschrikkelijk mentale dreunen, die een rol gaan spelen omdat daarnaast ook nog veel gebeurd is, waar niemand invloed op heeft gehad en dat gaat dan ook meespelen.

Ik heb me er jaren redelijk tegen kunnen verzetten, maar op een gegeven ogenblik knapt er iets in het lichaam waardoor je lichamelijk, maar ook mentaal verschrikkelijk moe van geworden bent. Zoiets is niet te verwerken of je wilt of niet. Het ergste is dan ook nog je mag er niet over praten, daarom onderstaande tekst, gelezen in het boek “Ja Maar ”.

 

Over het gebeurde door een aantal personen, ben ik maar opgehouden te denken in termen als “Verwerken of accepteren”. Het is te groot en te absurd voor woorden.

 

Heurnerbosch1832-1913


Levenswijsheid van mijn ouders:

Nooit bemoeien met andermans zaken, want dan klopt er iets niet
Nooit commentaar leveren, omdat je niet weet hoe de vork in de steel zit
Laat je nooit sturen, dan verlaag je zelf tot het allerlaagste





Maar ook het volgende: 

Wanneer er iemand mocht zijn die denkt dat ik t.o.v. hem in de fout zou zijn gegaan. Dan moet hij het lef hebben mij dat persoonlijk te zeggen en niet via een derde persoon, dan ben je laf.

Er is nog nooit iemand naar me toe gekomen die vindt dat het wel zo zijn geweest. Klagen tegen mijn broer, was makkelijker! Hij heeft zich verlaagt tot een bedenkelijk niveau.

 

 Enkele uitspraken gedaan door een Juridisch Loket:

 Dit is het smerigste dat we ooit gehoord hebben, kunnen en willen we niet begrijpen.

 Zie dat je hem in handen krijgt en sla ‘m met de stok in de nek, die heb je al bij je.

 Dit laatste mag je allen maar denken en niet doen, hooguit snoeihard aanpakken onder vier ogen

Maar ook: "Je zult nooit een eerlijke kans krijgen om jouw verhaal te vertellen, omdat . . . . . . . . . . . ."


 

Iedereen vergeet dat ik in mijn leven al een flink wat bagage meedraag, of je wilt of niet, dat is eerder meer dan minder geworden.

 

Heurnerbosch1832-1913

 

Mijn Handicap met recente, voor mij,belangrijke aanvullingen

Hier komt nogmaals de geschiedenis van mijn handicap, mede doordat ik recent weer informatie kreeg van mijn nichten R. Smalen-Veldhorst en W. Lenderink-Veldhorst, wat voor mij erg belangrijk was om meerdere redenen. Nu eindelijk wel 100% zekerheid wat de oorzaak is van mijn spieraandoening. Voor mij is het nog altijd jammer dat mijn moeder het ontstaan van mijn handicap niet zelf verteld heeft. Waarschijnlijk kon ze dat niet goed onder woorden of wist ze misschien hoe het bij mij over zou komen. Al heeft ze hiervoor eind 60 er jaren wel een goede mogelijkheid voor gehad.

Daar werd niet over gesproken en is nooit over gesproken

 Ik ben geboren in 1943 als 6^e kind in een gezin waar in totaal 7 kinderen zijn geboren. Helaas zijn er in totaal 4 kinderen overleden ( 3 zusjes en 1 broertje ) Van deze 4 kinderen weet ik alleen een aantal zaken van mijn zusje dat in 1948 is geboren. Waarom ik wel ben blijven leven en een handicap heb en mijn zusje dat geboren is in 1948 niet, heb ik eigenlijk bij toeval gehoord in 1961. Dit dankzij een tante van mij, ze was een zuster van mijn moeder en hadden altijd een goed contact met elkaar. In 1961, na het behalen van mijn diploma M.U.L.O A met Boekhouden en Middenstand, solliciteerde ik bij een groot familie bedrijf in Dinxperlo. De echtgenoot van mijn tante kende de eigenaar/oprichter van dat bedrijf heel goed en mijn ouders vroegen hem om een balletje op te werpen of er geen plaats was voor mij op het kantoor. Tijdens één van die gesprekken met mijn tante Mina en oom Evert Veldhorst – ter Horst onder het koffiedrinken bij ons thuis, vroeg tante Mina aan mijn moeder hoe het kwam dat ik een handicap had. Heel rustig vertelde ze aan haar, dat ze een injectie had gehad van hun huisarts toen ze in verwachting was van mij. Toen ik vroeg waarom krijg ik deze injectie?, dan blijft het kind in leven, was zijn antwoord. Na ongeveer 1 ½ - 2 jaar kwam men er achter dat er iets met me aan de hand was, omdat ik niet begon te lopen maar bleef kruipen. Men ontdekte dat mijn beenspieren in principe te kort waren of wel bleven krimpen, ik had dus onvoldoende kracht om deze goed te strekken. Hieraan ben ik in 1946 geopereerd in Enschede, volgens een nicht van moeders kant, Mevr. D. Boland-Westendorp, die een keer met mijn moeder is mee geweest naar Enschede, ze kon zich nog goed herinneren dat het erg koud was, dus in de winter, of dit nu jan- febr. of in dec. was wist ze niet meer.

