2013 afsluiting van een zeer trieste periode

In blog 4 ga ik terug kijken op de tijd na de zeer onaangename periode van februari - half november 2012. We zijn nu ruim 8 maand verder en ik kan nu pas zeggen dat ik weer een beetje de oude aan het worden ben.

Afsluiting van een zeer woelige en onplezierige periode

Je weet waarom je een handicap hebt, beschreven in 2010, wanneer ik deze niet zou hebben gehad, was ik niet blijven leven en daarom zal ook niemand kunnen begrijpen dat er tevens een 4 tal operaties nodig zijn geweest om redelijk te kunnen lopen, later (1958) alleen maar met behulp van een beenbeugel en stevige wandelstokken en wilskracht, daar komt dan ook nog bij dat ik in mijn 70ste levensjaar te maken hebt gekregen met een ernstige vorm van bot ontkalking in het rechter bovenbeen. Na een rare val naar rechts, voor de eerste keer. Ik ben in mijn leven vaak gevallen, was altijd goed gegaan. Doch altijd naar voren of naar links en nooit iets gebroken. Hooguit een kneuzing, waarin ik mijn rechterheup heb gebroken en na een 2 tal operaties, waarvan de 2e een zware hersteloperatie was, te horen krijgt dat je het lopen beter kunt laten omdat het lopen van slechts een paar meter al een te groot risico vormt. Mocht ik dan ongelukkigerwijs weer iets breken in het rechterbeen, zou dit net gebeuren onder de ingebrachte pin, dan kun je waarschijnlijk niets meer met je rechterbeen doen. Eigenlijk zou ik dan definitief in de rolstoel zitten en dat is wel het laatste wat ik wil.

Ze vragen mij wel eens kun je absoluut niet meer lopen? Dan zeg ik altijd het zou wel kunnen maar en zal dan wel heel moeilijk gaan en het zal zwaar worden voor mij. Kan mijn lichaam het wel aan? - Nu merk ik al de pin in het bovenbeen bij het staan op het linkerbeen waarbij de rechter voor ca. 30% op de grond steunt, heb ik dit een aantal keren per dag gedaan en het overstappen van de rolstoel in een prettige leunstoel, dan ben ik ’s avond echt moe, al is het soms wel een intense moeheid en kan zo weer even wegdutten. - Maar dan komt ook nog er weer ca. 4 kg extra bij, ik moet een beugel aan omdat anders het lopen helemaal niet gaat. De been beugels die ik 54 jaar lang heb gedragen, hadden dit gewicht. Als je zoiets gewend bent dan merk je het niet meer. De beugel dichtdrukken na een tijdje gezeten te hebben gaat al zwaar omdat je de leeftijd niet mee hebt. Het gaan staan was al moeilijk en zal zeker nu nog moeilijker worden en dan voorzichtig gaan lopen met stabiele armkrukken, dat vergt heel veel oefenen met een therapeut dan gaat nog maar om enkele meters, net als voor de fatale val, en je zult zien dat je dan weer verkeerd gaat vallen en weer iets breekt, dan hoef ik me niet meer te melden bij de orthopeed omdat hij mij hier voor gewaarschuwd heeft.

Toen ik weer terug in mijn geboortehuis was de nachtrust behoorlijk goed en dat was wel prettig voor mij, mede omdat ik wist dat mijn lieve Anneke behoorlijk overspannen was en dat er een verhuizing zat aan te komen, dan moet er veel geregeld worden. Waarom het allemaal zo lang duurde dat weer 100% de oude wordt, is moeilijk te begrijpen, ook voor me zelf en had dat niet verwacht. Als ik na ga wat ik allemaal zelf voor de kiezen heb gehad ofwel de hoeveelheid medicijnen die mijn lichaam heeft moeten opnemen en verwerken vanaf 2009 is niet mis - 39 bestralingen - ca. 9 maand lang hormonen - 4 antibiotica kuren omdat mijn been dik en rood was en bleef - 5 uur narcose - weer 5 weken antibiotica en dat allemaal noodzakelijk. Alles wat je binnen krijgt is in wezen puur gif, het lichaam moet het wel verwerken, dat is gevoelsmatig. Echte signalen kan ik niet noemen, hooguit dat ik opeens heel erg moe aan het worden ben terwijl ik rustig zit te lezen of T V kijken, en dat is niet aangenaam.

 

Aan deze Galerij op de 2e etage wonnen wij nu, het appartement is geschikt voor ons beiden.

 

 



Een fraai winters uitzicht vanuit
ons appartement






 

Na onze verhuizing in december 2012 naar het appartement in Dinxperlo moest je ook weer wennen aan veranderingen en je had thuiszorg nodig, die kwamen ’s morgens nogal vroeg, kon niet anders, gelukkig is dat al veranderd in een gunstiger tijd. Je kon eigenlijk nog niet zo op mijn zij liggen zo als je graag wou liggen ofwel prettige slaap houdingen, maar ook omdat ik vaak heel diep kon slapen, bijna tegen het coma achtige aan en wanneer je wakker werd om te doen wat je moest doen, had ik een verschrikkelijk zwaar hoofd, het was alsof je leven in een flits voorbij kwam, dus gauw weer onder de wol en sliep dan gelukkig weer verder. Maar dan werd ik ’s morgens wakker met een heel nare pijn in het hoofd, het lag tussen zware hoofdpijn en migraine in, anders kan ik het niet omschrijven. Zou ik bij wijze van spreken de maximale paracetamol per dag innemen, dan zouden maar die minimaal helpen of helemaal niet, dit heb ik maar niet gedaan. Je was de hele dag verschrikkelijk moe en je voelde je lamlendig en dat heb ik diverse keren meegemaakt, dan kun je op een punt komen van – wil ik dit nog zo langer - gelukkig is dat aanzienlijk minder geworden, heel af en toe nog wel eens, eigenlijk kun je zoiets niet goed beschrijven. Het was net alsof ik ook slaap moest inhalen en door de onrust die waarschijnlijk in je zat, doordat je de tijd in revalidatiecentrum Antonia en Slingeland ziekenhuis onrustig geslapen hebt, of eigenlijk te weinig. Door al het gedoe om je heen heb je ook ongemerkt een onrust in je zelf opgebouwd en je raakt afgestompt, je leeft a.h.w. in een andere wereld. Doordat de thuiszorg ’s morgens wat later komt en ik kan nu goed op mijn rechterzij liggen, al blijft de pin voel baar, is de nachtrust een stuk beter. Het is net alsof nu de onrust uit mijn lichaam aan het verdwijnen is dankzij gunstigere slaap perioden, daardoor voel je je ook vaak veel prettiger. Al merk ik nog wel dat er nog veel afvalstoffen er uit moeten gaan. Het is geen kleinigheid wat ik de laatste 4 jaar binnen heb gekregen, noodzakelijk kwaad zeg ik maar, eigen is het puur gif, dat merk ik nog steeds. Maar nog belangrijker voor mij is ook dat het met mijn lieve Anneke een heel stuk beter gaat, maar spontaan een knuffel geven of een arm om me heen slaan en spontaniteit blijft moeilijk voor haar en dat mis ik wel. Zij is ook tot rust gekomen, al is het voor haar ook wennen, net als voor mij, dat een aantal zaken moeilijker gaan en ook wel eens wat voelt. Met ons beiden zullen we het wel redden, daar ben ik niet bang voor.

 

De Oma van Jona

Met mijn  al "Grote" kleinzoon Jona, een lachebekje









 

Ik heb al vanaf 1989 veel moeten inleveren en dat kwam vanzelf, daar leer je mee om te gaan en aan te passen. Maar nu moet ik opeens heel veel inleveren, vooral aan zaken waarbij je nu hulp van thuiszorg nodig hebt en dat went nooit, omdat ik voor die tijd het net nog zelf kon redden, en dat is vaak wel erg moeilijk voor mij en dat zal wel blijven en het in leveren van privacy, wat niemand wil, zal nooit wennen en denk dat zoiets voor iedereen opgaat. Zo zijn er nog veel kleinigheden op te noemen waar je mee te maken krijgt en die pijn blijven doen.

Het is en blijft voor Anneke moeilijk om te begrijpen of in te leven in het geen ik allemaal in mijn leven heb meegemaakt. Dat is toch wel jammer, heb dat gemerkt door haar antwoorden, die vaak nogal kortaf waren om maar niet te zeggen soms bot.

Al ben je mentaal nog zo sterk, op een gegeven ogenblik gaat het je niet in de koude kleren zitten en begint als een rode draad door je leven lopen of je nu dat wilt of niet wilt. Het gebeurt gewoon weg vanzelf en dat is voor een buitenstaander niet te begrijpen, maar wel steeds commentaar geven. Op een gegeven ogenblik wil je wel uit je slof schieten, ik heb me tot nu toe kunnen inhouden, maar dat wordt ook steeds moeilijker. Omdat laatste te voorkomen, zeker wanneer ik me niet lekker voel, zeg ik maar zo min mogelijk.


Heurnerbosch1832-1913

Het bewogen jaar 2012

2013  Biografie deel 3 - Het bewogen jaar 2012                    

In mijn biografie Ik ben geëindigd met de opmerking met de hoop dat we nu gespaard zouden blijven voor verdere vervelende narigheden, maar helaas is dat niet gebeurd.

 

Het jaar - 2012 - was speciaal voor en ook voor Anneke wel een heel pech vol jaar, zeker door de rare val in december 2011, begon haar rug op te spelen. Terwijl  ze in november de onderzoeken in het ziekenhuis waren afgerond. Ze had wat heupslijtage en een spier die beschadigd was. Op 1 februari ben ik voor eerste keer zo ongelukkig gevallen, dat ik mijn rechterheup gebroken heb, het was net alsof ik mijn spieren uitgerekt had, een verschrikkelijke pijn. Normaal viel ik altijd naar links of zoals de laatste wel gebeurde, naar voren en dat is 54 jaar goed gegaan, maar nu maakte ik een draai naar rechts en het was goed mis, op de 2e de huisarts laten komen en die vertrouwde het niet, dus met een ziekenauto naar het Slingeland ziekenhuis in Doetinchem, afd. Eerste Hulp ofwel Traumatologie, foto's gemaakt en daaruit bleek dat ik mijn rechterheup had gebroken. In plaats van er een orthopeed bij te halen of aan mij te vragen of er nog specifieke bijzonderheden waren, omdat ze duidelijk konden zien aan de stand van mijn been dat het niet zo maar een herstel operatie zou zijn, daarvoor hoef je geen chirurg te zijn, zelfs een leek kan dat aan de stand van mijn been wel zien, heeft chirurg - van der Ham - me 's avonds om 23 uur geopereerd en er een - Fixatie pin - ingebracht ook omdat alles blijkbaar nog goed in/op elkaar zat, ter versteviging. Wanneer  ik toen door een orthopeed geopereerd zou zijn, waren er vele problemen voorkomen en aanzienlijk minder tijdverlies, helaas is dat niet gebeurd. Jammer dat het niet zo gegaan is, de orthopeed had al aan de hand van de foto's een indruk kunnen geven van ik kan wel wat tegenkomen dat niet zo prettig zal zijn voor je en een goed en open gesprek met hem had veel kunnen betekenen voor mij en wist dan hoe de zaken er voor stonden, al had dan ook wel een flinke mentale dreun gekregen omdat de botontkalking je stabiliteit in de weg zit. In elk geval hadden we minder tijd verloren en dat was toch wel heel belangrijk geweest voor ons beiden. Wat er nu allemaal gebeurd is in de eerste operatie weet ik niet en zal het ook nooit aan de weet komen omdat niemand het weet.
Het bovenbeen was erg dik, schijn normaal te zijn, om maar niet te zeggen abnormaal dik, heb zelfs op de maandag erna - 6 februari - al weer een beenbeugel aan gehad, als was het de reservebeugel en die kon ik nog net aan en heb ook al weer twee passen gelopen in een loopfiets, onder toezicht van een fysio therapeut. Op woensdagavond de 8ste ben ik weer naar huis gegaan en kreeg daar weer thuiszorg van Sensire.   

 

Aan deze zijkant zijn we in 1973 na ons Huwelijk gaan wonen, vanaf 1983 hebben we het hele huis helemaal ingericht naar onze wensen  

 
Verder revalideren met behulp van de fysio hier in Dinxperlo, maar dat ging eigenlijk niet meer omdat het been erg dik was en een beugel niet meer aan kon en het was erg rood en dik. Heb in totaal een 4 tal antibioticakuren gehad, maar niks hielp, zelfs nog een keer naar S.Z. in Doetinchem om te controleren op trombose ( bloed) propjes in de aders in het rechterbeen, niks van dat alles en dat is gebeurd op 24.2.2012 en naar we later te horen hebben gekregen, had de arts die de foto’s bekijken moest toen al gezien dat de pin al wat verschoten was en toch niks zeggen, was er toen al maar alarm geslagen door hem!. Bij controle op 26 maart, ruim 6 weken na de operatie bleek, nadat er foto’s waren gemaakt, dat de pin de door de heup kop was geschoten, achteraf denk dat dit al gebeurd is eind febr. / begin mrt omdat ik toen een paar dagen pijn had en er SRL gelei op doen, en later niet meer, daarom schenk je er geen aandacht meer aan. Ze hebben er toen een orthopeed bij gehaald en wel op 3 april. Door hem werd ik niet vriendelijk ontvangen, om maar niet te zeggen op een beetje – onbeschofte manier – ik denk dat het kwam doordat hij de miskleun van de Traumatologie moest opknappen, hij had op de foto’s al het nodige gezien, ik moest a.h.w. maar zeggen wat ik wou. Proberen om nog die enkele meters te lopen die ik nog kon lopen vóór die fatale val. dat zou volgens hem wel erg moeilijk worden. Maar eerst moest het rechterbeen weer slanker worden, omdat het te dik was, is toen gezwachteld door de thuiszorg (Sensire) en daarna kreeg een ik een steunkous aangemeten. Op 14 mei ben ik door de orthopeed Dr. Kuiper geopereerd in een 31/2 uur durende operatie, waarbij hij een nieuwe heup en kop heeft ingezet eneen pin in het bovenbeen ter versteviging, omwikkeld metg ene 4 tal draden, wegens ernstige vorm van

botontkalking. Heb zelfs nog een dag op de I. C. gelegen omdat ik veel bloed had verloren. Maandag 14 mei 2012 is vanaf ongeveer 9 uur 's morgens begin van de operatie tot de andere morgen? een zwart gat in mijn leven. Tegenwoordig vangen ze zoveel mogelijk je eigen bloed op en geven dat weer terug. In totaal heb ik 5 zakjes gekregen en nog 2 met een extra toevoeging, wat dat was weet ik niet, dus in totaal zeven. Na 14 dagen bleek dat er een klein gaatje bij een hechting niet dicht wou gaan, dus er zat een kleine ontsteking, zoiets kwam maar zelden voor, ja, ja, dat zijn opmerkingen waar ik mijn gedachten over heb, was echter niet de enige, dus weer een tegenvaller, opnieuw onder het mes en ze hebben toen antibiotica kralen ingebracht en ook nog 14 dagen lang 2x daags een infuus met antibiotica, een doffe ellende was dat, de naald zat om de haverklap weer verstopt, opnieuw plaatsen, het waszoeken naar een goede ader.
 

 

 

 't Oelengoor in het voorjaar van 2012

 

Op 13 juni ben ik toen naar revalidatiecentrum Antonia in Terborg gegaan, kreeg daar nog tot 3 juli antibiotica in capsule vorm, met als rode uitslag, gelukkig had ik daar weinig last van. Hier moest ik 3 maanden rusten met het been en niet belasten. Gelukkig kwam Anneke me elke dag opzoeken, anders duurt een dag wel erg lang daar, en daar ben ik haar erg dankbaar voor. het is voor een buitenstaander moeilijk te begrijpen wanneer je geen bezoek zou krijgen omdat een normale revalidatieperiode meestal 4-6 of 8 weken is en je werkt naar herstel toe, ze proberen deze tijd zo kort mogelijk te houden. 
's Morgens een half uurtje oefenen omdat het linkerbeen en armen in conditie moeten blijven, daarna koffie drinken, krantje lezen en dan is het zo weer 12 uur, tijd om te gaan eten, maar de middag en avond duurt dan lang als er niemand komt. Gelukkig heb ik een T V kunnen ovennemen van een kamergenoot uit ’s Heerenberg, die ook al zo gauw mogelijk weer weg wilde, hij had ook al het nodige meegemaakt in zijn leven. Op 26 aug weer voor controle bij Dr. Kuiper, eerst weer foto’s maken en hij was tevreden over hoe het was genezen, boven verwachting, hij wou het op natuurlijk wijze laten doen, want wanneer ik er cement bij had laat lopen wordt nog zwaarder voor je, hij was tevreden over het verloop, maar ja ik ben niet de lichtste, wanneer ik 60/70kg zou hebben gewogen dan was het wat anders geweest, dus nog maar weer 6 weken niks doen, dus op 16 oktober weer naar S. Z. in Doetinchem, en dat dank zij Mevr. Gerrie Buunk, volgens de secretaresse kon het niet eerder dan 31 okt., weer foto’s maken en wij als leek konden zien dat het nog het zelfde was, geen extra aangroei, mijn neef Bernard Boland was er bij en deelde deze mening. Toen zei hij ( Dr. Kuiper) tegen me dat ik het lopen beter kon laten omdat ik ook nog een ernstige vorm van bot ontkalking heb. Mocht ik vallen en iets breken, dan gebeurt dat onder de pin, en dan kan ik niets meer voor je doen en sloeg mijn dossier nogal opvallend dicht van: “Zo je hoeft niet meer terug te komen” en kwam met de opmerking dat hier ook wel alles was misgegaan wat ook maar mis kon gaan. Dat is mij al zo vaak overkomen, is wel een mentale dreun, daar denkt niemand aan, moet je wel zelf verwerken en dat wordt steeds moeilijker. Dat was wel een zeer grote tegenvaller voor me, al had ik er in mijn achterhoofd al wel rekening mee gehouden dat het zou kunnen, ook omdat ik al vanaf 1992 weet dat mijn knieën, heupen en rug al zeer slecht waren. - Eigenlijk had Dr. Kuiper al wel op 26 augustus openkaart kunnen spelen en zeggen, dat ik het lopen beter kon laten, omdat een val voor mij fataal zou kunnen aflopen bij een val, een breuk komt dan onder de pin en ik kan dan niks meer voor je doen, dan had ik al wel in de 2^e helft van september thuis kunnen zijn.- Dat was voor mij mentaal gezien, veel beter geweest -. en zeker voor Anneke, jammer dat dit niet gebeurd is. Want zij was toen al heel getrest, zoals een poos later wel bleek, maar had dat zelf niet door.

