In 2007 heb ik alles wat ik had meegemaakt in de periode 1988 - 1998 opgeschreven, ofwel alle notities die ik al had gemaakt, samengevoegd. Daarnaast in 2010 ook begonnen met het opschrijven van - waarom ik een handicap heb - Ik wist al heel veel hierover, maar omdat het ook belangrijk is voor mijn dochters, zij behoren dit ook te weten. Heb er nooit met hen overgepraat, wou ze er eigenlijk niet mee belasten. Bij toeval kreeg ik december 2011 van nicht van mij het zelfde te horen van wat ik al wist en dat was heel belangrijk voor mij. Het was een dubbele bevestiging en heeft al mijn twijfels die ik nog had, weggenomen. Mijn huisarts Dr. I. de Keijzer heeft mij het wel laten doorschemeren dat er wat aan de hand is geweest omdat hij na zijn pensionering wel een keer of drie gevraagd heeft, wanneer hij me zag, hoe gaat het met het lopen, dat was eind 80 er begin 90 er jaren en dat heeft me ook aan het denken gezet. Maar hij heeft me nooit gezegd wat de precieze oorzaak was, achteraf wel jammer, hij wist ook wel waarom mijn ouders er niet over konden praten.
Begin 2011 was ik al begonnen om mijn levensverhaal op te schrijven in diverse delen, hiermee was ik klaar op 31 december. Ben begin januari 2012 begonnen met het nalezen, kleine aanpassingen en corrigeren van schrijffouten. Door trieste omstandigheden is dat blijven liggen tot in 2013. Heb toen eerst alle wetenswaardigheden over het jaar 2012 ( al begonnen in november) en begin 2013 van me afgeschreven, dat was ook belangrijk voor mij omdat ik zo'n jaar niet nog eens hoef mee te maken. Naar aanleiding hiervan kwam eigenlijk het idee om het te gaan publiceren, maar ook omdat ik niet een eerlijke kans krijg om mijn verhaal eens te vertellen.
Afgelopen vrijdagavond 2 augustus 2013 hoorde ik in het T V programma - Recht uit het Hart -
een heel goede opmerking van een oud militair die ook uitgezonden was geweest, die zijn verhaal vertelde en had ondervonden dat mensen meteen een oordeel klaar hebben zonder dat ze weten wat er precies aan de hand is. Hij had te maken gekregen met PTS Syndroom en was daar goed van hersteld, maar was ook blij dat hij nu zijn verhaal verteld had.
Ik kan me zijn verhaal goed begrijpen, zij hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt die in principe onmenselijk zijn. Van al het geen wat ik vanaf 1986 tot 1999 heb meegemaakt zou menigeen ook een trauma aan kunnen overhouden, ultieme vernederingen, dit heb ik gelukkig niet, doordat ik alles van mij af kon schrijven in stukken en brokken, maar ook dankzij goede vrienden die wel zien wat ik nog wel allemaal kon doen, terwijl ik tegen het zelfde probleem aanliep, om maar te zwijgen over het onbegrip dat je tegen komt.
Na een dramatisch 2012 kon ik het opbrengen om alles samen te voegen en aanpassen waar nodig. Heb het daarom ook op sociale media gezet via mijn blogspots, dat is heel belangrijk voor mij geweest omdat ik niet de kans krijg om mijn verhaal te vertellen.
Maar ook dat de eer van mijn ouders in verdrukking was gekomen en voor mij voelde het aan alsof ze in een hoek waren gezet, door enkele personen en dat hebben ze beslist niet verdiend. Eigenlijk ook als een beetje eerherstel voor hun, al is het maar postuum. Zij hebben mij altijd gestimuleerd doe wat je kunt doen.
Een heel belangrijke reden voor mij was dan ook nog dat ik te maken heb gekregen met onwaarheden die gebaseerd waren op verdraaiing van de werkelijkheid om maar niet de zware uitdrukking te gebruiken - pure leugenachtige zwartmakerij en een vorm van chantage -.
Enkele personen konden niet op een gelijkwaardige manier tegen mij praten, het ging altijd met een ondertoon van Bennie ..............., echt op een kleinnerende en vernederende toon.
Ook speelde mee dat ik niet kan en wil begrijpen, denk door iedereen, hoe het mogelijk is dat ook mijn eigen broers bewust en moedwillig misbruik hebben gemaakt van mijn handicap.
Tegenwoordig zijn er veel programma's op de T V waarin aandacht wordt gegeven aan gehandicapten, hoe die nu in het leven staan en ook hoe ze vaak nog moeten knokken om iets te bereiken ondanks dat er nu wel veel nazorg is en terecht kunnen bij instanties die er over weten. Sta daar helemaal achter dat er nu aandacht wordt geschonken. Echter er is ook een generatie gehandicapten van eind 40 er begin 50/60 er jaren die weinig of geen enkele nazorg hebben gehad, gewoonweg omdat men daar nog nooit of weinig van gehoord had en eigenlijk afhankelijk waren van de specialist, die toen nog autoritair was. Als hij je tips gaf had je mazzel, ik heb dit niet meegemaakt. Wanneer je eens iets netjes vroeg kon het zijn dat je een grote mond kreeg, dat heb ik wel meegemaakt. Degene die het hulpmiddel voor je maakte kon je ook tips geven, maar in mijn geval kreeg ik alleen maar te horen - ik zie je later nog in een rolstoel terecht komen. Wanneer je zoiets steeds te horen krijgt gaan je haren wel recht overeind staan en is ook zeer klant onvriendelijk.
Er zullen heus wel mindervaliden zijn geweest in die tijd die het getroffen hebben met hun specialist en hen wel mogelijke tips zou hebben geven van wat kun je nog doen.
Het zou ook wel eens goed zijn dat over deze generatie gehandicapten nu 65 / 70-ers eens een programma gemaakt zou gaan worden, maar dat zal wel niet interessant voor hun zijn en misschien ook niet spectaculair genoeg, zelfs voor een blad als Plus of Mannen Libelle is het niet interessant genoeg . Ga er echter vanuit dat dit wel nooit zal gebeuren.
Mijn hoop is dat de degenen die nu mijn verhalen lezen, zich eens proberen in te leven wat zoiets dergelijks in je leven kan gaan betekenen, dat zou mij al heel goed doen. En misschien ook wel voor degenen die ook zo iets dergelijks in hun leven hebben meegemaakt.
Heurnerbosch 1832-1913
Onderstaand gezegde eens gelezen
Mensen herinneren zich misschien niet helemaal,
Wat je gezegd of gedaan hebt.
Maar ze herinneren zich altijd welk gevoel je ze gaf.
Over de start van mijn ouders zie website WWW.Oelengoor.nl en nu "Ode aan mijn Moeder"
Hier onder een foto samen met mijn Vader