 Later in 1949, nog een keer een operatie in Winterswijk, wanneer is niet bekend, persoonlijk denk ik dat het in het voorjaar /zomer geweest is. Het linkerbeen kon ik wel goed strekken en lopen ondanks dat de voet instabiel was, stevige hoge schoenen dragen en zo ging dat goed, maar in het rechterbeen had ik in 1949 na de operatie ook nog onvoldoende kracht om deze goed op de grond te zetten met het gevolg dat de spieren langzaam weer begonnen te krimpen, dusdanig dat in 1957/58 het lopen eigenlijk weer voorbij was. En er was eind 40-er jaren geen nazorg zoals dat nu het geval is. Het kon zo niet langer meer, in- tussen was er een orthopedisch chirurg ( K.J.Nederpelt) in Doetinchem gekomen, die de spieren in het rechterbeen, aan de achterkant v.d. knie weer langer heeft gemaakt, helaas leverde dat niet het gehoopte ofwel noodzakelijk resultaat op. Het was eigenlijk zo, ik moest en zou lopen, dat kon ik ook wel met behulp van armkrukken, nadat ik al 5 weken intensief geoefend had met een therapeut in het Wilhelminaziekenhuis te Doetinchem, ca. 7 weken daarna. nadat ik weer thuis was gekomen bleek dat de spieren al weer waren gekrompen. Na een 2 tal operaties in juli was het been 100% recht, maar nu nog maar 93% en dat al 3 maanden na de operatie. Sinds eind december 1958 draag ik daarom een lange beenbeugel aan het rechterbeen, helaas was er toen ook nog geen nazorg en dat zorgde later en ook nu voor problemen, geen enkele begeleiding of tips door de orthopedische chirurg en de – instrumentenmaker.

 Sinds 1961 weet ik ook waarom mijn zusje, dat geboren is in 1948, ook weer is overleden Toen mijn moeder van haar in verwachting was heeft de huisarts haar geen injectie gegeven, hij durfde het niet aan, mede omdat er wel weer eens een nevenwerking aan zou kunnen zitten en twee kinderen met een handicap zou voor mijn ouders teveel zijn geweest. Hierover is ook nooit door mijn moeder over gesproken dus denk ik dat het reeds genoemde de reden is, mede omdat onze huisarts hun situatie goed kende. Ik kan dus rustig zeggen en dat weet ik al 50 jaar, wanneer ik deze handicap niet zou hebben gehad. Ik waarschijnlijk ook niet in leven zou zijn gebleven, een 100% zekerheid is er natuurlijk niet, maar mijn gevoel zegt dat het wel zo is. De oorzaak van het overlijden van 3 zusjes en een broertje is eigenlijk nooit exact bekend geworden. Er werd wel eens gezegd van Engelse ziekte of een inwendige vorm van eczeem, het bleef altijd een beetje onduidelijk. Op 21 december 2010 hoorde ik van mijn nicht D.W. Boland- Westendorp, eigenlijk bij toeval, opnieuw dat ik een injectie had gehad, omdat zij wel eens mee was geweest naar Enschede in 1946 wanneer mijn moeder mij opzocht in ziekenhuis. Zij heeft dit mij weer bevestigt in een gesprek met haar op 23.2.2011.Ook heeft moeder wel eens opgemerkt tegen haar dat ik de beentjes zo verkrampt hield.

 Onze huisarts Dr. I. de Keizer heeft na zijn pensioennering, als hij me weer eens zag en de gelegenheid kreeg wel een paar keer over gevraagd hoe het met het lopen ging en dat was wel voor 1993 en dat heeft me ook aan wel denken gezet, ik heb mijn handicap dus niet zo maar. Omdat ik in 1993 erge last kreeg van mijn beenspieren in het rechterbeen wegens langdurige overbelasting, verkeerd gebruiken van de spieren, speciaal de “Lange beenspier” die in de lies begint, ga je ongemerkt het lopen beperken.

Diverse aanvullingen.