Onze wildweide met paddenpoel in het voorjaar van 2012

De vlonder met de treurwilgen







Wanneer je zo’n verschrikkelijke mentale dreun krijgt en ook nog zeggen dat alles is misgegaan wat ook maar mis kon gaan, dat is heel moeilijk te verwerken. Ook omdat dit niet het enige was dat ik heb meegemaakt in mijn leven maar is wel de druppel die de emmer kan laten overlopen. Op een gegeven moment barst als het ware de bom. Dat is moeilijk te begrijpen voor een buitenstaander wanneer je zelf niet of nooit zoiets heb meegemaakt.

Naar aanleiding van het verblijf in het ziekenhuis kun je een formulier invullen over klachten en zo meer, dat heb ik gedaan, naar aanleiding daarvan heeft Carolien van S.Z. in de week van 17 – 21 september (wk. nr. 38) terug gebeld, dat het vervelend was geweest dat het zo was gelopen. Chirurg van der Ham was in tussen tijd vertrokken, de 2^e operatie was een zeer intense, veel bloed verloren, heupen fixatie was de 1^ste keus, ze heeft nog kontakt gehad met Dr. Kuipers, en het woord - juiste overweging - is door hem gebruikt, dit is wat Anneke opgeschreven heeft, te vinden in het dossier dat aanwezig is en een onderdeel van mijn biografie is geworden, uit diverse opmerkingen kun je duidelijk merken dat ze zich een hand boven het hoofd houden.

In 1992 heeft S.Z. ook al een bedenkelijke rol gespeeld inzake het overdragen van mijn dossier bij orthopeed K.J. Nederpelt aan zijn opvolger Dr. Van Herwijnen, tijdens mijn bezoek aan de revalidatie arts A.H. Schaar vroeg hij of er ook nog een dossier was van mij, ik heb toen gezegd er is een overzicht van 1958 tot ca. 1983 bij de orthopedie, maar dat is/was nergens te vinden. Dit dossier was wel belangrijk voor mij, zou wel graag willen weten of moeder ooit iets had losgelaten over de oorzaak van de spieren die korter werden in het rechterbeen na de operatie in 1949, zal nu altijd een raadsel blijven.

 Onze Vruchtbomen die in de weide staan

Bloemenweide in het voorjaar van 2012

Zomer 2012 de weide staat in bloei





 

 

Hierna heb ik in overleg met mijn fysiotherapeut laten zien hoe ik het thuis altijd gedaan heb vanaf 1996. Nadat we eerst geoefend hebben het opstaan vanuit een rolstoel en staan op het linkerbeen, deze oefening deed ik al in S.Z. in mei na de hersteloperatie en toen bleek wanneer de rechtervoet op de grond hing a.h.w. ik deze belastte voor ca. 25/30% en dat kun je niet voorkomen volgens de fysiotherapeut en kan ook wel, deze oefening hadden we hier al eerder kunnen uit proberen. Daarna liet ik iedereen van de afdeling hoe ik het deed en ze waren verwonderd dat het zo vlot ging, maar al iets wat je al 16 jaar gedaan hebt zit er in gebakken. De laatste bijna 3 weken ging ’s middags met de Regio Taxi naar huis toe omdat ik in de gaten had dat Anneke er wel goed door heen zat van alle extra drukte en zelf had ik het wel gezien in Antonia, je raakt op zo’n verschrikkelijk afgestompt daar en mocht ook niet laten merken dat ik het wel gezien had daar omdat ik er mentaal en emotioneel flink doorheen zat, komt waarschijnlijk ook omdat ik begon te merken dat ik al vanaf 2007 op mijn tenen heb gelopen omdat mijn lichaam het niet goed meer aan kon.

Op zaterdag 17 november ben ik weer thuis gekomen, Maaike heeft me opgehaald in Terborg en het was voor haar (Anneke) weer aanpassen aan de normale regelmaat. Mijn gevoel zegt dat dit moeilijk voor haar was, ook omdat ik thuiszorg ( deze kwamen vroeg, nog steeds ), kwam er a.h.w. extra voor hun bij, nodig heb voor de steunkousen. En hulp met het aankleden, want het rechterbeen wil niet meer zoals ik graag zou willen en dat is ook een mentale belasting voor mij, daar wordt geen rekening mee gehouden, kan ook zeggen daar denkt men niet aan. Dus niet belasten betekent voor mij ook geen autorijden meer omdat ik het gevoel heb dat het rechterbeen het niet goed aan kan wanneer ik weer een beugel zou dragen, deze weegt ca. 4 kg, maar ook het in de auto komen zal niet meevallen en steeds weer kracht zetten.

De naam 't Oelengoor is voor het eerst genoemd in het meiboom gedicht van 1933 t.g.v. het bouwen van onderstaande boerderijwoning

Op 14 januari 2013 kwam er een eind aan dat er bijna 80 jaar een Beernink heeft gewoond.
Helaas speelde de gezondheid en de leeftijd een grote rol om makkelijker te gaan wonen






Het viel me op dat ik geen hartstochtelijke omhelzing kreeg van Anneke, om te laten merken dat ze blij was dat ik weer thuis was. Ze was eigenlijk wat afstandelijk, wat ze zelf misschien niet door heeft gehad, maar ik hebt het wel duidelijk gevoeld. Doordat dat ik spontaniteit miste bij haar van mijn weer thuis zijn. Wanneer je ongeveer een half jaar het samen zijn gemist hebt en je voelde je al niet lekker en zit niet goed in je vel in die periode en altijd de schijn ophouden van je prettig voelen. Blijkbaar is zoiets voor haar moeilijk te begrijpen en helaas ook anderen. Anneke zou hierover eens na moeten denken, mede het artikel in Libellen nr. 6 van afgelopen week, is nog aanwezig in het dossier, gaf mij dat de bevestiging dat ze al zeer getrest/overspannen was. Gelukkig ben ik nog bijna 4 weken in mijn – ouderlijk huis, waar ik ben geboren – geweest. Maar het was wel een drukke tijd voor ons om maar niet te zeggen hectisch, mede omdat er gepland was om 14/15 december te verhuizen naar ons nieuwe appartement, er moest veel werk verzet worden en dat kon Anneke niet aan, zeker toen \Martine een scherpe opmerking daarover maakte – een Beernink – ter Horsten aard -, waar ze (Anneke) niet tegen kon, ik begrijp dit wel maar het was wel de werkelijkheid, ze had er beter een diplomatiekere opmerking van kunnen maken met de zelfde strekking, daaraan kon ik zien dat ze nog weinige echte nare evenservaring heeft gehad, zoals ouderen wel kunnen hebben en niet door had dat Ma erg getrest  (overspannen) was. Over de getreste periode van Anneke wil nu geen opmerkingen over maken, dat komt later nog wel eens. Gelukkig hebben de dochters en onze hulp Ines en vrienden zeer goed geholpen, ook omdat alles in dozen moest en dat was vaak wel bij ingegaan, Maaike heeft dat later beter gedaan. Helaas was het voor mij ook triest, dat ik niet kon helpen, kon zelfs niets voor Anneke in de keuken doe. Doordat ik niet met de rolstoel er in kon. Zo zijn er wel zaken weg gedaan die ik nog gehouden zou hebben. Wanneer ik altijd thuis was geweest dan hadden we meer tijd gehad om beter kunnen nadenken over de spullen, wil ik die wel (voorlopig) of niet meenemen en dan gaat het om kleinigheden. Op zaterdag 15 december zijn we verhuisd, door A.N. Verhuizers uit Nijmegen, die pas met een eigen bedrijfje waren begonnen, goede kennissen van Maaike, zij hebben het uitstekend gedaan en alles liep als een trein.

                                                  De enthousiaste  A.N. Verhuizers uit Nijmegen


De buren, die we hadden uitgenodigd voor een laatste kop koffie in ’t Oelengoor kwamen ook nog  even en dat was wel erg leuk voor ons beiden ondanks alle drukte en we hebben diverse foto’s gemaakt.

Dora Gerrit en Antoon                                                        

                     

 



 

De bosbuurte kwamen voor de laatste keer  op 't  Oelengoor koffie drinken

Toos - Wim en Ada

Samen met de - Bosbuurte - op de foto in 't Oelengoor

 

Het goede contact als Bosbuurte zal altijd wel blijven, ook al wonen we nu om gezondheidsreden in het dorp, zoals wij dat  noemen. Wij zullen  in ons hart altijd 'n echten Heurnsen blijven.

Toen we in ons appartement waren en al veel dozen waren uitgepakt en veel op zijn plaats stond, was het eerst wel zoeken of we alles al hadden uit de dozen en zo meer wat we dagelijks nodig hadden, het waren vaak kleinigheden. En dan ook nog het wennen aan een nieuw bed en de matrassen, ook hier was alles weer anders.

 

Via een lift werd alles naar boven gebracht

 

De klus zit er op

 

 

Het lopen van Anneke ging al vanaf begin 2012 moeizaam, tot in het voorjaar was het een hele tijd redelijk goed, maar niet 100% dat het erger werd was toen al te zien. Dit begon voor Anneke een probleem te worden omdat ze eigenlijk in heel 2012 nooit 100% pijnvrij is geweest, ondanks alle onderzoeken in november 2011 aan haar heupen, eigenlijk al vanaf begin 2012 en later wanneer ze naar Terborg kwam zag ik dat heel duidelijk en later in het jaar heeft ze nog een rollator gekregen omdat ze ook evenwichtsproblemen heeft, waar ze weinig aan kan doen. 



 

 Omdat de pijn steeds erger werd meende ze dat dat kwam door de nieuwe matrassen, maar dat is niet zo zeker, aan een nieuwe matras wennen duurt lang, zeker nadat ik 31 januari 2013 een artikelen hierover heb gelezen, minsten 3 maanden proef slapen, “Ikea” – het is een combinatie van diverse factoren, altijd iets voelen in de rug en heupen en drukke tijd steeds v.v. De Heurne – Terborg, boodschappen doen en zo meer.

Het was blijkbaar voor haar moeilijk dat ze niet meer haar eigen gang kon gaan omdat ik weer aanwezig was en dat de regelmaat die we vroeger ook hadden weer terug was gekomen. Helaas houd ik  aan het noodgedwongen half jaar – onnodig lang 14- 20 weken – dat we uit elkaar zijn geweest en door enkele uitspraken van Anneke soms een heel akelig of naar gevoel over, dat zal niet zo maar weer even verdwijnen, moet gaan slijten, vaak denk ik, waaraan heb ik dit allemaal verdiend?  Dit is iets dat ze zelf niet in de gaten heeft en zit een beetje in haar karakter En zeker wat ik in de afgelopen 25 jaar al had meegemaakt, de vele Ups en ( ook helaas enkele onnodige ) Downs.

 In Terborg hebben ze er nooit iets van gemerkt dat ik niet lekker in mijn vel zat, ze hebben me  er ook nooit over aangesproken. Een tijd lang had ik eigenlijk zoiets had van wat doe ik nog hier. Zat daar eigenlijk met mijn ziel onder de arm, je raakt er verschrikkelijk afgestompt en voordat je weer in je eigen normale doen bent duurde een heel lange tijd, zoiets is niet te begrijpen dat het kan.

 Daarin speelt ook mee dat alles voor haar gedaan heb wat ik kon doen door de jaren heen en zeker de laatste 5 jaar, voelde me nu eigenlijk een beetje overbodig ofwel als een blok aan haar been, ik had haar ook wel een flinke sneer kunnen geven, dat heb ik maar niet gedaan omdat ze dat niet verdiend, moest we wel inhouden en dan zeg ik maar niks en zal nu maar niet opschrijven van het geen, waar ik toen aan dacht. Ook omdat ik vanaf 2007 altijd in angst zat wanneer zij met de fiets naar het dorp ging en blij was dat ze weer thuis was omdat ik vaak al gezien had hoe het opstappen en wegfietsen ging en dat was angstaanjagend voor mij, en ook niet helemaal onterecht, het is in totaal 3 x misgegaan in 2008 – 2010 en 2011. Na de laatste keer heb ik doorgezet, nu moet er een 3 wieler komen of ze wil of niet, na een periode van wennen was ze er blij mee.

 Enkele dagen na de 9^e jan. 2013  kwam, toen ze samen met Henny Boland bij Dr. Kienstra was geweest, het bericht dat er op 22 januari een M R I scan gemaakt kon worden. Ze had al pijnstillers meegekregen, die kon ze naar behoefte innemen. Op de 29^ste hoorde ze uitslag dat geen van de 5 zenuwen de pijn veroorzaakte, maar dat een spier het doet die op één of andere manier beschadigd is of geïrriteerd is geraakt, hoe zo iets komt weet je niet. Ze moet doorgaan met de pijnstillers indien nodig of maar weer kontakt opnemen met de huisarts of Dr. Kienstra, dan zal ze waarschijnlijk wel bij de pijn poli terecht komen denk ik, omdat hij het daar al overhad. Vanaf die tijd heeft ze ook weer fysio hiervoor en ook wel voor haar linkerarm. De pijn bevindt zich nu op een bepaald punt. Wanneer ik nu alles zou zeggen wat zij allemaal gezegd heeft kan het best wel zo zijn dat ze het niet meer weet omdat gewoonweg, netjes gezegd oververmoeid was, in mijn ogen behoorlijk overspannen. Voor mij was het ook een rampjaar, en de verhuizing had ik ook liever anders laten verlopen. Gelukkig is alles een beetje normaal aan het worden, maar voor mij blijft het moeilijk omdat ik een aantal dingen niet meer zelf kan doen. Veel aan privacy heb verloren, die ik niemand wil, belemmert voor mij heel veel en ook zeer beperkte bewegingsvrijheid heb gekregen in allerlei opzicht. Gelukkig gaat het nu met Anneke weer de goede kant op en met mij gaat ook weer redelijk goed, al zal ik nooit 100% er aan wennen.

 Omdat ik toch niks mag zeggen, ben ik door al het gedoe ( vernederingen ) vanaf de 80 er jaren meer en meer een gevoelsmens geworden en dat hebben ze niet in de gaten Iedereen heeft altijd direct commentaar, blijkbaar is eerst luisteren en eens nadenken over mijn woorden wel erg moeilijk voor hen ofwel zich inleven in iets niet kunnen of willen. Ik krijg direct weer te horen wat ik al zo vaak heb te horen gekregen vanaf 1986, altijd op een voor mij vernederende manier van, “ ja maar”, en dan komt wel de reeds genoemde gedachten gang wel weer naar voren in mijn geheugen. Als dat zou gebeuren dan schrikken ze wel en misschien dat ze dan eens gaan nadenken over het hoe en waarom het zover is gekomen. Men vergeet echter dat er ook een tegenhanger is van “Ja maar” en dat is: “Nee want”. Hopelijk gaan ze het eens proberen te begrijpen wanneer men mijn biografie hebben gelezen en zich proberen in te leven ( empathie) over alles wat ik heb meegemaakt en nu is beschreven, een grote invloed kan krijgen op iemands leven of je wilt of niet.

Toch wil ik nu nog maar eens vermelden dat ik nog altijd blij ben dat ik Anneke in 1972 ruim 40 jaar geleden heb mogen leren kennen en dat zij de moed heeft gehad om samen met mij verder te gaan in het leven, dat ons vreugde en verdriet heeft gebracht, ondanks dat ze in 2012 wel iets gezegd heeft wat voor mij niet altijd prettig, maar ook pijnlijk is geweest, ben ik zeer trots op haar en dat zal wel zo blijven.

Dat in 2012 voor mij ook weer eens alles is misgegaan wat ook maar mis kon gaan is voor mij nu heel moeilijk te verwerken, ook omdat in mijn leven met mijn handicap heel veel anders had kunnen gaan wanneer de deskundigen je tips geven van dit of dat kunnen we nog doen. Een half jaar van huis heeft mij geen goed gedaan en dat gaat helaas niet zomaar over. Veel erger is nog dat alles heel anders had kunnen lopen wanneer men in S.Z. te Doetinchem veel alerter zou zijn geweest en eens verder hadden gekeken dan hun neus lang was, dat zou voor mij veel betekend hebben, maar helaas is dat blijkbaar wel erg moeilijk tussen de afdelingen en medici. Wanneer je dan in een goed gesprek met een orthopeed te horen krijgt dat je dan ook nog te maken hebt gekregen met ernstige botontkalking, al is dat wel weer een verschrikkelijk pech, dan kun je bepaalde zaken misschien beter en makkelijker accepteren en een plaats geven, al zal dat wel moeilijk blijven en was ik minder lang van huis geweest, dat zou wel beter zijn geweest voor ons beiden en misschien zou ze Anneke dan kunnen begrijpen wat ik allemaal gemist heb.

 Hiervoor zou ze eens. - De grote Libelle Relatie enquête – goed moeten lezen en er eens over nadenken wat daarin geschreven wordt. Maar dat zal ze toch wel niet willen doen en er al helemaal niet over praten, al blijf ik er op hopen.  Soms staat het huilen me nader dan het lachen als ik hoor hoe ze soms zegt, dat is geweest, je kunt dat natuurlijk wel makkelijk zeggen, daar moet je niet over na denken, maar zo zit ik niet in elkaar. En het is ook voor mij of ik nu merk dat ik eigenlijk al 5 jaar op mijn tenen heb gelopen en dat de nachtrust die je in Antonia te kort bent gekomen naar buiten komt, ben ook vaak verschrikkelijk moe, lichamelijk en mentaal, daar zeg ik maar niets van. Er kan ook een keer komen dat er iets knapt van binnen in mij. Blijkbaar is haar gezondheid nog niet 100%?, een spontaniteit ontbreekt bij haar en dat is eigenlijk al een aantal jaren zo, zou ze dat nog wel kunnen of willen?. Zou ze daar ook aan wel willen werken? Als ik het kon zou ik haar vaak knuffelen, gaat voor mij moeilijk wanneer je niet kunt staan en dat ook nooit goed kon. Van haar kant heb ik nog steeds geen spontane knuffels gekregen die iedereen wel graag zou willen krijgen.

