2013 afsluiting van een zeer trieste periode

In blog 4 ga ik terug kijken op de tijd na de zeer onaangename periode van februari - half november 2012. We zijn nu ruim 8 maand verder en ik kan nu pas zeggen dat ik weer een beetje de oude aan het worden ben.

Afsluiting van een zeer woelige en onplezierige periode

Je weet waarom je een handicap hebt, beschreven in 2010, wanneer ik deze niet zou hebben gehad, was ik niet blijven leven en daarom zal ook niemand kunnen begrijpen dat er tevens een 4 tal operaties nodig zijn geweest om redelijk te kunnen lopen, later (1958) alleen maar met behulp van een beenbeugel en stevige wandelstokken en wilskracht, daar komt dan ook nog bij dat ik in mijn 70ste levensjaar te maken hebt gekregen met een ernstige vorm van bot ontkalking in het rechter bovenbeen. Na een rare val naar rechts, voor de eerste keer. Ik ben in mijn leven vaak gevallen, was altijd goed gegaan. Doch altijd naar voren of naar links en nooit iets gebroken. Hooguit een kneuzing, waarin ik mijn rechterheup heb gebroken en na een 2 tal operaties, waarvan de 2e een zware hersteloperatie was, te horen krijgt dat je het lopen beter kunt laten omdat het lopen van slechts een paar meter al een te groot risico vormt. Mocht ik dan ongelukkigerwijs weer iets breken in het rechterbeen, zou dit net gebeuren onder de ingebrachte pin, dan kun je waarschijnlijk niets meer met je rechterbeen doen. Eigenlijk zou ik dan definitief in de rolstoel zitten en dat is wel het laatste wat ik wil.

Ze vragen mij wel eens kun je absoluut niet meer lopen? Dan zeg ik altijd het zou wel kunnen maar en zal dan wel heel moeilijk gaan en het zal zwaar worden voor mij. Kan mijn lichaam het wel aan? - Nu merk ik al de pin in het bovenbeen bij het staan op het linkerbeen waarbij de rechter voor ca. 30% op de grond steunt, heb ik dit een aantal keren per dag gedaan en het overstappen van de rolstoel in een prettige leunstoel, dan ben ik ’s avond echt moe, al is het soms wel een intense moeheid en kan zo weer even wegdutten. - Maar dan komt ook nog er weer ca. 4 kg extra bij, ik moet een beugel aan omdat anders het lopen helemaal niet gaat. De been beugels die ik 54 jaar lang heb gedragen, hadden dit gewicht. Als je zoiets gewend bent dan merk je het niet meer. De beugel dichtdrukken na een tijdje gezeten te hebben gaat al zwaar omdat je de leeftijd niet mee hebt. Het gaan staan was al moeilijk en zal zeker nu nog moeilijker worden en dan voorzichtig gaan lopen met stabiele armkrukken, dat vergt heel veel oefenen met een therapeut dan gaat nog maar om enkele meters, net als voor de fatale val, en je zult zien dat je dan weer verkeerd gaat vallen en weer iets breekt, dan hoef ik me niet meer te melden bij de orthopeed omdat hij mij hier voor gewaarschuwd heeft.

Toen ik weer terug in mijn geboortehuis was de nachtrust behoorlijk goed en dat was wel prettig voor mij, mede omdat ik wist dat mijn lieve Anneke behoorlijk overspannen was en dat er een verhuizing zat aan te komen, dan moet er veel geregeld worden. Waarom het allemaal zo lang duurde dat weer 100% de oude wordt, is moeilijk te begrijpen, ook voor me zelf en had dat niet verwacht. Als ik na ga wat ik allemaal zelf voor de kiezen heb gehad ofwel de hoeveelheid medicijnen die mijn lichaam heeft moeten opnemen en verwerken vanaf 2009 is niet mis - 39 bestralingen - ca. 9 maand lang hormonen - 4 antibiotica kuren omdat mijn been dik en rood was en bleef - 5 uur narcose - weer 5 weken antibiotica en dat allemaal noodzakelijk. Alles wat je binnen krijgt is in wezen puur gif, het lichaam moet het wel verwerken, dat is gevoelsmatig. Echte signalen kan ik niet noemen, hooguit dat ik opeens heel erg moe aan het worden ben terwijl ik rustig zit te lezen of T V kijken, en dat is niet aangenaam.