 

1938 Berendina Wilhelmina        6-08 / 23-11-1938             4 maanden oud overleden te Dinxperlo

1939 Bernard Willem                18-12-1939 / 16-09-1940     9 maanden oud overleden te Arnhem

1941 Berendina Wilhelmina      27-09 / 26-11-1941             3 maanden oud overleden te Dinxperlo

1948 Berendina Wilhelmina      04-04/ /12-08-1948             4 maanden oud overleden te Doetinchem

                 Dini

 

Van het broertje zijn nog enkele foto’s aanwezig waarop heel duidelijk te zien is dat waarschijnlijk inwendig iets niet goed zat, en ze misschien eigenlijk niet goed wisten wat eraan de hand was en wat ze konden doen. Mijn moeder heb ik wel eens horen zeggen dat hij alleen maar met zijn hoofd heen en weer bewoog alsof hij zeggen wou – ik blijf ook niet hier –

 

Tante Mina Veldhorst- ter Horst, was een zuster van mijn moeder -, zij hebben altijd veel contact met elkaar gehouden tijdens hun leven. Misschien ook omdat ze beiden veel last hadden van een te hoge bloeddruk, dit was en is nog steeds een familie kwaal.

Dr. I de Keyzer was bijna 40 jaar huisarts in Dinxperlo

 Op 14 november 2011 heb ik tijdens het honing halen en onder het genot van een kop thee bij Karel en Johanna, mijn broer rechttoe recht aan gevraagd of hij wist waarom ik deze handicap heb. Dat wist hij ook niet, alleen kon hij vertellen, dat moeder wel eens aan onze huisarts Dr. I. de Keijzer had gevraagd of er geen medicijnen waren, zodat het kind zou blijven leven. Dit had hij moeder wel eens horen zeggen, misschien tegen één van haar zusters?. Toen heb ik

hem gezegd dat zij tijdens de zwangerschap van mij een injectie heeft gehad, zodat het kind zou blijven leven, met het gevolg dat de spieren niet goed werkten/werken, daar kwam men pas later achter, toen ik niet begon te lopen en maar bleef kruipen. Hij wist nog wel dat moeder ook nog een miskraam heeft gehad in 1944, maar wanneer wist hij ook niet precies.

 

Bovenstaande heb ik bewust gevraagd aan Karel om te weten te komen of ze tegenover hem en Henk wel eens iets had laten doorschemeren over het hoe en waarom van mijn handicap.

Ook omdat ze er tegen mij nooit erover heeft gesproken en dat is eigenlijk wel jammer. Ik kan er begrip voor opbrengen mede omdat zij een heel moeilijk en zwaar leven heeft gehad.

 

Dinxperlo, 5 oktober 2013 Gehoorde opmerkingen.

 Aanvullingen inzake het niet levensvatbaar zijn en overlijden van de 3 zusjes, kan ik me alleen de laatste, geboren in 1948 nog goed herinneren, hoorde ik op 4 oktober 2013 tijdens het bezoek van 3 nichten Veldhorst, Riek – Willemien en Diny dat hun bloed niet goed was. Het was geelachtig en ze konden daar toen nog niets aandoen, zoals ander bloed geven, dat ze nu wel kunnen - De resus factor - wanneer nu zoiets voorkomt dan wordt het bloed vervangen en dat was misschien in de 30 – 40 er jaren nog niet mogelijk. Denk dat ze in die tijd hier nog niet alles van af wisten, hoe het te behandelen.

Eveneens hoorde ik ook van nicht Riek dat ook wel eens mee was geweest in 1946 naar Enschede, toen moeder mij daar opzocht en ook dat het erg koud was.  Ze vertelde ook nog dat moeder een injectie had gekregen toen ze in 1943 in verwachting was. Daarom kan ik nu wel met 100% zekerheid zeggen, wanneer ik deze niet zou hebben gehad, het met mij ook niet goed zou zijn afgelopen.

Op 11 januari 2012 heb ik tijdens een gesprek met de heer Janno Giesen van R.R.T. te Doetinchem, de maker van mijn prothese, noemde hij een naam voor mijn aandoening – Vanatonie -?. zie onder.

 

Bron: www.encyclo.nl/begrip/hypotonie onder punt 6 Hypotonie, staat echter het volgende:

 Verlaagde spanning, meestal van spieren. Te onderscheiden van hypertonie, verhoogde spanning en Vanatonie. ( spanningsloosheid). Gevoelsmatig komt dit er het dichts bij, 100% zekerheid heb je niet.