                                                Mijn lieve Anneke begin 70 er jaren
 

 Blijf hopen dat de spontaniteit terugkomt, - dat zal wel heel moeilijk worden voor haar, omdat ze op 1 april j.l., toen kennissen uit Driebergen op bezoek waren weer eens zei dat ze het wel fijn had gevonden dat ze alleen was, maar ze moet zich eens goed bedenken, als ze werkelijk alleen zou komen te staan het voor haar heel anders gaat worden dan tot nu toe. Misschien dat ze dan tot inzicht komt dat het toch heel anders is geworden dan ze dacht, maar dat het dan te laat zal zijn. Ik vraag me steeds vaker af op ze wel weet wat ze werkelijk allemaal zegt, maar ook of ze begrijpt dat dit mentale dreunen zijn voor mij die ik wel moet verwerken en dat gaat steeds moeilijker voor mij. Ooit eens opgevangen tijdens een gesprek op een verjaardag van haar familie, dat opa Themmen mensen diep kon raken met zijn meningen en beweringen. (Niet positief)) om maar niet te zeggen, kwetsen/vernederen!?. Zij zal wel wat van deze genen hebben meegekregen, misschien Martine ook wel iets ervan, weet je niet zeker. Wanneer ik er nu op terug kijk. Ook omdat ik nu niet alleen lichamelijk, maar mentaal verschrikkelijk moe ben, dat komt mede omdat ik de afgelopen jaren ( 25 jaar ) veel voor de kiezen heb gekregen. Nu haar opmerkingen nog erbij komen, doet het de emmer soms bijna overlopen, niet alleen nu, maar eerdere opmerkingen van haar kan ik nu ook een beetje beter begrijpen, omdat ik nu weet waar ze dat van kan hebben- en dat we samen de komende jaren nog een goede en mooie tijd tegemoet zullen gaan, ondanks dat in het afgelopen jaar veel gebeurd is, waar wij, en zeker ik, niet op zaten te wachten.

 

Samenvattend
 

 1 – ik weet al meer dan 50 jaar wanneer ik mijn handicap niet zou hebben gehad, dat ik dan ook niet in leven was gebleven en dat kan en mag ik nu wel, met 100% zekerheid, zeggen.

 

Na mijn geboorte in 1943 begon ik niet te lopen, kon eigenlijk niet lopen, na 2 tal operaties kon ik weer  redelijk lopen tot 1957/58, toen was het weer gedaan omdat het rechterbeen zo krom was getrokken door de spieren dat ik op de tenen liep met het rechterbeen. Dank zij de 2 operaties, die helaas ook niet gebracht hebben waar men op hoopte, door orthopeed K.J. Nederpelt, met hulp van een beenbeugel en mijn wilskracht heb ik nog behoorlijk probleemloos kunnen lopen tot midden  1993. Vanaf die tijd werd het zwaarder en de afstanden werden korter, tot de ongelukkige val op 1.02.2012 .

2 - Ook heb ik te maken gekregen met misbruik maken van mijn handicap door een 7 tal personen, waar onder ook mijn eigen broers, heel bewust en moedwillig hebben ze het niet rechtstreeks gedaan, maar ookvaak achter mijn rug om.

3 - Mijn broers hebben mij / ons 2 jaar links laten liggen en dat op basis van leugens van één schoonzus. 

4 - Omdat ik in mijn leven alle zaken, die te maken hadden met mij handicap eigenlijk altijd verkeerd zijn gelopen, ook nu weer.

 

5 - Maar van een aantal personen was het altijd van:  je moet dit, je moet dat, had je dat niet anders kunnen doen, je wilt ook nooit wat, enz. Dit zijn voor mij pure vernederingen.

 
6 - Heb ook al 3 maal aan den lijve ondervonden hoe betrekkelijk het leven is en dat is niet prettig.

 Met de gevolgen hiervan krijg ik nog dagelijks mee te maken en wordt er dan weer aan herinnerd.

 
 

 Heurnerbosch1832-1913

 

1986 -2011 Biografie deel 2 - Ons bewogen leven op 't Oelengoor -

De periode, 1986 - 2011, ga ik in een extra blog beschrijven, omdat dit voor ons heel bewogen jaren zijn geweest met onnodige trieste zaken dankzij derden, gelukkig veel vreugdevolle, maar helaas ook verdrietige momenten voor ons beiden. Al het gebeurde zal je niet makkelijk vergeten en gaat ongemerkt als een rode draad door je leven lopen.

1986 – 2011

Dit deel heb ik ook maar gesplitst in het deel a  ( 1986 - 1999 )

 

Half februari 1986 heb ik bij toeval van mijn oom “Bruur” Johan gehoord dat er Beerninks uit Amerika met roots in De Heurne, zouden langs komen, hier heb ik voor eerst Ron en Sandi Beernink uit Omaha, Nebraska ontmoet, hij was voor een stagejaar in Den Haag, hij deed een opleiding Duits. Met hun hebben we een aantal jaren vrij regelmatig contact gehad, toen zij hier waren was zij in verwachting van een tweeling. Zijn voorouders waren vanuit De Heurne in 1866 naar Amerika vertrokken, het was een neef van mijn grootvader Hendrik Jan Beernink geboren op Harmenshuus, waar Severijn Beernink woonde, waar al vanaf eind 1800 een fietsenmakerij was gevestigd.

 

 

van links naar rechts"Sandi - Ron - Ben - Oom Johan - Karel en Henk (febr. 1986)

  

Dit twas voor mij de eerste kennismaking met de Amerikaanse tak van de Beerninks met "roots" in Varsseveld en De Heurne. Er is nog altijd contact met hun, niet meer intensief als in het begin.

 

Helaas heb ik in 1986 ook een te positieve gedachten gehad dat buurtgenoot Gerrit en Gerda Keuper-Rosegaar betrouwbaar zouden zijn, helaas is dat een zeer grote misvatting geweest met ernstige en onnodige gevolgen, daar kom ik later nog weer op terug. Broer Henk had naast mijn perceel een stuk grond dat hij zo graag wou hebben, hij had daar grote verhalen over van, ik ga dit of dat doen, die hij niet waar heeft gemaakt, duidelijk laten merken door heel demonstratief zijn afrastering op de scheiding zitten zonder overleg, ofwel ik heb lak aan jou, daar heb ik totaal niets op uitgedaan. Ik had toen eigenlijk op mijn perceel alles zelf moeten laten doen B.v. door het grasmaaien door een loonwerker of iemand die het voor niets wou meenemen. Had niemand het willen hebben dan maar aan een hoop zetten en laten composteren. Het begon met de opmerkingen, je moet Henk niet dwarszitten en zo meer en het werd helemaal erg toen ik in 1988 een andere aanliggende eigenaar kreeg n.l. Gerhard Veerbeek, doordat Buurman A. Berendsen zijn land verkocht aan een derde persoon, die in opdracht van een derde partij op zoek was naar grond voor iemand die zijn grond aan de Hoge Heurnseweg/ Spekkendijk af moest staan aan de waterleiding mij. i.v.m. “wingebied voor water t.b.v. huishoudelijk gebruik”. Ze moesten hem dezelfde hoeveelheid grond weer aanbieden, wij hadden toen ook een deel van ons grondstuk kunnen verkopen, dat hebben op het laatst maar niet gedaan en dat is maar goed ook. Toen alles rond was hoorden we dat Gerhard Veerbeek aanliggende eigenaar was geworden, hij was een zeer onbeschoft iemand, dan heb ik het netjes gezegd, die ook mooi kon praten en je erg graag voor zijn karretje spande, maar je ook daarna met een stalen gezicht zwart maakte. Ik wist toen al dat ik trammelant zou krijgen, hij heeft na ons toe geen enkel fatsoen getoond, dat zal later blijken.
 

Mijn Moeder kende hem al van zijn jeugdtijd af en heeft heel vaak in haar leven gezegd: “Hou Gerhard Veerbeek op een afstand, als hij je nodig heeft ben je zijn grootste vriend, maar o wee als je hem aan kunt, dan ben je grootste boef die er is”. Ik zal hier één voorbeeld geven dat ik in 1978 van mijn broer Karel heb gehoord. Toen Karel zaken deed met de Fam. G. Keuper namens ons drieën heeft hij Karel eens gebeld met de mededeling dat hij het nodig vond om ons te waarschuwen voor het zaken doen met de fam. Keuper, hij noemde dan geen namen, maar je weet het wel hè, “Groot Heelal”met zienen stadsen, die heeft nogal kapsones, pas op voor dat je het weet ben je de grond kwijt en zo meer. Ze zijn niet te vertrouwen, pas op met hun. Dit heb ik van mijn broer Karel gehoord. Ach ja, Karel zal het niet meer weten. Dat is gewoonweg personen zwart maken en dat deed hij met iedereen. Helaas kan ik nu zeggen dat dit de enige keer is dat hij gelijk heeft gekregen, omdat ik dat zelf aan den lijve heb ondervonden. Zij. de fam G.Keuper hebben mij dat duidelijk laten merken, maar ja, zoals het dan altijd gaat, ze weten het niet natuurlijk meer.

In 1988 was ook het dat er een expositie was in het kleinste kerkje “De Rietstap” van Mevr. Beernink van Disbergen uit Eefde, toen wou ik weten of deze familie in principe ook roots in Varsseveld had en dat was zo, een broer van haar echtgenoot Rudi ( helaas dit jaar (2011 op 65 jarige leeftijd overleden), Hans, die in Dinxperlo aan de Reehorsterlaan woonde. Van het een kwam het ander, naar aanleiding hiervan heeft hij  (Hans) de hele stamboom van de Beerninks met het stamhuis in Varsseveld uitgezocht. Na ongeveer 2 jaar was hij klaar met extreem grote klus, hij vond het wel interessant om te doen, maar wel één keer maar daarna niet meer, misschien wel nooit meer. Deze stamboom was In oktober 1990 aanleiding voor een grote Beernink bijeenkomst in zaal Bruggink waar alle personen die interesse hadden in de stamboom aanwezig waren, ongeveer 300 personen, daarvan is een groepsfoto gemaakt door neef Derk Beernink.

Groepsfoto van de Beerninks die aanwezig waren op 7-10-1990 in De Heurne

Op initiatief vanuit Omaha Nebraska U S A, die ik al had ontmoet in 1986,waren er ook Beerninks overgekomen uit de U S A te weten Roy Beernink uit Milwaukee en zijn dochter Nancy, hun voorouders kwamen ook uit Varsseveld, hij was in 1972 al eens in Nederland geweest om het é.é.à. te weten te komen over hun stamhuis, maar dat was niet goed gelukt. Roy Beernink kon toen nog zeggen dat zijn grootvader Hendrik Jan Beernink uit Varsseveld kwam, Roy is geboren in 1905. Vlak voordat zij weer vertrokken naar de States, maakte ik tijdens een laatste ontmoeting een opmerking in de trant van: “Over twee jaar komen wij naar Amerika toe om je te bezoeken” Ik kon dat wel zeggen maar wist ook wel dat kan ik toch niet waar maken i.v.m. mijn handicap, B.v. autorijden en zo meer en misschien was zo’n reis ook wel te vermoeiend voor mij.

van links naar rechts: Roy Ben Nancy en Anneke

 

Aan Roy  en zijn dochter Nancy Beernink hebben we te danken dat wij in 1992 een schitterende reis naar de U S A  hebben kunnen maken.

 

In de zomer van dat zelfde jaar heeft echtgenote Anneke een rare val gemaakt door zich te laten verleiden door de kinderen om ook van de glijbaan af te gaan op Engbergen en ze kwam ongelukkig terecht, waardoor ze een breuk in de wervelkolom opliep en in het ziekenhuis terecht kwam en daarna en tijdlang met een brace moest lopen om de rug recht te houden en niet teveel belasten. Door dit ongeval konden we helaas niet mee met de 3 daagse trip van de Personeelsvereniging van de Metaalgaasweverij naar Duitsland. Omdat ik een paar zeer moeilijke weken achter de rug had was ik soms doodmoe op het werk, de personeelschef de heer Smits, die zijn bureau vlak achter mij had, had dat gezien en vroeg wat er aan de hand was omdat hij gemerkt dat ik niet kon opschieten zoals ik dat wel wou. Toen heb ik hem het é.é.à. uitgelegd van het ongeval dat Anneke was overkomen en dat ik ook heel veel last van had weekend hoofdpijn. Dan kan ik je eigenlijk maar één advies geven: Wees verstandig een ga minder werken, maar dat kan toch zo maar niet vroeg ik, heb geduld en laat dat maar eens aan mij over, ik vind dat je na 27 jaar 100% gewerkt hebt dat wel verdiend hebt en zal proberen het regelen met de directie, zonder dat je salaris moet inleveren, maar je moet me rustig er de tijd voor geven. Als het zover is laat ik het je wel weten. Je kunt nu wel doorgaan, totdat je over enkele jaren helemaal niet meer kunt en voor 100% uitgerangeerd bent, dan sta overal aan de kant en buiten, dat kan ik je niet aanraden. In februari van het jaar daarop was het zover, de procedure werd opgestart en dat was wel wennen maar ook begon het achteraf gezien wel precies op tijd. Gelukkig ging het langzamerhand aanzienlijk beter met de weekend hoofdpijn en verdween deze helemaal. En ik merkte ook na een zekere tijd dat het een goede beslissing was geweest, kon ik om het huis verschillende dingen weer doen, maar met de groentetuin ben ik wel gestopt, voor de vorm nog een bakken voor kleinigheden zoals aardbeien, komkommerplant of een paar sla planten, dit zag ik als een bezigheidstherapie. Vanaf die tijd merkte ik wel dat ik jaarlijks iets moest inleveren.

 In oktober 1988 kreeg ik ook een andere aanliggende eigenaar, toen bekend was wie het was wist ik dat er gedonder zou komen, was een zeer onfatsoenlijk persoon, dan heb ik het netjes gezegd. Hij kon mooi iedereen naar de mond praten en je zo zwart maken. Want hij allemaal op de scheiding heeft liggen rot ooien wil ik het niet over hebben, maar het lopen van hem langs de draad op mijn perceel en zo meer was ik zat.. Daarom heb ik hem op gegeven ogenblik een koekje van eigen deeg gegeven, daar was hij niet blij mee, hij was er woest over. maar kon niets doen. .Zelf had hij niet de lef en moed om te komen, dus stuurde hij buurtgenoot Gerrit Keuper op mij af. Voordat deze persoon naar mij toe kwam heeft hij eerst mijn broer Henk opgebeld met de mededeling dat hij een groot probleem had.Gerhard Veerbeek had hem letterlijk opdracht gegeven om er voor te zorgen dat de aanplant verdwijnen moest. Dit heb ik gehoord van mijn broer Henk toen hij een keer langs kwam voor een praatje, hij was natuurlijk benieuwd naar het geen wat hij wist en of ik al wat gehoord had en te vertellen had, vroeg of ik Keuper al op bezoek had gehad, nee ik weet nergens van. Inderdaad een tijdje later kwam hij op een avond met de smoes van: “(Ben(nie) ik moet eens met je praten”, op een vernederende manier. Toen heb ik hem direct de mond gesnoerd, heb jij je laten sturen door Gerhard Veerbeek?. Hij mompelde maar wat, had dat je dan het niet zus of zo kunnen doen, dichter bij huis of zo iets dergelijks. daar krijgt hij: - Gerhard Veerbeek - eens last van. Toen heb ik hem kort en bondig gezegd wanneer hij er last van heeft, dan moet hij mij dat zelf komen vertellen. Keuper  mompelde binnen monds zoiets van, dat doet hij toch niet, kon niet eens een fatsoenlijk antwoord geven. Ik heb hem toen zeer netjes behandeld, menigeen zou hem fysiek gemolesteerd hebben, misschien wel een dreun hebben verkocht en hem zeker het huis uit hebben geschopt. Ben hier gewoonweg te netjes geweest tegen hem. Hier heeft Gerrit Keuper mij gewoonweg diep vernederd omdat hij drommels goed, om maar niet te zeggen donders goed, wist wat hij aan het doen was. Zo’n vernedering vergeet je nooit omdat hij het bij niemand anders gedaan zou hebben en dat weet hij drommels goed. Na deze gebeurtenis wist ik dat ik heel veel trammelant zou krijgen omdat de trend was gezet van het is toch maar Ben(nie). Hierna heb ik jaren lang veel door de vingers gezien menigeen had al krasse maatregelen genomen. Naar aanleiding hiervan hij – Gerhard Veerbeek - me eens aangesproken toen ik naar de brieven bus ging om te kijken of er post in zat, ik zag hem aankomen op zijn oude fiets, Bennie, mag ik je iets vragen?, ja wel dat mag je – ben je niet erg kinderachtig geweest? – Ik heb hem toen strak ( a.h.w. recht in de ogen) aangekeken en gezegd – Gerhard, wie is hier kinderachtig bezig geweest – IK of JIJ – als een haas schoot hij weg op zijn oude gammele fiets. Hij heeft me ook nooit meer aangesproken en kon vanaf die tijd alleen maar raar doen. Wanneer hij er langs kwam met zijn trekker, deed niets anders dan kijken, dat dacht hij onopvallend te doen, maar hij verraadde zich zelf, al zag je hem niet. Wanneer ik uit werk thuis kwam zag je vanuit de verte aan de rechterkant van de bomenrij een fiets staan. Dat raar doen hield pas op toen hij in 1992 ziek werd, daarna heb ik het hem niet meer zien doen.

 

In 1989 overleed ook onverwacht mijn jeugdvriend Gerrit Caspers, wanneer je zo’n plotseling overlijdens bericht krijgt dan schrik je wel heel erg. Zeker, wanneer je later hoort dat hij het zich zelf heeft aangedaan op een zaterdag namiddag, zonder dat degenen, zijn broer en zuster, die toevallig ook in zijn ouderlijk huis waren en gezamenlijk thee hadden gedronken niets aan hem hadden gemerkt. Zoiets kun je niet begrijpen dat het mogelijk is, dan moet hij toch op een verschrikkelijk manier in de knoop hebben gezeten. Ik wist wel dat hij graag een vriendin had gehad en hem nog steeds niet gelukt was, al had hij wel eens kennisgemaakt met iemand, want dat heeft me ook wel verteld, maar hield helaas geen stand en dat vond hij jammer, misschien ook omdat zijn gezondheid niet optimaal was, hij kreeg net als zijn moeder last van reuma aan zijn handen. Of deze zaken ook hebben meegespeeld weet ik niet, maar het kan wel een aanleiding zijn geweest, hij moet wel ontzettend in de war zijn geweest. 

In 1990 hebben we een tuinhuis laten maken naar onze wensen door de firma B. Hijink uit De Heurne, ook al doordat we weinig met vakantie gingen, alle voorbereidingen, zoals uitgraven en dergelijk heb ik allemaal zelf gedaan, elke dag wat maar wel rustig aan, niet uren doorgaan, hooguit 1 ½ uur, zoiets is goed voor de conditie, mits je het niet overdrijft na je normale werkzaamheden. Het tuinhuis is wel een succes geworden, mede doordat we in de zomer er zoveel mogelijk zitten. We hebben het helemaal ingericht naar onze wensen en mijn echtgenote mag er graag zitten. In die tijd hadden we ook regelmatig contact met de U S A via brieven en hielden elkaar een beetje op de hoogte van de gang van zaken.

Ons gezellige vakantie huisje in de zomer

 

Hier hebben jaren veel van gehad, dit was een plek om tot rust te komen, helaas is daar in 2012 een eind aan gekomen door gezondheidsproblemen van ons beiden. 

  

In 1991 kwam er ook een brief waarin de vraag werd geopperd hoe het stond met onze reisplannen naar hun in de U S A toe. Daar het toen nog alles via briefwisseling of telefoon ging moest ik helaas bekennen dat het grootste probleem voor mij in de U S A lag omdat ik alleen maar in een aangepaste auto mocht rijden, maar ook dat het vele rijden te vermoeiend voor mij zou zijn. Vanuit Milwaukee, van Mr. Roy Beernink, kwam het verheugende bericht terug dat is geen probleem en wij regelen dat wel. We horen wel wanneer jullie in Chicago O’Hare aankomen, daar halen wij je wel op. Toen hebben wij een reis gepland voor juni 1992. Omdat ook collega van mijn bedrijf naar de U S A wou gaan voor een zakenreis opperde hij het idee om samen te gaan. Hij heeft toen geregeld met de directie dat we ook een paar dagen in New York mochten zijn van vrijdag tot zondagmiddag en dan door vliegen naar Chicago en dat is inderdaad gebeurd, in New York was het hoogtepunt een bezoek aan het W T C ofwel de “Twin Towers”.

     

Hier staan we "Open Air" op  "De Twin Towers" in New York  in juni 1992.

Het dak gaat alleen open wanneer de weersomstandigheden het toe laten. Je heb prachtige vergezichten naar een 2 tal bruggen en het vrijheidsbeeld.

Dit was een unieke belevenis, zoiets vergeet je nooit

 

Deze is gemaakt vanaf het W T C, de autos lijken net Dinky toys

 Wij hebben het geluk gehad dat tijdens ons bezoek op de hoogste verdieping waar allerlei winkeltjes zijn, ook er “Open Air” konden gaan met een roltrap. Dat was een unieke belevenis en vergeet je nooit meer, zeker nadat op 11.9.2001, op mijn verjaardag, er met een vliegtuig in werd gevlogen met alle gevolgen van dien. In Chicago werden we op zondagavond afgehaald door onze naam bijna 87 jarige naamgenoot, terwijl collega Karel zich moest haasten om zijn vlucht naar Vancouver te halen, wij zijn hem veel dank verschuldigd. We hebben een schitterende reis gemaakt dankzij de hulp van naamgenoten Mr. Roy Beernink, zijn dochter Nancy Scott-Beernink en haar echtgenoot Walter Scott. Zij waren dominee in de middel of “No where” Piper City, een plaatsje met ca 800 inwoners, wel met een pannenkoek restaurant, waar ik nog altijd een cap van heb en hier erg zuinig op ben. Van hieruit zijn we met de auto naar Omaha in Nebraska gereden een rit van 500 mijl ofwel 800 km, dit hebben op ons gemak in twee dagen gedaan met een overnachting in Des Moines, waar van oorsprong zich veel Duitse pionieers hadden gevestigd. In Omaha hebben we de naam genoten Ron & Sandi Beernink met hun drie kinderen en zijn ouders Don & June bezocht.

 

Omaha - Nebraska, 22 juni 1992 bij Ron & Sandi

 

van li naar rechts: Ron - Ben Anneke - June - Roy

Hendrik - Nathan - Jenny

 

Hun voorouders komen uit De Heurne ( Harmenshuus) hier woonde een neef van mijn grootvader Hendrik Jan Beernink, deze neef Hendrik Willem was al in 1866 vertrokken naar Amerika, weer teruggekomen en in 1868 opnieuw vertrokken na zijn huwelijk en daar een boerderij begonnen in de staat IOWA, deze hebben we bezocht, wanneer er 100 jaar de zelfde familienaam op een boerderij heeft gewoond, dan mag men een naambord plaatsen. Walter & Nancy gingen verder op weg naar Denver, waar wij samen met Roy naar toe zijn gevlogen, hier hebben ons rustig gehouden en hebben met de auto “Pikes Peak” bezocht een 4300 m hoge berg waar nog het nog 2° onder nul was en dat ’s middags om 12 uur. Halverwege de terugtocht naar Denver zagen we al dat de top al weer in de wolken zat.

Pikes Peak ca 4300 m hoog, deze weg die naar de top loopt hebben wij samen met Walter and Nancy gereden naar de top.

Op de tweede dag hebben we nog een mooie tocht gemaakt via Boulder – Nederland naar Greely, waar nog goede kennissen van Mr. Roy Beernink woonden met “roots” in Zeeland. Van Denver zijn we met Mr. Roy Beernink weer teruggevlogen naar Chicago en vandaar weer terug met de auto naar Milwaukee, we hebben toen ook een 2 tal Dinxperlo-ers bezocht, Kurt & Arthur Spanjar, Kurt woont in equon/Milwaukee en Arthur in Stoughton, deze plaatsen liggen in de staat Wisconsin.

 

 We vertrekken naar Chicago op 3-.7.1992

 

Begin juli, de 3^e, bracht Roy ons weer naar Chicago’s vliegveld O’Hare, van waar we terug zijn gevlogen naar Amsterdam, waar we de andere morgen om ca 7 uur aankwamen en vandaar met een taxi naar mijn nicht Diny in Amsterdam, die ons later op de dag met haar auto ons naar De Heurne heeft gebracht. Het was een geweldige, onvergetelijke maar een zeer vermoeiende reis, waar ik nog altijd samen met mijn Anneke geweldige herinnering aan bewaren. De eerste jetlag duurde voor mij ongeveer een kleine week, voordat het juiste ritme van alle dag hier weer aanwezig was. Voor is dit nog altijd de reis van ons leven en dat zal ook altijd zo blijven.

Helaas begon toen ook weer het gedonder achter mijn om door Gerrit Keuper, want op een keer kwam mijn broer Henk naar me toe met de vraag, of we via mijn perceel naar zijn weide mochten gaan. Omdat hij – Gerrit Keuper – niet goed in zijn - Henks weide – kon komen. Daar is geen sprake van, Henk jij wou graag een stuk grond, dan heb je lusten en lasten. Hum, je wilt ook nooit wat mompelde hij kwaad en ging weg, weer duidelijk laten merken jij telt hier niet mee. Toen heb ik ook maar gezorgd dat ik mijn eigen weide zelf van stroom kon voorzien en dat viel niet in goed bij de aanliggende eigenaar, die duidelijk liet merken van, ik heb met jou niks te maken, Keuper is bij jou de baas, dus sloot Keuper weer zijn stroom toevoer aan. Dat deed hij niet zelf, maar liet het opknappen door zijn toen nog minderjarige zoon Manfred. Hier heeft hij me duidelijk laten merken jij kunt toch niets, je reinste vernedering, wanneer je een vent bent doe je het zelf maar je laat geen minderjarige kinderen rotzooien op andermans terrein. Deze gebeurtenis heb ik fotografisch vastgelegd voor het geval dat er nog meer problemen zouden komen. Ik had natuurlijk zijn zoon naar binnen kunnen lokken en dan de politie bellen, zoiets doe je niet tegenover een snotneus van 17 jaar. Ben eigenlijk weer veel te netjes geweest, zeker nadat ik hem de waarheid heb verteld en daar sta ik nog altijd achter omdat wanneer je graag openbare functies wilt vervullen heb je een voorbeeldfunctie en daar gedragscodes ofwel ongeschreven wetten van B.v. niet inlaten met dubieuze praktijken, geen misbruik maken van iemands positie vanuit een machtspositie en niet iemand vernederen, deze zaken zijn wel het laagste van het laagste en dat heeft hij, hebben zij, wel gedaan.

   

 

 

 

  Ze hebben ook nog chantage gepleegd door mijn broer Karel te bellen, die zich ook weer liet sturen, Karel had moeten zeggen daar heb ik niks mee te maken. Maar ja, ze waren weer aan het klagen over mij, en hadden een rechtszaak tegen mij moeten beginnen, dat fatsoen en lef hadden zij (fam. Keuper) niet. Ik heb het te netjes opgelost, had toen snoeihard moeten zijn en nergens iets op uit moeten doen. De gevolgen hadden dan wel eens ernstig geweest kunnen zijn voor enkele personen. B.v. voor Henk en Karel, omdat ook zij dachten, wij kunnen ons hier alles veroorloven.

Hier komt Manfred aanlopen om te vragen of ik er de stroom er af wou halen. 

Maar me toen voorgenomen, eenmaal zal de waarheid op tafel komen en dat zullen Gerrit en Gerda Keuper niet leuk vinden, al zal het lang duren. Door hun arrogantie en domheden hebben zij de naam Keuper wel omlaag gehaald, al hebben ze dat zelf  misschien niet door. Om te beginnen heb ik hem op een simpele manier van mijn perceel gegooid met het jagen in najaar 1993, hij zat toen tijdens het jagen weer te jennen tegen mijn broer Henk, waarom doet Bennie dit, ik had bordjes met “verboden toegang” geplaatst, dat moet je hem zelf vragen, dat heeft hij niet gedaan, wel in januari 1994 bellen en schelden door de telefoon, wanneer je zoiets doet dan ben je wel diep gevallen. Het C.H.M.K. zal het niet leuk vinden wanneer ze dit horen en lezen. Ook omdat, wanneer ik in die tijd lid zou zijn geweest van het koor, dan was hij in 1993 voor het leven getekend bij het koor omdat ik hem dan tegenover het bestuur en leden snoeihard alle hoeken van de Welskerbos had laten zien. Helaas heb ik niet de redelijke goede zangstem van mijn vader geërfd. Het is blijkbaar voor hen, de familie Keuper, acceptabel, christelijk en normaal om bewust en moedwillig misbruik te maken van de handicap van een ander, dat hebben ze me toen en laten ze mij nog steeds duidelijk merken. Zouden zij een zuiver geweten hebben tegenover mij dan kun je wanneer je aan de zelfde tafel en met iedereen een praatje maakt en bij mij uit de buurt blijft valt dat wel op. In juli 1994 heb ik met de wetswinkel alhier in korte bewoording een 3 tal zaken besproken over het geen de familie Keuper mij had geflikt. Het was op de vrijdagavond dat we naar Aalten moesten voor het V.W.O. diploma uitreiking van Martine.

 

De wetswinkel was kort en bondig over het hier gebeurde en dat waren nog maar een 3tal zaken. “Dit is het smerigste dat we ooit gehoord hebben, a.u.b. houd op en ga weg”. We willen niet weten wat ze je aangedaan hebben. Zoiets vergeet je nooit, zelfs hoefde ik geen eigen bijdrage te betalen, dat wilden ze niet eens aannemen. Deze personen hadden een goede juridische opleiding en waren nog vrij jong. Ze zeiden ook nog, zie dat je hem in handen krijgt en sla hem met een stok in de nek, de stokken heb je al bij je, dit kun je op verschillende manieren uitleggen. Dit laatste mag je alleen maar denken, maar is wel veel zeggend.

Ons advies is, omdat je geen eerlijke kans zult krijgen, hun volkomen negeren, daar kunnen ze slecht tegen omdat ze graag aandacht willen. Ik heb hun gezegd dat ik nog veel grotere problemen zou krijgen omdat hij vaak zit te jennen tegen mijn broer Henk en over 2 jaar, want dan moet het jachtrecht verlengd worden, komt hij mij niet zelf vragen. Dan gaat mijn broer over de rode en wordt er weer van alles bij gehaald, ze wensten me veel sterkte toe.

 

Vanaf de tijd dat ik een stap terug had gedaan op het werk was het net alsof ik elk jaar een stukje moest inleveren, dingen die ik een jaar eerder nog wel redelijk kon moest ik laten of anders en dat tot nu nog steeds zo en wordt alleen maar erger. Na alle problemen met het lopen dat ook langzaam achteruit ging heb ik het geluk gehad dat er scootmobielen op de markt waren gekomen, dankzij dit hulpmiddel heb ik het tot nu toe kunnen redden en ook doordat een collega me al jaren behulpzaam is, anders was het in die tijd al einde verhaal geweest en had moeten verhuizen naar het dorp, zoals wij dat noemen. Maar heb ik het nog kunnen redden door een wilskracht aan de dag te leggen en door me steeds aan te passen aan de omstandigheden en dat is niet altijd vanzelf, weer aan wennen.

Hier een leuke foto's van de dochters en één van Anneke met haar broer Anko, die graag bij ons kwam om weer even bij te tanken, deze met zijn motor "Moto Guzzi"

Anko - Christien - Anneke

 

Voorjaar 1992 Martine - Christien - Maaike

 

In de zomer van 1995 werden we weer heel fraai en openlijk voor schut gezet door G. Keuper, door de stroomdraad demonstratief door de bomen over de weg te spannen, waarschijnlijk was er een storing door de buis onder de weg door,, was niet goed fotografisch vast te leggen, jammer.

 Ik ben toen samen met Martine naar de echtgenoot van Gerhard Veerbeek, Ilse Kahle en haar dochter Minie Rensink geweest. Daar heb ik een zeer, om maar niet te zeggen onbeschofte, grote mond gehad en kreeg ierdoor ook de bevestiging wat ik al lang wist. Gerhard Veerbeek had me slecht gemaakt. B.v. Ze hadden met mij eigenlijk niets te maken, moet ik Keuper bellen?, waar maakte ik me druk om, want de afrastering stond 100% op hun grond, ik was daar steeds aan het rotzooien, ik maakte ruzie met iedereen en vonden me een zeikerd. Dit zullen zij wel niet meer weten, kunnen het ook niet hard maken Waar ze er op aangesproken worden. We zijn toen maar weggelopen en de eer aan ons zelf gehouden.
 

Tevens hadden we het plan opgevat om weer naar de U.S.A. te gaan om naamgenoot Mr. Roy Beernink te verassen met een bezoek tijdens zijn 90ste verjaardag op 16 september, dit natuurlijk in overleg met zijn dochter Nancy Scott – Beernink woonachtig in Campaign-Urbana, toen we alles geregeld hadden voor een periode van 14 dagen, overleed Oom Bruur begin september en is donderdags voor ons vertrek begraven. Onverwachts werd ook nog collega Gerard Hermsen geopereerd aan een melanoom op het borstbeen, wat voor hem niet prettig was mede doordat het een zeer agressieve vorm van Kanker was, dat ik pas veel later hoorde. Nu was hij al weer vlug terug, toen ik mijn vakantie opnam voor de reis van 6 tot 20 september. Op deze reis denken we ook met veel genoegen aan terug met dank aan onze naam genoten en hebben ook weer de Families Spanjar bezocht, wat wel werd gewaardeerd.


 

 

 

 

 

Vertrek uit De Heurne 's morgens vroeg, collega

B. Lichtenberg heeft ons naar Schiphol gebracht

Op bezoek bij Bill & Cindy Ruesink 

 

 

 

 

Mijn verjaardag vieren in Mahomet Il. Dankzij
Bill & Cindy Ruesink op 11 september 1995


Dit was een aangename verrassing




 

Helaas toen we terug kwamen begon gedonder met het verlengen van de toestemming om te mogen jagen, volgens mijn broer Henk moesten we tekenen voor verlenging, terwijl dit niet zo was. Wanneer hij er over begon moest ik oppassen om niet meteen te zeggen, zal hier pas over denken wanneer G. Keuper, mij persoonlijk komt vragen of ik teken helemaal niet meer. Zou ik zoiets dergelijks gezegd hebben dan was Henk onmiddellijk over de rode gegaan en had gezegd jij zit ook altijd te zeiken en wilt ook nooit wat. Inderdaad kwam in oktober voor de 15^e iemand van de jachtcombinatie Keuper & Co. naar me toe. Deze persoon, Thijs Koskamp, heb ik netjes behandeld, menigeen zou hem direct weggestuurd hebben, heb ik niet gedaan en hem netjes gezegd - 1995 is geen tekenjaar - ik zal eventueel volgend jaar tekenen, wanneer G. Keuper mij persoonlijk komt vragen zoals hij dat gedaan heeft in 1978 – 1984 en 1990. Toen heeft hij - G. Keuper – tegen mijn broer gezegd, Bennie heeft niet getekend. Maar aanleiding hiervan heeft me Henk op een maandagavond vlak voordat we zouden gaan zwemmen me uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk was, zal ik hier maar niet noemen, ja, ja, je hebt me voor schut gezet tegenover de andere jagers en iedereen spreekt er schande van, ik kon hem niet op een normale manier duidelijk maken, dat er tegen over mij geen greintje fatsoen was getoond en dat ik niet hoefde te tekenen ook omdat het nog geen tekenjaar was. Henk wist donders goed dat hij fout zat, maar er werd weer gedaan alsof ik weer kinderachtig bezig was. Zal de verschrikkelijke scheldpartijen maar niet maar niet beschrijven, doe ik wel voor me zelf. Al is er wel toegegeven, had ik niet zo moeten doen.  Maar ja er is wel 15 jaar van mijn leven kapot gemaakt en zo denk ik er over. Maar ja kletsen achter iemands rug om is ook heel flink, echter eerlijkheid duurt het langst. Ze moeten hier maar eens over nadenken:

"Het is makkelijker de fouten van anderen te zien, maar moeilijk de eigen fouten te erkennen"

Aan allen die dit gelezen hebben wil ik zeggen, ik ken/kende mijn broers heel anders dan menigeen zal denken.

in 1994 wist ik al dat ik grote problemen zou krijgen en dat is ook uit gekomen, echter de dader wordt een hand boven het hoofd gehouden en het slachtoffer is de pineut. Zo iets dergelijk heeft het juridisch loket mij in 1994 gezegd. Later heeft een Dinxperlose advocaat tegen mij gezegd:

Het hoort niet en mag niet, maar je staat machteloos.

 

Mijn broers hebben me toen 2 jaar links laten liggen met de gedachte van: “Ben(nie) gaat wel overstag, niet dus”

 

“Iemand negeren is het ergste wat je hem kunt aandoen. Je zegt daarmee dat je hem niet de moeite waard vindt.”

Alles wat hier gebeurd is vanaf 1988 tot en met 1998 door diverse personen tart elk menselijk fatsoen. Eigenlijk het laagste van het laagste, ze zijn wel erg diep gevallen.

 

Doordat ik in 1995 op een verschrikkelijke manier vernederd, tot op het bot en in mijn ziel, ben door derden en mijn eigen broers over iets wat nergens op sloeg en gebaseerd was op leugens, wat alle betrokkenen donders goed wisten en weten, gewoon de mentaliteit van het is toch maar Ben(nie). Sinds die tijd kan ik enigszins begrijpen dat er mensen zijn, zoals mijn vriend Gerrit Caspers, die uit het leven stappen, maar dan moet je wel ontzettend in de kreukels zitten en zodat er een kortsluiting ontstaat in je hersenen. De vernederingen die ik toen heb moeten ondergaan vergeet je nooit, veel erger is nog dat ik het niet mag zeggen.Op grond van de uitspraak van de wetswinkel in 1994 en uitspraken van hun politieke partij, eens een heel grote, zijn alle betrokkenen blijkbaar trots op het geen zij allemaal gedaan hebben. Bewust en moedwillig misbruik maken van iemands handicap.
 