Mijn gevoel zegt dat het meer neigt naar hypertonie, de waarheid zal wel ergens in midden liggen ofwel een combinatie van beide. Eigenlijk is het altijd en nog éénzijdige spanning of wel krimpen, korter willen worden. Ik kan dankzij fysio het rechterbeen we wat strekken, echter minimaal. Het is nu één maal ontstaan als een neven effect van de injectie in 1943. De Orthopeed K.J. Nederpelt noemde het in 1958 - ‘t Syndroom van Little -, hieronder vallen een 3 tal spieraandoeningen, dat laatste heb ik ooit eens in het Damesblad Libelle gelezen.

 

 

Heurnerbosch1832-1913

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1973 - 2011 Werkzaamheden dankzij handigheden/vindingrijkheid

 

Een kleine beschrijving van werkzaamheden die ik kon doen dankzij handigheden en uit liefhebberij voor de natuur. In het begin deed ik al mijn spullen die ik nodig had in een bolderwagen en verder datk alle dingen zittend op een kruk, helaas zijn heel weinig foto's van, je dacht er niet aan om foto's te maken.

 

In 1959 kregen wij waterleiding en toen moest er natuurlijk ook een leiding naar het kippenhok. Hier ben ik weer de leiding aan het dichtgooien, Een jaar na de operatie, probeerde ik al weer zo bezig te zijn.

 

 Links zie ene deel van de "buutentuun", waar de varkensmest werd ingegooid

 

 

Tot in de 90 er jaren heb ik een groente tuin gehad, al heb ik deze eind 80 er jaren aanzienlijk minder gemaakt  en beschouwde het toen als een bezigheidstherapie, het waren nog een paar grote bakken.

 

Hier onder zie je voorbeeld van hoe ik het deed in de groentetuin. later bij de bakken deed ik het meeste vanaf de scooter.

 

 

 

De foto in de groentetuin in ongemerkt gemaakt en zijn vaak de mooiste

 

 

Deze is van ongeveer 1991/92, vanaf 1995 ben ik ongemerkt begonnen om alles wat hoger te maken, de bakken, waar ik dan een komkommer- en een courgetteplant in kweekte.

 

 

Zo'n komkommerplant lukt je maar één keer
wat een bos met diverse stokken als steun voor de rangen.

Dit was in 2007 en is maar van  1 stek

 

Sommige komkommers hadden een mooie lengte en behoorlijk recht

 

In 2007 hadden we een gigantische opbrengst 

 

 

Een courgetteplant lukte welk elk jaar goed, met de komkommerplant hadden we voor ons zelf voldoende, maar zo'n grote als in 2007 hebben we nooit meer gehad ondanks dat ik er meststoffen bij deed en zorgde voor voldoende water. 

 

 

Een joekel van een plant

Deze courgette is eigenlijk te groot, maar wel te gebruiken om er een lekkere soep van te maken

                                                                                          Een fraaie gele courgettebloem

 

 

In 1986 heb ik mijn eerste grasmaaier gekocht een Stiga ( Skeltermodel ) in Rees (Duitsland) en deze heb ik samen met een collega opgehaald, deze was omgebouwd tot handbediening, maar moest wel koppelen.

 

In 1990 hebben we besloten om een tuinhuis te laten plaatsen door de Fa. B.G. Hijink, mede doordat we niet zo vaak met vakantie gingen. En we konden dan fijn in onze eigen tuin relaxen. Dit waas voor ons beiden vele rust momenten.

 

De voorbereidende werkzaamheden heb ik allemaal zelf gedaan, zoals het uitgraven van het perceel van ongeveer 3.50 x 5.00 m en 35 - 40 cm diep, en dat deed ik net zo lang als het klaar was elke ongeveer een uur en vijftien minuten. Toen heb ik het The van "de Tol" laten of dit voldoende was en dat was het wel omdat de  verdere ondergrond geel zand was. Door hem is de vloer en fundering gelegd. Eveneens heb ik de sleuf gegraven voor de stroomkabel van het tuinhuis tot aan de loods. 

 

Zulke werkzaamheden heb ik kunnen doen doordat ik alles zittend op mijn kruk deed, anders had ik zoiets niet kunnen doen. 

 

 

Onze relax tuin sinds 1990

 

 

Waarom deze grasmaaier kopen! omdat ik dan minder afhankelijk was derden die dit moesten doen en vond het zelf wel leuk om te doen, ook omdat ik dit nog doen. Vanaf die tijd gebruikte ik de bolderwagen minder en was meer voor de kinderen om te gebruiken  Deze Stiga heb ik lang gebruik tot ongeveer 2002

 

 

Bij de maaier heeft een collega van de "M.D." voor mij een kar gemaakt die ik er achter kon vastmaken en zo mijn gereedschappen en de kruk kon meenemen. In 2e helft 80-er jaren beperkte ik al het lopen.