Menigeen zou aan het geen dat ik allemaal heb meegemaakt nachtmerries en een trauma aan overhouden, gelukkig heb ik dat niet gehad, komt ook omdat ik veel kennissen en vrienden en niet te vergeten mijn zwagers ofwel de broers en hun aanhang van mijn lieve Anneke, heb die wel zien wat ik allemaal kon en dit ook laten merken en bewondering voor mij hebben van wat ik nu nog presteer ondanks mijn handicap en ook omdat veel alles moeizamer gaat.
 

 Begin 1996 heeft mijn oudste broer op een smerige manier zijn garage die nog op mijn erf stond weg gehaald, op een tijdstip dat ik aan het werk was en wanneer je dat op deze manier doet is wel erg laf, hij heeft echter duidelijk achter zijn kaarten laten kijken mede doordat wij later van Corrie Jansen hoorden, die toen met zijn SRV wagen langs kwam, eens tegen Anneke heeft gezegd dat het hem was opgevallen dat hij (Henk) veel minder bij zijn land kwam dan voor die tijd en dat is wel opvallend. Wanneer Henk fatsoen zou hebben dat had hij na de boedelscheiding op eigen initiatief de garage weggehaald en op zijn eigen stuk grond gezet. Helaas is toen vergeten om dit op te nemen bij de boedelscheiding eind 1985. Hij liet door de jaren heen vaak de opmerking vallen van – moeder heeft mij ook het huis beloofd – dat kon hij niet laten, altijd op een beetje gemene manier. Wanneer ik dan ad rem een reactie had gegeven was hij weer kwaad geworden, dus dan liet je het maar over je heen komen.

Deze berging hebben wij er daarna laten zetten

 

In 1996 hebben we ook de plannen waarmee we in het december 1995 zijn begonnen, onze slaapkamer laten aanpassen voor mijn handicap doordat het lopen minder werd en het douchen moeilijker, De slaap kamer werd groter en een badkamer met wastafel en toilet er naast. We hadden

ook het besluit te nemen ons huis te verkopen en in het dorp te gaan wonen, maar we hebben toen de beslissing genomen we zien wel hoe lang het gaat, wanneer de elektro scootmobielen er niet waren geweest in 1992/1993 dan hadden we toen al noodgedwongen moet verhuizen naar het dorp. Altijd heeft in mijn gedachten het volgende wel meegespeeld, wanneer er een tijd komt dat het moet, akkoord, maar dan wil ik geen eigen huis meer met een tuin omdat ik dan weer onderhoud heb wat ik zelf niet meer kan doen. In oktober 1997 is mij iets overkomen en wel heel bijzondere vorm van B.D.E. iets wat misschien 30 – 45 of 60 seconden? geduurd heeft, het was heel beangstigend, omdat ik ook niet wist wat me overkwam en toen het weer voorbij was leek alsof er niets gebeurd was. Ik weet nog dat het op een vrijdagavond was om ongeveer 22 uur 10u. ‘s avonds, omdat toen de kinderen met een 2 tal vriendinnen Jeanet en Ada Koskamp naar “Ivarca”, een jongerensoos in Lintelo zouden gaan. Ik hoorde Martine zeggen, kom we moeten gaan want het optreden van de band begint om ongeveer half 11. Het was net alsof de ziel in een donkere koker gleed, terwijl de buitenkant van mijn lichaam in de stoel bleef zitten, kon niets doen, voor hoe lang ( 30 – 45 – 60 seconden?), is voor mij nog altijd een raadsel. Omdat je het niet wist wat het geweest was denk je er niet meer aan, maar ook omdat je op dat moment geen nadelige gevolgen ervan ondervonden hebt. Enkele weken later merkte Anneke op dat bij mijn duim en wijsvinger de huid a.h.w. wat teruggetrokken was en ik had al wel een raar gevoel in mijn pink en dat heb nog steeds. Dus er iets op die bewuste vrijdagavond toch iets in mijn lichaam gebeurd waar ik op het oog nog geen last van had gehad, maar later wel dagelijks mee te maken kreeg en nog steeds. Wanneer ik er nu aan terug denk was het eigenlijk wel angstaanjagend, tijdens het schrijven denk ik dat het tussen de 30-45 seconden heeft geduurd. Helaas is het voor iedereen moeilijk om zoiets begrijpen, maar zoiets loopt wel met je mee in je verdere leven. 

Toen stond opeens op 1 januari 1998 schoonzus Johanna met op een afstand, mijn broer Karel, voor onze neus met het verzoek om eens een kopje koffie te komen drinken, Aan de houding van Karel kon ik duidelijk zien van, ”wat doe ik eigenlijk hier”. Hij stond bij de ééndeur, met een houding van, als het moet kan ik zo weg vluchten. Het initiatief kwam duidelijk van haar kant. Mijn gevoel zegt, dat zij heel goed door heeft dat er een aantal zaken niet kloppen. Maar vraagt niets aan ons, zal ook wel weten dat Karel een moeilijk, om maar niet te zeggen lastig karakter heeft. Dat heeft hij niet van vreemden. Onze vader, maar ook oom (Bruur) Johan hadden ook een lastig/ moeilijk karakter. Di heeft Oom Rudolf mij eens verteld, wanner wij zaterdags Moeder opzochten op Den Es in Varsseveld.

In april 1998 tijdens een korte vakantie in Hongarije aan het Balatonmeer, kreeg een soort knallende hoofdpijn die steeds erger werd, het leek net alsof er iets werd afgekneld in het lichaam, opeens wist ik het, de trouwring knelde heel erg. Dus deze afgedaan, konden we er met moeite afkrijgen, veel zeep gebruikt en eindelijk gleed de ring van de vinger. Heel, maar ook echt heel langzaam begon daarna mede door de paracetamol de knallende hoofdpijn heel langzaam af te zakken al duurde het wel meer dan een dag voor het bijna helermaal over was. De ringvinger kan ik vanaf die tijd niet meer recht krijgen.

 In mei 1998 kreeg ik belroos aan mijn linkerbeen op de woensdag voor Hemelvaartssdag toen ik thuis kwam uit mijn zei ik tegen Anneke we moeten nu direct de boodschappen gaan halen want ik heb iets dat niet prettig aanvoelt, achteraf voelde het alsof ik griep zou krijgen. We zijn toen op Hemelvaartsdag nog naar de huisarts geweest en die zei: je hebt een erge vorm van belroos en dat kan in jou geval wel eens lang duren doordat je het been moet gebruiken en niet meteen voor 100% kunt rusten en het heeft inderdaad ruim 6 à 8 weken geduurd voor het over was en bleef nog lang daarna erg gevoelig. En miste daardoor ook het 25 jarig huwelijksfeest van collega Gerard Hermsen.

 

Wij hebben toen maar onze voorbereidingen gedaan voor het feest voor ons 25 jarig huwelijk op 21 september 1998. De uitnodigingen maken, met hulp van de dochters, en versturen, wij hebben toen degenen uitgenodigd die veel voor hebben betekend en gedaan. Speciaal wil ik noemen alle collega’s van de “M.D.” die ik veel dank ben verschuldigd, dank zij hun medewerking heb ik altijd kunnen werken en zeker voor de tijd dat het helaas voor mij alles wat moeilijker ging en dank zij hun steun heb ik het kunnen volhouden. Het was een gezellig feest waar iedereen veel plezier heeft gehad, wie de gangmakers weet ik niet zo, maar de “bosbuurt” was heel actief om er stemming in brengen.

Maar helaas meende mijn schoonzus Bep, de echtgenote van mijn broer Henk, voor die tijd nog weer on- beschoft te moeten doen. Zij belde mij op en bedankte me voor de uitnodiging, maar ik moest eerst maar eens en kop koffie te komen drinken, terwijl zij drommels goed wisten dat zij in de fout waren gegaan en dat al vanaf 1992, zij deden weer alsof ik de problemen zou hebben veroorzaakt. Mijn broer Karel heeft toen zijn broer laten vallen als een baksteen, dus had hij een “zogenaamd” probleem, Natuurlijk was het weer dat ik was fout geweest en niet zij. Dus werd er weer een derde persoon bij gehaald, volkomen onnodig, duidelijk laten merken van - Bennie telt niet – doordat de organisatie van ons feest belangrijker heb ik het maar op de spits gedreven, maar wel duidelijk laten merken dat de fout niet bij mij lag.

Tijdens een jachtpartij van de Jachtcombinatie Keuper & cons. in het najaar van 1998 ging er iets mis, een stuk wild vluchtte weg naar ons erf/tuin en dat kan gebeuren. Daarvoor zijn speciale regels voor om dit op te lossen, maar nee, ze stonden op de weg en Anneke, Maaike en ook ik hoorde hun zeggen wie durft dat gauw op te halen i.p.v. dat het hoofd van de combinatie naar ons toe kwam om te vragen of ze het op mochten zoeken. Helaas dat fatsoen hadden ze niet. Ik heb later een klacht ingediend, maar heb gemerkt dat je asociaal wordt behandeld door hun Jagerswereld. Verschrikkelijke arrogantie van: Hoe durf je, ze luisterden niet eens, terwijl in het tuchtrecht duidelijk staat - overschrijding van normen en waarden voor burgers is niet acceptabel –. Om tot hun door te dringen moet je eigenlijk verschrikkelijk grof worden, misschien dat het dan tot hun doordringt dat misbruik maken iemands situatie niet acceptabel is. Hier zeggen we wel eens je moet het er met de hamer inslaan dat zoiets niet acceptabel is en dat is wel triest.

 

In 1999 was er ook het heuglijke feit dat Martine afstudeerde aan de Universiteit van Utrecht met haar 5 jarige studie – Nederlands – en met als eindcijfer 8 succesvol afsloot. We zijn met ons allen dat Utrecht toe geweest en na afloop met ons allen ergens gezellig zitten na te praten en koffiedrinken. Nu werkt ze al een flink aantal jaren bij de LV NL op Schiphol, ofwel bij de ondersteunende diensten voor de verkeersleiding.

 

Hier wil ik nu het volgende schrijven over onze 2^e dochter Maaike, die na haar succesvolle opleiding in Aalten helaas geen vervolg opleiding succesvol heeft kunnen afronden. Al heeft ze wel in Utrecht aan de universiteit 3 jaar Humanistiek gedaan, maar helaas kreeg met toen nog geen certificaat. Ze heeft nog wel in één jaar een administratieve opleiding gedaan aan het Graafschap college in Doetinchem en ook succesvol afgerond. Maar nu heeft zij dankzij een goede vriendin Janneke in 2005, die ze opzocht in Costa Rica als proef enkele reizen begeleidt en heeft al een aantal jaren voor steeds een half jaar succesvol als reisleidster daar gewerkt. En zomers werkt ze hier in Nederland bij de “Markies” in Nijmegen, die tenten levert en opzet voor grote evenementen als Nijmeegse 4 daagse, “Oerol” festival op Terschelling en diverse andere festiviteiten. Zij rijdt zonder problemen met een grote bestelbus met aanhanger door heel Nederland naar festivals toe, dat heeft ze niet van een vreemde. Zoiets dergelijks deed mijn oudste broer als taxichauffeur, eind 50 er begin 60 er jaren al, veel taxi ritjes naar Rotterdam voor tand protheses, of wel in één dag alle tanden trekken en meteen een nieuw gebit, hij reed ook probleemloos in 1961 naar vader in Zeist en naar Amsterdamse Rai waar jaarlijks auto tentoonstellingen werden gehouden, zijn liefhebberij. Ik vind het echt stoer van haar wat zij allemaal doet en denk dat Anneke het wel met me eens zal zijn.

 

 

Maaike in Costa Rica met een brulaap in de armen

In dat jaar heb ik ook een paddenpoel laten aanleggen en  een bloemen- en wildweide. Om een goede bloemenweide te krijgen is niet zo eenvoudig, heb de grond laten verschralen en dan weer met  een goed bloemenmengsel inzaaien. 

Zo zag de aangelegde poel er in het voorjaar van 2007 uit, dit is nog maar een deel  ervan. De poel heeft een grote S vorm. 

De bloemenweide in 2010

 Naar aanleiding van het gebeurde in 1998 heb ik eind 1999 een klacht ingediend bij een grote plaatselijke politieke partij en gezegd dat het niet normaal is wanneer je graag openbare functies vervult misbruikt van iemands situatie van een machtspositie.

Hier begint deel b  ( 2000 - 2011 )

In 2000 heb ik hier een gesprek gehad met de hun toenmalige voorzitter H.J. Schreurs en fractieleider R.J. Wossink. Dat gesprek met hen is nutteloos geweest, kon hen niet op een nette manier duidelijk maken dat het niet normaal is, om misbruik te maken van iemands handicap. Naar mijn gevoel luisterden ze niet eens, die indruk gaven ze me, had ik dan weer grof moeten worden? Blijkbaar wel, we kregen later een brief van hun die zeer vernederend was en zo’n brief zouden ze aan niemand anders in Dinxperlo hebben geschreven want dan zouden grote problemen hebben gekregen. Mijn gevoel zegt ieder ander hun fysiek een paar flinke dreunen hebben verkocht, misschien wel letterlijk, dat je weet nooit. Ik heb hun een scherpe reactie gegeven, wanneer dat voor hun de waarheid was ze me dit binnen 24 uur persoonlijk te zeggen. Ik heb nooit een reactie gehad, wanneer je dat fatsoen niet heb om zoiets iemand persoonlijk recht in het gezicht te zeggen, dan ben je een verschrikkelijke lafaard. Zoals ze het nu gedaan is wel erg laf, hun brief van 4.4.2000, is nog aanwezig, heb deze besproken met een jurist, ga je hun aanklagen dan houden ze kaken stijf op elkaar en weten het niet meer. Al het geen dat ze in deze brief hebben geschreven kunnen ze niet hard maken.  

Naar aanleiding van het bovenstaande kan ik nu rustig dat de genoemde personen geen greintje fatsoen, gelijkwaardigheid en respect naar mij toe hebben getoond en dat ook nooit zullen doen. Instanties die grote woorden hebben gehad over normen en waarden, geven niet thuis en wringen zich in allerlei bochten om er onder uit te komen. Hun grote, dure woorden kunnen ze niet waar maken, wanneer je hun er op aanspreekt weten ze niet eens dat je bij het vervullen van een openbare functie ook een voorbeeld functie hebt. En er zijn gedragscodes ofwel ongeschreven wetten. zoals niet inlaten met dubieuze praktijken, geen misbruik maken vanuit een machtspositie, iemand vernederen onder het mom van…... Dat is het laagste van het laagste en dan ben je wel verschrikkelijk laf. Het bestuur en leden van het C H M K in De Heurne en het C D A te Dinxperlo zullen dit niet leuk vinden maar laten ze maar zwart op wit aantonen dat ik er naast zit.

“Ze hebben mij duidelijk laten merken dat het voor hun acceptabel, christelijk, normaal was om bewust en moedwillig misbruik te maken van iemands handicap, via hun brief van 4.4.2000 geschreven door R.J. Wossink en H.J. Schreurs, maar ze durfden het niet rechtstreeks te doen. Ze hadden niet het fatsoen en lef en moed om het rechtstreeks in mijn gezicht te zeggen, daardoor laat je dan ook duidelijk merken dat je verschrikkelijk laf bent ofwel je bent geen knip voor de neus waard”. Wat zij allemaal geschreven hebben wil ik hier niet herhalen en kunnen ze niet waar maken.

Wanneer er personen zijn, B.v. ( Fam. G.J. Keuper), die denken dat als ik eerste over de schreef zou zijn gegaan, dan moet je dat hem zelf rechtstreeks in het gezicht durven te zeggen, en wanneer je dat lef niet hebt, moet je een gerechtelijke procedure beginnen en niet klagen en liegen over hem, tegen zijn broer Karel, dat is pure chantage. Omdat hij er niets mee te maken heeft en voor hem ben ik een vreemde, dit schrijf ik zo doordat hij mij dat altijd duidelijk heeft laten merken maar dat heeft hij zelf niet in de gaten.

Alle betrokkenen hebben zich vanuit een machtspositie verlaagd van het laagste tot het laagste, ofwel zijn heel diep gevallen.

Naar aanleiding van het gebeurde wil het niet hebben over de aanstichter van alle ellende, maar zou ik tegen alle personen willen zeggen wat mijn ouders mij hebben geleerd:

 Nooit bemoeien met andermans zaken. Nooit commentaar geven wanneer je niet weet hoe de vork in de steel zit. Je nooit laten sturen, want dan spannen ze jou voor hun karretje, of wel dan er zit een addertje onder het gras, en weten dat ze fout zijn. Maar nog belangrijker, je verlaagt jezelf tot een zeer bedenkelijk niveau.

 In 2001 heb ik een herkeuring gehad voor de W.A.O., eigenlijk had ik me toen moeten laten uit rekenen door de salarisdeskundige van onze accountant moeten laten bereken wat het beste was, voor 100% laten afkeuren i.v.m. mijn inkomen dit omdat ik dan in 2004 op 61 jarige leeftijd niet van pre pensioen regeling gebruik kunnen maken. Nu heb ik me in overleg met het G.A.K. nu U.V.W. voor 50% laten afkeuren om het vol te houden tot aan mijn pre-pensioen datum ingang in 2004. Deze laatste 3 jaren waren voor mij tropen jaren mede doordat het lopen steeds moeizamer ging. Nu zou ik zeggen dat het feit dat ik van medio augustus 1999 tot en met juni 2001 al op mijn tenen heb moeten lopen doordat ik veel zaken moest opknappen, ook omdat ik het bedrijf door en door kende niet bevorderlijk is geweest voor het lopen omdat het toen al langzamer achteruit ging, Maar gewoon heb getracht het vol te houden. 

In september 2003 hebben we ons 30 jarig huwelijk gevierd met ons beiden tijdens een korte vakantie in “De Börken” in Lhee bij Dwingelo. Hier hebben we in 1973 10 dagen doorgebracht tijdens onze huwelijksreis. Toen we waren aangekomen in ons Hotel, stond er een aangename verrassing op onze kamer, een mooi boeket bloemen van onze dochters.

 

 

Dank aan Martine, Maaike en Christien

 Het was nu aanzienlijk groter geworden en ze hadden een tweetal aangepaste kamers voor minder validen, wat wel erg prettig was. Hier hebben we enkele fijne dagen doorgebracht mede door de aangename herfsttemperatuur, we konden ’s avonds nog op het terras Dinèren.

 

 

Ons 30 jarig Huwelijk hebben we samen gevierd in Lhee bij Dwingelo ( Drente)

 

Op 30 juni 2004 was de laatste werkdag op het bedrijf mede doordat ik veel dagen niet had opgespaard en de vakantie voor 2004 kon ik toen al stoppen, de officiële datum was 1 september 2004.

 

Afscheid van de "M - D" collega's waar ik 43 jaren prettig mee heb  samen gewerkt.  Dankzij hun heb ik dit kunnen doen en heb daar prettige herinneringen aan.

Het afscheid van een werkzamer periode heb ik samen met Anneke gevierd in Drenthe waar we een lang weekend in Dwingelo zijn geweest. In augustus en dag na vrijdag de 20^ste, toen mij een afscheidsreceptie werd aangeboden door het bedrijf, wat een heel gezellige samenkomst was met de dochters, collega’s en oud collega’s onder het genot van een hapje en drankje. De andere morgen (zaterdag) werd ikwakker met een knallende hoofdpijn, die pas op maandagmiddag begon af te zakken, ik kon ruim twee dagen bijna niets met mijn rechterarm doen en al helemaal de been beugel niet dichtdrukken mede doordat deze nieuw was en zwaar dicht klikte, dat lukte pas weer op de maandag en op woensdag was de zware hoofdpijn voor bijna 100% verdwenen. Ik kan rustig zeggen dat ik van al deze bijzonderheden nog altijd de naweeën van ondervind. Sinds die tijd heb ik een zeer hoge bloeddruk en dat is eigenlijk al begonnen, toen van mij werd verwacht te doen alsof er niets gebeurd was, dat begonnen was in 1996/97. Dit hebben we samen met onze huisarts Dr. Meijer eens nagegaan in mijn dossier en is vanaf die altijd zo gebleven.

Ondanks het gebeuren van de zware hoofdpijndagen zijn we toch voor de 3^e keer naar de U S A gegaan om onze vriend Mr. Roy Beernink 98 jaar, nog één maal te bezoeken en tevens nog andere kennissen, dat we deze reis hebben we kunnen doen, danken we aan Martine en haar toenmalige vriend Erik, zouden zij niet mee zijn gegaan dan hadden we dit niet kunnen doen. Ik ben hun nog altijd erg dankbaar hiervoor, ook omdat ik nogal een goed gevoel heb dat we Roy nog gezien en gesproken hebben mede ondanks dat  hij 3 maand na zijn 99^ste verjaardag is overleden.

 

Mr. Roy (98jr) Anneke - Martine en Ben

Helaas konden we door omstandig zijn dochter Nancy en Walter niet bezoeken, de reden hiervoor was ons toen niet bekend, later ben ik er achter gekomen dat vlak voordat wij zouden komen er een ernstig ongeluk is gebeurd met de echtgenoot van hun dochter Rachel, hij heeft een ernstig ongeluk gehad tijdens zijn werk en is daarbij om het leven gekomen. Jammer, het is helaas niet anders, nu kan ik begrijpen dat zij er niet over konden praten. Zij, Martine & Erik hebben ons naar Madison in Indiana gebracht waar vrienden van ons met “roots” in De Heurne woonden waar we al vanaf 1992 contact hebben, de familie Bill & Cindy Ruesink, daar zijn we een dag of 10 geweest. Hier heb ik voor de tweede keer mijn verjaardag gevierd met een heerlijk diner, dit keer in het plaatsje New Harmonie dat je hier kunt vergelijken met Orvelte in Drente. De familie Ruesink ben ik ook veel dank verschuldigd, we zitten met veel zaken op gelijke golflengte en we zijn even  ouders.

 

Op de achtergrond de Ohio rivier

In 2005 heb ik twee maal over een flinke val gemaakt doordat de beugel los schoot, de eerste toen bij mijn broer Karel waren voor zijn verjaardag en ze buiten zaten omdat ik het te ver lopen vond ging ik terug naar de auto om de rolstoel op te halen. Ik had me nog nauwelijks omgedraaid en een trad gezet of ik viel op de grond, schoot a.h.w. door de knie en viel, met de rechterkant van mijn hoofd op de tegels, had slechts en schaafwond zo groot als een 2 Euromunt en de bril was stuk. Zo was ik nog nooit gevallen, normaal val ik altijd naar de linker kant. Ongeveer 6 weken later overkwam me het zelfde tijdens het verf halen bij de winkel van schildersbedrijf Simons in het dorp. Zij wilde de doos met verf spullen wel in de auto zetten, we waren net bij de auto en weer schoot de beugelsluiting weer los, heeft er weer niet voor 100% goed in het slot gezeten, ik had al wel eerder kunnen vallen tijdens het lopen van de auto naar de winkel, heeft de beugel waarschijnlijk al die tijd niet goed in het slot gezeten, schoot weer door de knie recht naar beneden en had slechts een wondje boven het oog ter grootte van een spelde knop, onvoorstelbaar dat het weer zo goed afliep, alleen de bril had weer een flinke opdonder gehad. Ik denk dat degene die met me mee liep het niet zomaar zal vergeten. Vanaf die tijd ben ik extra voorzichtig geworden met het lopen om het vallen zoveel mogelijk te voorkomen, maar dan ga je te gespannen lopen en dat is niet bevorderlijk voor het lopen. Nadien heb ik een aantal keren gehad dat ik ’s nachts wakker werd na een diepe slaap dat de knie een signaal gaf net alsof ik weer viel. Je schrikt dan wakker o jee niet weer hè, O gelukkig ik lig ik bed, je schrikt erg maar je voelt het ook wel erg. Dat is me toen enkele malen overkomen. Gelukkig heb ik er daarna niet veel last meer van gehad, maar toch in 2011 overkwam het me nog weer eens en meteen voel je de angst van toch niet weer zo vallen. Je schrikt er geweldig van omdat je in diepe slaap was.

In januari 2007, maandagavond de 14^e, heeft Anneke op onverklaarbare wijze tijdens het omkleden in kleedkamer van het zwembad “De Blenk” in Ulft tijdens ons zwemavond een zware hersenkneuzing opgelopen. Wat er precies gebeurd is, is niet te achterhalen en zal altijd een raadsel blijven, bij toeval kwam een zwemster – Mirjam  Meuleman - weer in de kleedkamer die nog iets moest halen en zag haar liggen met het hoofd onder de bank, totaal van de kaart. Je gaat samen zwemmen en je komt dan pas ’s nachts om één uur thuis alleen thuis, gelukkig dat Christien in Doetinchem woonde, die ik kon inschakelen en ben haar ook veel dank verschuldigd en aan begeleidster Annet uit Megchelen, die met me naar het ziekenhuis is gereden en pas is weggegaan toen Christien er ook was. Anneke was bijna anderhalve dag van kaart en weet niet wat er allemaal gebeurd is, Ze hebben allerlei onderzoeken gedaan maar niets in de hersenen kunnen vinden, alleen is ontdekt dat bij haar de kleine hersenen ontbreken. Op donderdag de 17^e kreeg ik ’s middags het bericht dat ik haar weer kon ophalen uit het S.Z. te Doetinchem nadat thuiszorg geregeld was, ’s avonds heb ik haar tijdens de zware storm opgehaald,terwijl er weeralarm was afgegeven, niet de weg op gaan als dat niet nodig was. De Thuiszorg Sensire heeft Anneke ongeveer 4/6 weken begeleidt tijdens het opstaan en douchen, in totaal heeft ze het drie maanden rustig aan gedaan. Dat er geen kleine hersen aanwezig zijn geeft ook een verklaring voor het feit dat haar evenwicht niet in balans is. Bij een latere controle vertelde de neuroloog het volgende wanneer de kleine hersenen bij de geboorte niet aanwezig zijn, nemen de grote hersenen deze functie vanzelf over. Sinds die tijd hebben we ook alfa hulp gekregen via een PGB van de Gemeente Aalten, dit naar aanleiding van het ongeluk dat haar is overkomen, maar ook omdat ik steeds minder kan doen of zou willen doen, helaas is dit geen prettig gevoel, wel willen maar het niet meer zo goed kunnen. Wanneer we de hulp niet zouden hebben gekregen of zoiets dergelijks was er niet dan hadden toen al naar het dorp moeten verhuizen. Voor deze trieste val van haar is ze al wel eerder enkele malen gestruikeld, tijdens oefenen van de zang in de ontmoetingskerk en een keer in Varsseveld nadat we terug gingen naar de auto na afloop van het kijken naar de optocht van de Varsseveldse Oranje vereniging, beide keren zijn we naar de Eerste Hulp geweest, weet niet meer precies de jaren, ik denk in het  najaar  van 2004 en augustus 2005.

In het najaar van 2007 heb ik bij toeval nog een heel prettig gesprek gehad met mevr. H. Beijer-Vriesen, de families Beijer en de Beerninks van de Keizerweg waren bijna 100 jaar bevriend met elkaar, dit naar aanleiding van een foto die in het boek over de geschiedenis van De Heurne en haar bewoners ging. De foto betrof het 40 jarig jubileum van mijn vader in 1961, daar stond ook de tijdelijke bedrijfsleider Welfaarts op. Van iedereen was de voornaam bekend, behalve van hem. Op verzoek heb ik getracht deze te achterhalen maar dat is niet gelukt. Mevr. Beijer wist het ook niet, we hebben ook nog over allerlei zaken van vroeger en nu gesproken, zij kende de gebeurtenissen van mijn ouders heel goed en ik weet niet hoe het kwam dat een buurtgenoot van hun ook ter sprake kwam. Zij hebben de grond bij het huis verkocht aan hun en nog een deel tijdelijk verpacht. Wat ik daar van haar hoorde over hun, ook eens onze voormalig buurtgenoot, was niet mis. Wil ik hier niet verder op ingaan, maar het is wel erg beschamend voor hun. Ook onbehoorlijk gedrag naar oudere buurgenoten toe.

In 2008 toen we samen onze 65 jarige leeftijd zouden bereiken, wou ik graag één keer met ons allen naar Texel voor een lang weekend en die wens is uitgekomen dank zij onze dochters met hun vrienden, het was een erg gezellig weekend en ben hun veel dank verschuldigd. De datum waarop ik 65 werd vergeet je nooit, mede omdat die dag erg warm was en we ’s avonds lang konden buiten zitten, want zoiets komt in deze maand niet vaak voor, terwijl we de andere morgen vrijdag de 12^e zouden vertrekken naar Texel voor ons weekend. Dankzij de dochters met hun vrienden hebben wij een gezellig weekend gehad ondanks dat het zaterdags regenachtig weer was tijdens de huifkartocht.



 

Onder een fraai vergezicht op - De Slufter - Texel

                                                                                       

                                                                                                    

De Slufter is een uniek natuurgebied achter de duinen en staat in open verbinding met de Noordzee, we zagen in de verte een boot voorbij varen.

 In de week daarop kwamen ook vrienden uit de U S A op bezoek in Dinxperlo, ze waren met vakantie in Zwitserland, ze hebben overnacht bij hun naamgenoten Fam. Frits Ruesink. Op vrijdagavond hebben we ter gelegenheid van 65^e verjaardagen een gezellig diner gehad met hun en de kinderen bij restaurant “Op de Brusse” hier in De Heurne. Zaterdags hebben we met onze vrienden een wandeltocht gedaan door Bredevoort onder leiding van een gids, dat was erg interessant voor ons allen en na afloop natuurlijk lekkere warme appeltaart met slagroom bij restaurant Bertram.

 

De beroemde warme appelaart na de stadswandeling

 

Zondags zijn we met Bill & Cindy Ruesink naar Zeddam en ’s-Heerenberg geweest. In Zeddam hebben we de Korenmolen bezocht en het kasteel “Huize Bergh” dat heel interessant was om eens te bezoeken, het was redelijk weer en er heerste bij het koetshuis een gezellige drukte mede doordat er enkele muzikanten speelden en het weer werkte ook mee. In het weekend daarop hebben we schoonzus Bep een vingerhoedje gebracht omdat we wisten dat deze spaarde, toen we daar kwamen was broer Karel en Johanna er ook.

 

Naar aanleiding van onze uitnodiging meende ze een minachtende opmerking te moeten maken in de geest van – gaan we aapjes kijken in Artis? - Ofwel duidelijk laten merken ik kan me dit veroorloven

tegenover hun. Karel hield nu wijselijk zijn mond dicht, terwijl hij in 1995, toen zij loog over mij zich heeft laten sturen. Wanneer je hem er op zou aanspreken dan zegt hij gauw – je weet toch wel hoe zij is – Hij is dan zeer inconsequent of wel wil zich zelf schoon praten. Bep had niet eens het fatsoen om zich af te melden voor ons feestje en later toen Anneke haar de attentie wou brengen, dat iedereen had gekregen na afloop, kon ze alleen maar weer een hatelijke opmerking maken naar haar toe. Blijkbaar had ze een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen wat wij niet wisten, toen liet je niks van je horen en nu kom je pas na enkele weken, ik wil niets met je maken hebben, maar ze nam wel de attentie aan. Sinds 1995 heeft zij ons altijd al min of meer genegeerd, om het feit dat ik niet had gedaan wat ik volgens hun altijd had moeten doen, in hun pot pissen, en al helemaal sinds het overlijden van Henk en dan alleen maar hatelijk opmerkingen plaatsen achter de rug om, maar ze zorgde er wel voor dat ik het niet hoorde, ze wist donders goed dat ik onmiddellijk een antwoord terug had, maar Anneke wel, zoiets vond ze heel normaal, maar getuigt van geen greintje fatsoen hebben. Anneke zegt er niets over, maar ze weet het heel goed.
 

Eind september hebben we een feestje gegevens voor familie, buren en vrienden een gezellig feestje gegeven in het Buurtschapshuus te Sinderen. Helaas zijn door een onoplettendheid en stommiteit de foto’s verdwenen in de map afbeeldingen door een slapend virus dat de boel in het honderd gooide bij het opnieuw installeren van Word. Ofwel Windows Vista, dat was wel ontzettend balen. Er was van te voren geen extra kopie gemaakt, zoiets overkomt je één maal. Misschien was dit wel een voorbode van dat nog op ons levenspad kon komen, dit heb ik later wel eens gedacht zoals in 2009, maar niet openlijk uitgesproken en zeker in 2010 na een controle bij de uroloog.

In oktober 2008 heb ik als verrassing voor Anneke ervoor gezorgd dat Anneke verrast zou worden in het radioprogramma “Dromenvanger” van Wiepke Nauta verzorgd door Radio Gelderland. Dit als

waardering voor al het geen zij voor mij en misschien ook wel de dochters heeft gedaan, al liep het helaas niet zoals het eigenlijk zou moeten gaan, ik was overdonderd dat één van de drie dochters,  (Christien), iets wat ik niet wist, kwam binnenstormen en de radio nog aanstond, wat niet de bedoeling was, maar ja ze heeft wel een leuke morgen gehad en kreeg later ook veel leuke reacties
over haar verrassing bij Radio Gelderland. Als waardering werd haar een ballonvaart aangeboden, dat was een wens die ze wel eens uitsprak, wanneer hier in de Welskerbos luchtballonnen over kwamen

 

  Dromenvanger van Omroep Gelderland op 8-10-2008

Eind januari 2009, ik kwam van buiten, het was er nat en op de deel ook, had de beugel in het slot gedrukt en wou een kwartslag draaien om naar de kamer te lopen, de linker stok gleed weg en daar ging ik tegen de vlakte, zoals zo vaak viel ik naar links en het dijbeen en de heup vingen de klap op, ongelukkigerwijs had ik de mobiel nog in mijn linker broekzak, dus dat drukte wel door, zoals tot nu toe was het weer goed gegaan, maar na een tijdje werd mijn hele dijbeen bont en blauw. De mobiel deed niks meer dus kwam de gedachte op dat wordt weer een nieuwe. In de week daarop naar Expert in Dinxperlo om te kijken, ik gaf een medewerkster mijn telefoon en vertelde haar van zo en zo is het gebeurd. Zij ging eens kijken, zette de mobiel aan en waarachtig hij deed weer al vanouds, och zei ze, je hebt wel eens dat hij zich later her regelt, dus een meevaller. In februari moest Anneke bloed laten prikken voor diabetes en ik zou tegelijkertijd ook enkele waardes laat controleren en liet ook bloed prik voor B.v. cholesterol, diabetes en de P.S.A. waarde omdat dit al weer drie jaar geleden was gedaan. Ongeveer eind maart moesten ik/wij onze bloeddruk laten controleren, zoals gebruikelijk was geworden om de drie maand. Deze was onveranderd en tevens hebben de andere waardes doorgenomen en daaruit bleek dat de P.S.A. waarde veel te hoog was 14.1, normaal 4.5 net 5.0 dan zit je nog goed. Dus was iets aan de hand terwijl ik geen enkel probleem had. Dus afspraak maken met de afdeling urologie in het S.Z. te Doetinchem, dan zit je in molen van allerlei onderzoeken. Toen de uitslagen van deze onderzoeken bekend waren bleek dat aan linker kant in de prostaat een milde vorm van verkeerde ( kanker) cellen zaten, die behandeld moesten worden. De uroloog Dr. Remijn vond een operatie voor mij eigenlijk te zwaar en wou overleggen met Arti in Arnhem voor éénmalige inwendige bestraling, maar de definitieve beslissing werd in Arnhem bij Arti genomen. Helaas vertelde ze me later dat dit helaas niet mogelijk was omdat ik kalk in de prostaat had. Dus kreeg ik van uit Arti te Arnhem een afspraak met een radiotherapeute om over de gang van zaken te spreken over de bestralingen, er zat niets anders op om te gaan voor 39 bestralingen. Toen we voor de laatste bespreking bij Arti, waar Martine bij was om mee te luisteren en om alles goed op papier te zetten, waarbij we ook maar meteen naar Rijnstate moesten om bij de balie een afspraak te maken met de afd. urologie voor het inbrengen van de goudmarkers, dit zijn herkenningspunten voor de bestralingen. Tijdens het koffiedrinken en om een broodje te eten zakte ik ongewild als een kaartenhuis in elkaar, alles wat ik had meegemaakt kwam als een boemerang op me af en was niet tegen te houden, al zou je het wel willen maar dan lukt het niet, ook omdat het een keer eerder naar mijn gevoel al eens kantje boord is geweest, het was net als in 1997 dat ik me weer voelde wegglijden. Toen ik zei hoe dat kwam kreeg ik te horen – dat moet je allemaal vergeten want dat is geweest – toen ontplofte ik bijna-, kon hun reactie wel begrijpen, maar waarom konden ze - Martine en Anneke eens niets zeggen en denken waarom reageert Ben zo, het was een heel menselijke reactie van me, zoals ik later enkele keren heb gelezen, het overkomt je onverwachts en is niet tegen te houden. Wanneer zij ( B.v. Martine) later hadden gevraagd waarom kwam die reactie, dan had ik hun/haar kunnen uitleggen over het hoe en waarom. Het is waarschijnlijk wel heel moeilijk om eens in te leven in het geen die persoon allemaal heeft meegemaakt, enkele zaken waren niet nodig geweest, maar meer een drie tal zaken dat je overkomen is en waar niemand invloed op heeft gehad. Maar je ondervind nog dagelijks de gevolgen ervan, later heb ik haar en Martine tekst en uitleg gegeven, ik denk dat ze zoiets pas zal gaan begrijpen wanneer ze zelf eens iets onverwachts ernstigs overkomt en inziet hoe betrekkelijk het leven eigenlijk is, wat ik niemand toe wens.