Hier naast een foto waarbij ik de aandacht heb bij het maaien. Van deze trekker/maaier heb ik veel plezier gehad van 1986 -2002.



 

Toen er plannen waren om in 2012 met een goede kennis om video opnamen te maken kwam er een kink in de kabel zoals dat weleens zeggen. Wel jammer want het was de bedoeling om van diverse werkzaamheden, o.a. vanaf de scooter op ook opnamen te maken, gelukkig zijn hiervan wel een aantal foto's gemaakt, hadden er ook nog wel meer kunnen zijn.

Met deze grasmaaier moest je ook nog koppelen, de laatste van een automaat en veel makkelijker.



 

Hier zijn nog een paar foto's waar ik aan het maaien ben.

 

 

Deze foto is gemaakt terwijl er iemand aan het maaien is, een vraag ben ik dat of een collega.

 

    

 

Op deze zie je mijn 2e rode grasmaaier, het merk weet ik niet meer. Een collega is hier aan het maaien.

 

Deze heb ik 10 jaar gehad en heb gemiddeld elke week in totaal ruim 2000 m2 mee gemaaid inclusief de paden op de poel, dit was voor mij echte ontspanning omdat ik dit nog wel kon doen en de rest  wat ik nog kon doen deed ik vanaf de scootmobiel die ik had vanaf 1993.

 

 

 

Dankzij deze kon ik eindelijk eens samen fietsen met mijn lieve echtgenote Anneke. Al was in het begin nog weel een klein probleem, de eerste scootmobielen konden niet harder dam 12 km per uur. Later toen ik een Delta Moover had was het wat makkelijker gelijk op te gaan, want deze kon ca. 15 km per uur en nog belangrijker was deze waren voorzien van droge accu's.

 

  

 

 

Hier een tweetal foto's van mijn eerste scootmobiel, dankzij deze voorzieningen heb nog heel lang buitenaf kunnen wonen

 We beginnen aan een fietstochtje

   



 

Mijn eerste scooter, met natte accu's in 1993

 

  

Iemand heeft wel eens tegen mij gezegd, jij gebruikt je scooter niet, nee je misbruikt hem. maar dan wel in positieve zin. Zo kun je nog veel extra dingen doen.

 

Ik heb ook veel vanaf de scooter gedaan en het kon ook alleen maar vanaf deze omdat staan voor mij niet mogelijk was en het lopen ging veel moeilijker. Zoals walnoot rapen, blad harken en in een mand weg brengen naar de afvalhoop. Ook appels plukken met een plukker die aan een lange steel zat, helaas zijn hier nooit foto's van gemaakt. Ik heb wel een enkele foto's waar ik afval appels bijeen aan het harken ben en sneeuwruimen.

 

 

 

 

Deze beide foto's zijn gemaakt in de winter van 2010-2011

 



Dit waren de eerste werkzaamheden die ik deed voordat ik 's morgens de krant ging halen uit de brievenbus.  Zou ook kunnen zeggen een beetje werken aan mijn conditie.





 Al zulke dingen kon ik doen dankzij de scootmobiel en een beetje handigheid dat voor mij van zelfsprekend was. 

 

 

Op deze manier en ook omdat ik alles zittend deed, ook wel vanaf een kruk en steeds allerlei handigheden bedenken hoe ik kan ik nog zoveel mogelijk zelf doen. Al heb ik ook wel eens dingen gedaan waarvan je kunt zeggen dat moet je niet doen omdat het risico te groot om ervan af te vallen.

 

Ik had twee krukken een grotere die nogal zwaar was en een kleinere lichte, bij het schilderen van de loods - voorkant windveer of de boven ramen - zette ik de kleinere op de grote kruk en ging er vanaf de scooter er op zitten, de verfpot in het mand en zo schilderen. Al heb ik vanaf 2005 niet gedaan doordat alles moeizamer begon te gaan.

 

Ik heb heel mijn leven steeds op tijd moeten aanpassen, zoiets leer je eigenlijk vanzelf, ook omdat ik hier al vanaf 1958 gewend ben geraakt, hoe doe je alles op een voor jou zo aangename manier. Al degenen die me kennen kunnen dit bevestigen.

 

Helaas kwam hier in 2012 op een abrupte manier een eind aan en dus ging ik andere bezigheden zoeken. Zoals de vele foto's die ik gemaakt heb uitzoeken en oude foto's scannen en mijn levensverhaal schrijven en via weblogs publiceren.

 

 

Heurnerbosch1832-1913