Op 2 juni zijn de goudmarkers ingebracht dat een fluitje van een cent was, binnen enkele minuten was het gebeurd. Ik heb toen zelf er heen en terug gereden, maar eerst eventjes rustig aan met een kop

koffie en een broodje. Toen ik thuis was merkte ik wel dat er iets gedaan was en werd doodmoe. De week daarop, maandag 8 juni moesten we om half negen bij Arti voor een CT scan t.b.v. de bestralingen (herkenningspunten), omdat we er al om half negen moesten zijn en je niet weet of er file is of langzaam wordt gereden heeft Christien vanaf Wehl naar Arnhem, waar ik wel blij om was en haar zeer erkentelijk ben. Zo kwam ik dan ontspannen aan zonder eerst hoeven te rijden voor het geval mocht het eens druk zijn op de weg. Ze zouden bellen van Arti wanneer de bestralingen konden beginnen en dat was op dinsdag 16 juni, we moesten wat eerder aanwezig zijn dan kreeg je tekst en uitleg over de gang van zaken tijdens de bestralingen, er waren 5 punt van waaruit ze de bestralingen aanstuurden, 3 links en 2 rechts. De tijdsduur ervan is zeer kort ca 30/40 seconden bij elk punt, maar de voorbereiding duurde veel langer mede doordat ik niet om mijn rug kan liggen moesten ze elke keer en zit/lig houding opbouwen, ze waren er heel secuur aan, als het mee zat duurde het 10 minuten maar ook vaak 15 minuten.

Na afloop kregen we een heel schema mee van de tijden die je zelf kon aangeven B.v. tussen 11 en 13 uur. Elke dag ben je wel drie uur kwijt ruim van te voren weggaan, want er kon file zijn, gelukkig hebben we hier weinig last van, slechts één keer was goed raak maar we waren nog net op tijd. De bestralingsperiode begon op 16 juni 2009 en de laatste op vrijdag 3 augustus de laatste, deze data

vergeet je nooit omdat het van grote invloed is geweest in je leven. De eerste 4/ 5 vijf weken kom je redelijk goed door, wel lichte moeheid, je kunt nog verschillende dingen behoorlijk goed doen. Maar dan komen de huid irritaties en dat wordt dan eerder meer dan minder, insmeren met een goede zalf gaf verlichting, maar wanneer je thuis komt ben je op een gegeven moment bekaf en zakt als een
plumpudding in elkaar of je wilt of niet. Tijdens tussentijdse controles bij de radiotherapeute, die je goed begeleiden, stellen ze je allerlei vragen hoe het gaat, zoals heb je problemen met de darmen, of problemen met het plassen, eigenlijk een klein probleem, wel beginnen en dan stopt het, wanneer
je dit aangeeft schrijven ze je Tamsulosine voor. Dat ik weinig darmproblemen heb gehad komt blijkbaar dat steeds voldoende water heb gedronken voor dat ze gingen bestralen en een volle maag drukt de darmen weg om deze zo min mogelijk te beschadigen, slechts één keer ging het bijna mis, dat was tijdens de file die er was op de autoweg en de afslag Arnhem-Noord toen we Arnhem ingingen tot aan de afslag Rijnstate. We waren net op tijd voor controle bij dokter Schimmel, daar werd gebeld of ik er al was, ja hoor hij is er en komt er aan. Gelukkig ging het vaststellen van de juiste posities erg snel, toen nog een flink aantal seconden zweten om het moeten plassen op te houden, na afloop hoed er de koets naar het toilet, alles ging maar net goed, want ik stond op ontploffen. De laatste drie weken werden steeds zwaarder, want je voelde soms lamlendig en heel rare moeheid die je niet kent en kunt beschrijven, dan begin je aan der laatste week. Je krijgt weer zoiets van nog 5 keer en dan is voorbij, maar dat was een tegenvaller en zeker de laatste drie, want je gaat aan het aftellen, drie, twee en de laatste op vrijdag 3 augustus, dat doe je eigen vanzelf maar het werkt wel tegen, waarom weet ik niet en kan er ook geen verklaring voor geven.

Omdat Anneke nog steeds de bon voor ballonvaart nog niet had kunnen verzilveren, heeft Martine het georganiseerd met eigenaren die de tegoedbon hadden afgegeven. De dochters wilden ook wel eens graag een ballonvaart meemaken, we hebben voor hun ongeveer in de helft van de kosten bij gedragen, dat vonden wij – Anneke en ik – wel leuk om dat voor hun te doen en Anneke had gezelschap. Het hele gebeuren vond plaats vanaf de Goffertweide in Nijmegen, het was voor hun een prachtige ervaring en de landing was in het schemerdonker net in het Brabantse land. Voor mij was het wel fijn om dit voor hun te doen maar wel erg vermoeiend, waren nachts om ca half één weer thuis. Christien zorgde ervoor dat wij weer goed thuis kwamen, in deze tijd ben ik iedereen veel dank verschuldigd aan hen die mij gesteund hebben. Na die tijd merkte je pas echt wat er allemaal in lichaam gebeurd was, hoe lang het duurt voordat de bestralingen uit lichaam zijn verdwenen is niet bekend, maar wat de Uroloog vanaf het begin gezegd heeft, dat het voor mij extra zwaar was kan ik het volledig mee eens zijn. Misschien was het voor mij wel drie keer zo zwaar zo heb ik het ervaren en uit diverse verhalen van degenen die het zelfde hadden meegemaakt kon ik opmaken dat ik niet de enige was, en zij hadden voor zover ik uit hun verhalen kon opmaken geen beperkingen, al hadden ze soms wel een combinatie van een aantal bestralingen en chemotherapie.

 

Anneke geniet van het uitzicht

 

In augustus 2009 zijn op donderdag de 23^ste we nog Arti geweest omdat we nog een afspraak hadden lopen met radiotherapeute Dr. V.d. Steen-Banasik, om eventuele problemen te bespreken wanneer die er zouden zijn geweest, hadden we ook kunnen afzeggen, maar we hebben het toch gedaan voor een laatste gesprek met haar. Normaal is het zo dat men één keer per jaar in Doetinchem en één keer in Arnhem komt, want ik hoor toch wel hoe het gaat tijdens de besprekingen die we samen hebben met Nijmegen. Terwijl we ’s middags ook de gebruikelijke startmiddag hadden van Cantabilé, waar we ook nog naar toe zijn geweest en daar ging ik op een gegeven moment ook nog weer hard onderuit, geen pretje. Ondanks dat het een fijne middag was, meende schoonzus Bep ook weer een nare om niet te zeggen, gore opmerking te moeten maken. Zal ik maar niet herhalen, maar wel op een dusdanige manier dat ik het niet hoorde, maar Anneke wel. Het is maar goed dat ik het niet gehoord heb want anders had ik haar een flinke dreun verkocht waar iedereen bij was

 

Hier wil ik ook een opmerking plaatsen van Martine, dit naar aanleiding diverse opmerkingen van mijn kant. Ik moest maar eens het boek “Ja Maar” lezen, dat was heel goed voor mij. ik ben blij dat ik dat heb gelezen, zelfs twee keer, mede omdat ik daar diverse opmerkingen heb gelezen waar ik nu iedereen zijn mond kan snoeren. Heb er een uittreksel van gemaakt daar staan diverse opmerkingen in waar men maar eens over moet nadenken. Hier staat precies in beschreven wat de wetswinkel ofwel het juridisch loket mij in 1994 verteld heeft. Daar staan ook zaken in die Martine waarschijnlijk ook niet heeft begrepen zoals een meer dan 70 jarige oude opmerking van “Wir haben es nicht gewusst”. Hier wil ik ook de volgende aantekening maken omdat blijkbaar hier niemand heeft gehoord over – empathie – laat staan dat ze weten wat de betekenis hiervan is. Iedereen moet goed beseffen dat tegenover “Ja Maar” een tegenhanger is “Nee Want”

Op 21 september hebben we samen met de dochters en hun vrienden mijn verjaardag en onze trouwdag gevierd met een gezellig en sfeervol diner bij restaurant “De Schatkamer” in Zeddam. Daar deed Martine over enkele zaken erg geheimzinnig, de gedachten die daar  bij me opkwamen waren iets in de geest van…………..!!!!!!!!!. Later maakte ze bekend dat wij opa en oma zouden worden in april 2010. Dat wel een heel aangename verrassing voor ons en zeker na een moeilijke periode, die je nooit vergeet in je leven. Later schoot mij in de gedachten, dat we misschien al wel opa en oma hadden kunnen zijn wanneer dochter Reina was blijven leven, hier heb ik nooit veel over losgelaten, maar zij is nu toch wat nadrukkelijker in mijn gedachten en dat zal wel nooit overgaan.
 

Bij de eerste controle in oktober 2009 bleek dat de P.S.A. waarde gedaald was tot 2.6 een zeer goed resultaat volgens de Uroloog, de volgende controle was in maart 2010 bij de verpleegkundige Mirjam die alles heeft begeleid en toen was deze weer met 50% gedaald en zeer gunstig resultaat, met haar hebben we toen allerlei zaken besproken, zoals de controles voor de komende jaren hoe de waardes 

zich houden blijven ze onder de vastgestelde waarde, die men aanhoudt?. Je praat over van alles en nog wat maar niet datgene wat ook kan gebeuren een plotselinge stijging in een half jaar.

 

Het jaar 2010 begon eigenlijk niet op prettige wijze, in januari kregen we te horen dat Annekes broer Anko gezondheid problemen had. Iets dat eigenlijk al was begonnen nadat ze terug waren gekomen uit Bangladesh. Het ziekteproces van hem wil ik hier niet verder beschrijven, maar ik vond het wel goed om hierover enkele woorden te zeggen omdat we met Anko en Els altijd een heel goede band hebben gehad en nu nog steeds met Els. Het ziekteproces van hem deed me meer dan het onverwachte overlijden van mijn oudste broer Henk in 2003. Dat komt omdat ik met mijn broers geen goede band heb gehad en eigenlijk nog niet.

 
Op 28 april 2010 is onze eerste kleinzoon Jona geboren in Amersfoort en natuurlijk zo gauw mogelijk naar Martine & Wilbert toe om de baby  - Jona - te bewonderen. 

De trotse moeder Martine

 

De grootouders met Jona 

Dat zoiets gebeuren kan is mij overkomen bij de controle op 21 september 2010,  toen was de P.S.A. opeens weer 50% hoger ( 2.7) en dat vond men een te hoge stijging in een half jaar. Dus kreeg ik medicijnen voor geschreven, Avodart, dit is medicijn om een vergrote prostaat te behandelen en een operatie te voorkomen. Dit medicijn werkte ook tegen een te plotselinge stijging van de P S A, ik kreeg voor 3 maand dit medicijn voorgeschreven. Ondanks deze tegenvaller hebben we ons huwelijksdag gevierd in Garderen waar het zandsculpturenfestival hebben bezocht en later gedineerd en overnacht in het Bilderberg hotel waar ze ook aangepaste kamers zouden hebben, maar heb ik zo mijn mening over dat  dit zeer betrekkelijk was, kon aanzienlijk beter. Ik kon me redden omdat het maar één nacht was, het was wel erg gezellig en vooral aangenaam weer.

 

Op 3 december 2010 hebben we in Tilburg aan de Universiteit het eindresultaat bijgewoond van Christien die haar scriptie inzake de afronding van haar Masters rechten moest verdedigen, dat heeft ze met succes gedaan. Eindcijfer 8, dat ze al had kon niet meer wijzigen maar wel was het nu 8 en “Cum Laude”. Gelukkig heeft Maaike gereden, zo eind rijden is te vermoeiend voor mij, zij heeft veel ervaring en het weer viel gelukkig mee.

De scriptieverdediging op 3-12-2010

 

Geslaagd Cum Laude - een bloemmetje waard -

Na afloop hebben we in Arnhem het gezellig met ons allen, die aanwezig waren gevierd onder het genot van een hapje en drankje.

Op 7 december 2010 moest ik weer voor controle komen bij de uroloog en toen bleek dat de P.S.A. waarde weer was gedaald tot 0.5, ze vond het nog te vlug om al te stoppen met Avodart, ik zou ze nog weer voor een half jaar innemen en zou het in juni 2011 opnieuw bekijken. Voor dat je naar de controle moet is het wel elke bloed prikken hier in Dinxperlo, bij de controle in juni bleek dat het weer wat was gedaald, nu 0.30. Ik kon stoppen met de medicijnen en nu moet het lichaam het zelf in stand proberen te houden. Ze vroeg ook hoe ik me voelde, het is nog altijd wisselvallig, kan zeggen heb goede dagen en slechte dagen, de medicijnen geven je toch wel een rare vermoeidheid die je niet goed kunt omschrijven. En dat kon de uroloog niet ontkennen. Hoe dat komt is moeilijk te verklaren en zijn wel enkele zaken die van invloed zouden kunnen zijn omdat je al drie keer daarvoor iets hebt meegemaakt, wat je zomaar overkomt, maar wel dagelijks de gevolgen ervan ondervind. Anneke maakte wel eens een zeer terechte opmerking in de geest van dat alles toch wel moeizamer ging en helaas is dat ook zo en het zal er wel niet beter op worden.

In  januari 2011 was deze controle bij onze nieuwe huisarts  en voor het eerst 90 onderdruk en 150 bovendruk, dat was voor mij een verrassing, maar het is een moment opname, eigenlijk is 80/140 nog beter. Zelfs bij laatste controle was het niet hoger geworden. Maar veel tabletten werkt ook negatief op het lichaam, voorbeeld is mijn koude handen en voeten. Een hoge bloeddruk is een familiekwaal, mijn moeder en al haar zusters hadden er last van. Tot 1995 heb ik daar eigenlijk weinig last van gehad wel regelmatig laten controleren en af en toe een kuurtje van ca 2/3 maanden en dan was het weer in order, terwijl het een familiekwaal is. Maar zeker vanaf 1995/98 is deze langzaam gaan stijgen en dat was te zien in het medisch archief van mijn huisarts, zeker na het gebeurde in 2004 was deze meestal 95/105 afgerond 100/110 voor de onderdruk en om 160/170 voor de bovendruk, daarom slik ik eigenlijk het maximale aan tabletten 325 mg per dag. 

 Maar ook dat je van af het begin 1998 steeds maar moet doen alsof er niets gebeurd is en dat wordt helaas steeds moeilijker, je kunt proberen je er tegen te verzetten dat heb ik wel gedaan, maar er komt ook eens een tijd dat het heel erg moeilijk gaat worden. Mede doordat ik mijn gevoelens niet mag tonen over al het geen dat ik allemaal heb meegemaakt, ook niet over mag praten en vertellen wat zoiets in je leven betekent. Maar ook dat iedereen bij voorbaat commentaar heeft en het beter weet, je moet nooit zeggen van “Dat moet je vergeten en zo meer. kan men zelf invullen”, want zoiets werkt alleen maar averechts omdat, = moeten is dwang en huilen kindergezang. Geen enkele deskundige zal dat zeggen, je kunt alleen maar opmerken = probeer het een plek te geven en als je dat lukt, dan zal het toch je verdere leven begeleiden = Deze uitspraak nu met mijn eigen woorden heb ik eens gelezen een landelijk dagblad door een deskundige naar aanleiding van een artikel hoe mensen reageerden nadat ze een verschrikkelijke ramp hadden meegemaakt. ( Telegraaf van 16 september 2006 ). Ik kan rustig zeggen dat hier de waarheid onder de tafel moet blijven of wel in de doofpot, maar wat nog veel erger is ze willen niet meer weten wat ze gedaan hebben en ze hebben de neiging de verantwoordelijkheid buiten zich zelf te leggen.

 

Helaas ben ik in juli 2011 2 x gevallen omdat de nieuwe, die nogal dof klikt wanneer je de beugel in het slot drukt en de vallen kwamen wel erg hard aan, na de eerste heb ik me 2 dagen erg rustig gehouden en het is maar goed dat Anneke het niet heeft gezien, maar had de pech om op 5 juli nog eens te vallen en kwam op de rechter elleboog terecht, die toch al veel te lijden heeft gehad door de jaren heen en dat was voor de eerste keer dat iets had waar ik niet blij mee was en daarbij kwam ook nog dat ik op donderdag 7 juli een zeer slechte dag heb gehad met erg hinderlijke en zware hoofdpijn, die niet voor 100% over was toen ik ’s avonds weer naar bed ging. Toen ik de andere morgen opstond wist ik dat het mis was, na een nacht waarin ik wel heel vast heb geslapen. Al moest ik er een paar keer uit., bijna tegen het coma achtige aan. Dat had ik wel verscheidene keren eerder meegemaakt en heel raar dromen dat je op hele bijzondere plaatsen bent en de weg terug niet meer kunt vinden. Vrijdag morgen de 8^ste had ik het gevoel dat er iets was gebeurd in mijn lichaam ook omdat de ringvinger erg raar aanvoelde, maar ook de middelvinger kon ik niets gebruiken zoals ik graag zou willen. Helaas kan ik niemand duidelijk maken waar het volgens mij van komt omdat het gaat om de fijne motoriek die niet wil doen wat jij graag wilt doen en dat komt via de aansturing van uit de hersenen. Ik kan de muis van de p c niet bedienen met mijn rechterhand zoals ik het graag zou willen, gelukkig heeft het zich redelijk hersteld door flink te oefenen. Ik moest nu erg oppassen dat de ringvinger niet krom bleef staan wanneer ik iets had gedaan B.v. tikken van tekst op de p.c., of andere dingen en was erg pijnlijk, moeilijk kunnen gebruiken van de vingers vang ik op via de arm en schouder, het heeft zich later redelijk hersteld. Al doe ik steeds meer met mijn linkerhand, wat ik al ben gaan doen vanaf 2004.

 

Terwijl mijn elleboog aan de beterende hand was, ging Anneke tijdens een fietstochtje, op maandagavond 11 juli op de fietsstraat Kerkhofpad ongelukkiger wijze onderuit en bleek achteraf de schouder uit de kom te hebben en een breuk in de bovenarm. Ondanks dat alles is ze nog naar huis gefietst, omdat je op dat moment niet precies wist wat er aan de hand was. Ze heeft direct gekoeld en dat was wel goed omdat het voorkwam dat er een blauwe plek zou ontstaan, voor alle zekerheid toch maar contact opgenomen met de huisartsenpost in Doetinchem, daar konden we om 22.50 u terecht en daar vertrouwden het niet, dus voor alle zekerheid naar de eerste hulp. Hier zijn foto’s gemaakt en  daaruit bleek dat de schouder uit de kom was geschoten en een breuk in de bovenarm, gelukkig was het een mooie breuk, de schouder werd onder het toedienen van pijnstillers weer in de kom getrokken en dat ging toch wel redelijk vlug. De arm werd met een sling tegen het lichaam gedrukt en moest een week blijven, dus werd er vanuit de eerste hulp thuiszorg Sensire ingeschakeld, wanneer we thuis waren moesten we bellen met hun en er kwam dan iemand om Anneke te helpen met het uitkleden en zo meer.

We gingen ’s avonds om 10 voor half 11 naar S Z te Doetinchem toe en waren ’s nachts om 10 voor half 3 weer thuis en met een half uur was er een verpleegkundige die Anneke hielp met het uitkleden. Vanaf die tijd hebben we extra Alfa hulp gekregen en komen nu nog ’s morgens en ’s avonds om haar te helpen met uitkleden mede omdat de arm nog niet belast mag worden en dankzij de fysiotherapie al wat beweeglijker is geworden al zal het nog wel een tijdje duren voordat alles weer 100% is en de rolstoel met mijn hulp weer in de auto kan tillen. Doordat ik dinsdags de 12^e teveel heb moeten lopen kreeg ik weer een flinke terugslag met mijn elleboog na ongeveer 4/5 weken was dat weer redelijk hersteld, al moet ik nu wel extra oppassen. Ik heb die tijd steeds de reserve beugel (gemaakt in 2006) aangedaan, want die kon ik met behulp van de linkerhand met moeite dicht drukken. Al het gebeurde heeft wel invloed gehad op mijn wilskracht of ik wil of niet, het is net of alles weer extra moeizamer gaat, gelukkig waren de kippen net opgeruimd en ik ga er ook niet meer aan beginnen. Gelukkig gaat het met Anneke het steeds beter al zal ze de linkerarm nooit meer goed omhoog kunnen krijgen ( recht omhoog t.o.v. de schouder ) dit zei de chirurg tijdens een controle op 16 augustus. Nu heeft ze weinig pijn aan de schouder en arm, maar is wel erg gevoelig, zeker wanneer ze fysio heeft gehad, dan merkt ze het wel en dat is heel normaal maar wel eens hinderlijk.

Voor de 23^ste jullie stond een familie reünie gepland samen de neven en nichten van Annekes kant, die is dankzij de dochters en hun vrienden doorgegaan. Het was een groot succes ondanks dat er zeer veel wind was, soms haast stormachtig, maar we hebben wel erg mazzel gehad omdat het zondags erna de hele dag heeft geregend.

We hebben het op zaterdag 23 juli 2011 wel getroffen met het ondanks dat er zeer veel wind was. De zondag erna heeft het de hele dag geregend.

Het opbouwen van de tenten was geen makkelijke klus omdat het nogal winderig was

 
 

 

 

Hij staat er ondanks de wind



Familiefoto

 



 

 

Het was ene gezellige dag, ook omdat we elkaar nooit zo vaak zien. Assen en Oude Wetering liggen niet naast de deur

 

 
 





Onze "Grote kleinzoon" Jona hoorde er ook bij, maar staat helaas niet op de familie foto

 



Op 29 juli 2011 zijn we naar Arnhem geweest, waar we in het Paleis van Justitie de beëdiging hebben bijgewoond van Christien als advocaat. Zij waarschijnlijk de eerste advocaat in de Beerninkfamilie zijn die huin stamhuis in Varsseveld hebben
 

In het Paleis van Justitie

 

Helaas zal Anneke  nu wel aan een driewiel fiets moeten of ze het leuk vindt of niet, ze is er tot nu toe nog goed vanaf gekomen, maar het kan ook eens goed misgaan en dat moeten we voorkomen. Het zal voor haar wel wennen zijn, maar ze krijgt ook trapondersteuning dit allemaal dankzij een PGB budget via W.M.O. van de Gemeente Aalten, waar we enkele jaren een inkomens  afhankelijkebijdrage betalen, waar niemand bezwaar tegen kan hebben, omdat een goede fiets met trapondersteuning ook prijzig zijn. Inmiddels ze er wel heel content mee

Het was even wennen met een driewieler, zelfs de rollator gaat mee.
 

Door al het gedoe hebben we onze vakantie twee keer moeten afzeggen en het zal wel weer een volgend jaar worden, de kosten die we gemaakt zouden hebben worden nu Gebruikt voor - Tafeltje dek je – van Zorgcentrum Careaz. Wel een uitkomst wanneer je tijdelijk onthand bent en ik ook niet veel kan doen om een maaltijd klaar te maken. Ik zou het wel willen maar het gaat niet meer. Het gaat nu met Anneke weer de goede kant op dankzij de fysiotherapie die ze nog krijgt, al zal alles wel lang gevoelig blijven en dat kan wel een jaar duren voordat ze geen opvallende signalen meer zal merken. We kunnen ons nu samen weer behoorlijk goed redden en ook dankzij de Alfa hulp die we al hebben sinds 2007 en nu elke week 3 uur.

Ik wil hier nog eens zeggen dat ik zeer trots op mijn lieve Anneke ben, en dat ze zich flink heeft gehouden. Ben nog altijd heel erg blij dat ik haar in 1972 heb mogen leren kennen, nu bijna 40 jaar geleden, heb haar op onze 37^ste huwelijksdag een mooi boeket bloemen gegeven en mijn gevoelens voor haar op een kaartje geschreven en later uitgelegd over het waarom ervan. 

Helaas ben ik op 22 september weer gevallen doordat de beenbeugel niet voor 100% in het slot zal, maar dit keer wel op een heel rare manier, ging als het ware eerst door mijn knieën gezakt en viel daarna pas naar voren. Het rechterbeen heeft wel een flinke opdonder gehad doordat de beenspieren een in het onderbeen stug zijn en daar we nu mee bezig deze soepeler te krijgen, maar het lopen is nog wel pijnlijk en erg vermoeiend. Ik moet nu er steeds aan denken dan de beugel goed in het slot zit, mede omdat je geen duidelijk klik hoort zoals bij de vorige. En ik moet nu er aan wennen, elke keer voelen of het goed in het slot zit. Ik hoop dat de duidelijke klik weer terug komt.

Ik kan nu heel goed merken dat ik in mijn leven zoveel mogelijk heb willen doen en dat ging tot een zekere leeftijd behoorlijk goed maar ongemerkt ging het langzaam minder en dat was en is nog steeds wennen, maar ik kan er steeds beter aan toegeven, maar het went nooit voor 100%. Helaas gaat nu alles zeer moeizaam gezien mijn handicap en leeftijd mede daardoor zullen we het buitenaf wonen in ons natuur paradijsje wel moeten opgeven of we willen of niet en daar speelt helaas onze gezondheid ook een rol in en daardoor ook wel de leeftijd. Dat we nu nog steeds buitenaf wonen heb ik te danken aan mijn scootmobiel en de wilskracht die ik altijd heb gehad en nog wel, maar het lichaam gaat tegen sputteren. Ik krijg steeds vaker een reactie wanneer ik werkzaamheden gedaan heb, zoals blad harken en dan nog maar een 1 – 11/2 uur, wanneer ik later TV kijk om aan het lezen ben, zoals een zwaar hoofd en kan zo wegzakken en vraagt Anneke  -Ben je er nog?!.- Voor mij is het nu alsof het lichaam aanvoelt ofwel aangeeft, wanneer je onderuit gaat, dat ik zeer smerig behandelt ben door een aantal personen. Zoiets gaat vanzelf, komt waarschijnlijk ook doordat je dan erg beroerd voelt. Wat dat precies is, kan ik ook niet omschrijven, wens het ook niemand toe. Maar dat mag ik niet zeggen, en al helemaal niet over praten.

 

Een  klein voorbeeld van wat je allemaal kunt doen vanaf een scootmobiel

 

Het zal natuurlijk ook wel weer wennen zijn, helaas gaat dat zo in het leven om het te moeten opgeven om te verhuizen naar het dorp zoals wij dat noemen. Naar aanleiding van opmerkingen in het verleden, = ga toch in Dinxperlo wonen, dan heb je het kleiner en makkelijker =, heb ik altijd al gezegd wanneer wij zouden moeten verhuizen naar het dorp, dan ook geen tuin meer omdat ik dan weer iemand moet vragen om deze te onderhouden, alleen maar een gezellig zitje, zodat we zoveel mogelijk buiten kunnen zitten als het weer het toelaat.

Op 14 november 2011 heb ik tijden het thee drinken bij Karel mijn broer en Johanna, - rechttoe recht aan - gevraagd of hij wist waarom ik deze handicap heb. Ik heb dit bewust aan hem gevraagd mede toen mijn moeder in de 70-er jaren van de vorige eeuw alles moest regelen en beslissingen nemen omdat onze vader dat niet meer kon, ze eerst altijd aan Karel om zijn mening erover vroeg wanneer het om belangrijke zaken ging. Ze had het ook nooit met hem er over gesproken of iets losgelaten, over deze opmerking heb ik zo mijn eigen gedachten over. Alleen wist hij dat ze wel eens aan ons huisarts Dr. I. de Keyzer had gevraagd of er geen medicijnen waren, zodat het kind zou blijven leven. Zoiets dergelijks had hij wel eens opgevangen. Toen heb ik hem gezegd dat moeder tijdens mijn zwangerschap een injectie heeft gehad met het gevolg dat de spieren niet goed werkten, daar kwam later achter. Hij wist wel dat moeder ook nog een miskraam heeft gehad in 1944, maar wanneer precies dat wist hij ook niet. Ook vertelde hij dat hij een dagboek bijhield en daarin vaak bijzondere dagelijkse en opvallende voorvallen opschreef. Hoe Bep ter sprake kwam weet ik zo gauw niet meer, maar hij zei, toen zij al niet meer thuis was, aanbelde na een bezoek aan de kapper in Dinxperlo, later na een bezoek aan haar in Den Ooiman in Doetinchem, eens terug had gebladerd was het hem opgevallen dat ze wel erg lusteloos was bij een eerder bezoekje aan haar in het dorp. Ik heb toen gezegd dat naar mijn gevoel, dat zij al direct na Henks overlijden het roer ofwel stuur kwijt was, daar was hij het wel mee eens. Toen heb ik hem nog niet eens verteld over de opmerking die ik hoorde tijdens startmiddag van Cantabilé op 18 augustus j.l. toen een lid opmerkte, dat ze het eten, dat ze kreeg van tafeltje dek je nooit op een bord deed, maar wel eens had opgemerkt - Ik vrête moar uut de voerbak - , Wij hebben haar ook wel eens zien lopen als een zombie toen ze een brief / kaart? op de bus deed. Ik vraag ook nu wel af of hij (Karel) niet in gaten heeft dat ik ook weleens mijn levenservaring zou kunnen opschrijven en die zijn niet misselijk zoals men wel eens zegt. Mijn indruk is van niet omdat het bij heel erg met zijn eigen ego bezig is dat vindt hij belangrijker. ( Hij schrijft af en toe wat in zijn dagboek, niet elke dag maar opvallende bijzonderheden). Wanneer hij mijn verhaal zou lezen dat zal toch gaan zoals van ja maar en zo meer, dat ben ik wel gewend van hem. Maar hij moet zich maar eens goed bedenken wanneer ik er mijn handtekening onderzet na het uit printen dan het wel rechtsgeldig is en wie het er niet mee eens moet dat maar (zwart op wit wat hij dan kan doen is me helemaal links laten liggen. Dat kan er ook wel eens als en boemerang op hem af komen.

Op donderdag 17 november zijn we voor de 3^e controle van de schouder en arm naar de Traumatologie in het S.Z. in Doetinchem geweest, alles was goed en we hoeven er niet meer terug te komen, voorlopig nog wel doorgaan met de fysio therapie. Op vrijdag 9 december zijn we weer voor P S A waarde controle geweest bij de uroloog Dr. E Remijn. Maar helaas was de waarde weer wat gestegen. Nu 0.7, eigenlijk een stijging van weer 50%, daar was ze niet blij mee, ze wil het nog eens drie maanden aanzien, hoe het er dan voor staat in maart 2012. Mocht het dan ongeveer het zelfde zijn dan hoef ik waarschijnlijk nog geen hormonen te slikken. De P S A waarde is net een jojo en dat is niet fijn. Wat de oorzaak hiervan is kon ze niet zeggen. Er zijn twee mogelijkheden, of het goede deel van de prostaat dat nog aanwezig is veroorzaakt de stijging of er zou nog iets aan de verkeerde cellen kunnen zitten die de boosdoeners zijn. Dit is voor mij wel weer een zware mentale opdonder, terwijl ik er al zoveel heb gehad, dat zal ik niet ontkennen mede omdat ik ook erg moet oppassen met het lopen. De uroloog vond wel dat ik er vrij nuchter onder bleef, wat moet je anders, zij weet ook niet wat ik allemaal al heb meegemaakt, komt ook wel omdat andere zaken belangrijker zijn, zoals niet vallen, daar ben je dagelijks mee bezig, toch blijft het in je achterhoofd hangen, maar dat merkt niemand.

Nu wil ook eens het volgende opmerken, dit naar aanleiding van het telefoongesprek dat ik op een vrijdagavond had met Els, echtgenote van Annekes broer Anko, Toen ze vroeg hoe het ging zei halfluid slecht, maar later matig, toen ze vroeg waarom heb ik haar verteld dat ik weer flinke dreun had gekregen over de controle van deze morgen. Soms voel ik met schuldig tegenover haar omdat zij nog niet lang geleden, in 2010 een zeer moeilijke tijd heeft meegemaakt en misschien af en toe nog wel. Tegen haar laat ik mij te vaak mijn gevoelens merken over hoe het echt met me gaat. We hebben een heel goed gesprek gehad, ze begrijpt ook heel goed dat een keer eind komt aan het wonen in mijn ouderlijk huis. Ze heeft nog eens duidelijk laten merken dat de broers met aanhang van mijn lieve Anneke vinden dat ik zolang zij mij kennen ik een flinke prestatie heb geleverd en dat laten ze af en toe merken net zoals vele anderen goede kennissen. Heb ook in het verleden weleens tegen Anneke gezegd, - bij je broers heb ik gevoel dat ik er bij hoor ofwel voel me gelijkwaardig – terwijl ik al jaren het gevoel heb dat ik voor mijn broers een buitenstaander was en eigenlijk nog ben, daar heb ik al eerder voorbeelden van gegeven. Over dergelijke zaken mag je eigenlijk niet praten en dat kun je beter maar laten doordat ze het niet kunnen of willen begrijpen, dat zoiets mogelijk is. Blijkbaar begrijpen deskundigen het wel en ook degenen die zoiets dergelijks ook hebben meegemaakt. Het is mogelijk dat ik al wel eerder een opmerking hebt gemaakt hoe onze dochters met elkaar omgaan. Ik ben er trots op om te zien hoe ze op een plezierige manier met elkaar omgaan en toch mekaar in hun waarde laten, al zullen wanneer ze met hun drieën zijn ook wel eens flink aan het kibbelen zijn en verschillend denken over bepaalde zaken, maar ook omdat ieder op zijn eigen manier het leven een invulling geeft. Wanneer ze dit niet zouden hebben gedaan dan had ik hun er wel op gewezen of misschien wel de koppen tegen elkaar geramd zou hebben, gelukkig is dat laatste niet nodig. Dit laatste komt omdat ik een heel trieste vergelijking kan maken met mijn eigen broers. Daar heb ik zo hier en daar ook wel opmerkingen overgemaakt en wil het daarbij laten, ondanks dat je zoiets nooit vergeet.

 

Mijn gevoel zegt echter dat in 2013, het jaar dat op  ’t Oelengoor  80 jaar een familie Beernink heeft gewoond een einde gaat komen, helaas zal het niet anders of we zouden meevaller moeten krijgen of er zou een wonder moeten gebeuren. In dat jaar hopen we beide 70 jaar te worden en dan gaan we maar op een andere manier actief zijn en niet hoeven te kijken en denken van dit en dat moeten we nog doen en dan is het dat gaan we doen, maar moeten ook andere bezigheden te zoeken, mede doordat mijn lichaam begint tegen te werken en dat zal niet minder worden, eerder meer omdat nu het weer moeilijker gaat dan een jaar geleden. Maar ook omdat ik steeds meer hulp van derden nodig heb en maar goed moet overwegen om hiermee door te gaan of deze middelen niet beter te gebruiken zijn voor andere, leukere doeleinden voor ons samen. Ik hoop dat vanaf nu ons verdere narigheden bespaart zullen blijven en dat we in 2013 ons 40 jarig (robijnen) huwelijk kunnen vieren met onze kinderen en kleinkind (eren). En dat we lang samen mogen zijn in een redelijke goede gezondheid.

 

 

Aanvullende opmerkingen:

 

Mijn broer Henk is op 3.8.2003 en zijn echtgenote Bep is op 14.6.2011 overleden.

Bevestigingen oorzaak van mijn handicap nog eens op 21.12.2010 en 23.01.2011 door mijn nicht Mevr. D. Boland-Westendorp.. Haar moeder, mijn tante, was een zuster van mijn moeder.

 Ik heb altijd een goed kontakt met de heer Henk Niemjjer van het Roessingh gehad, die maakte voor mij de beugels. Ik ben hem zeer erkentelijk hiervoor. Zie blz 3

Narcisme: Een vorm van eigenwaarde, b.v. alles beter weten, zich belangrijk voelen. Er zijn vele vormen hiervan

Org. Brief 4.4.2000 van H.J. Schreurs en R.J. Wossink is nog aanwezig

Affaire G. Keuper – G. Veerbeek, het nodige foto bewijsmateriaal is aanwezig

Wanneer er personen zijn die zich aangesproken zouden voelen, dan moeten ze zich zelf eerst maar eens een spiegel voorhouden.

In mijn concept autobiografie heb ik duidelijk gezegd:

Elke discussie is uitgesloten, men gelooft het wel of niet.
 

Noot

Ik ben op 5 januari 2011 begonnen om mijn autobiografie te schrijven over de periode 1943 - 2011, onder de titel - Al het verleden wordt heden - en was hiermee gereed op 31 december  van dat zelfde jaar.

Mijn bedoeling was om hierna eigenlijk te stoppen en hooguit af en toe  aardige wetenswaardigheden toe te voegen, maar helaas het liep allemaal anders dan verwacht en had 2012 zeer onaangename verassingen voor ons beiden.  Zie blog spot 3

Heurnerbosch1832-1913