 

Aan deze Galerij op de 2e etage wonnen wij nu, het appartement is geschikt voor ons beiden.

 

 



Een fraai winters uitzicht vanuit
ons appartement






 

Na onze verhuizing in december 2012 naar het appartement in Dinxperlo moest je ook weer wennen aan veranderingen en je had thuiszorg nodig, die kwamen ’s morgens nogal vroeg, kon niet anders, gelukkig is dat al veranderd in een gunstiger tijd. Je kon eigenlijk nog niet zo op mijn zij liggen zo als je graag wou liggen ofwel prettige slaap houdingen, maar ook omdat ik vaak heel diep kon slapen, bijna tegen het coma achtige aan en wanneer je wakker werd om te doen wat je moest doen, had ik een verschrikkelijk zwaar hoofd, het was alsof je leven in een flits voorbij kwam, dus gauw weer onder de wol en sliep dan gelukkig weer verder. Maar dan werd ik ’s morgens wakker met een heel nare pijn in het hoofd, het lag tussen zware hoofdpijn en migraine in, anders kan ik het niet omschrijven. Zou ik bij wijze van spreken de maximale paracetamol per dag innemen, dan zouden maar die minimaal helpen of helemaal niet, dit heb ik maar niet gedaan. Je was de hele dag verschrikkelijk moe en je voelde je lamlendig en dat heb ik diverse keren meegemaakt, dan kun je op een punt komen van – wil ik dit nog zo langer - gelukkig is dat aanzienlijk minder geworden, heel af en toe nog wel eens, eigenlijk kun je zoiets niet goed beschrijven. Het was net alsof ik ook slaap moest inhalen en door de onrust die waarschijnlijk in je zat, doordat je de tijd in revalidatiecentrum Antonia en Slingeland ziekenhuis onrustig geslapen hebt, of eigenlijk te weinig. Door al het gedoe om je heen heb je ook ongemerkt een onrust in je zelf opgebouwd en je raakt afgestompt, je leeft a.h.w. in een andere wereld. Doordat de thuiszorg ’s morgens wat later komt en ik kan nu goed op mijn rechterzij liggen, al blijft de pin voel baar, is de nachtrust een stuk beter. Het is net alsof nu de onrust uit mijn lichaam aan het verdwijnen is dankzij gunstigere slaap perioden, daardoor voel je je ook vaak veel prettiger. Al merk ik nog wel dat er nog veel afvalstoffen er uit moeten gaan. Het is geen kleinigheid wat ik de laatste 4 jaar binnen heb gekregen, noodzakelijk kwaad zeg ik maar, eigen is het puur gif, dat merk ik nog steeds. Maar nog belangrijker voor mij is ook dat het met mijn lieve Anneke een heel stuk beter gaat, maar spontaan een knuffel geven of een arm om me heen slaan en spontaniteit blijft moeilijk voor haar en dat mis ik wel. Zij is ook tot rust gekomen, al is het voor haar ook wennen, net als voor mij, dat een aantal zaken moeilijker gaan en ook wel eens wat voelt. Met ons beiden zullen we het wel redden, daar ben ik niet bang voor.

 

De Oma van Jona

Met mijn  al "Grote" kleinzoon Jona, een lachebekje









 

Ik heb al vanaf 1989 veel moeten inleveren en dat kwam vanzelf, daar leer je mee om te gaan en aan te passen. Maar nu moet ik opeens heel veel inleveren, vooral aan zaken waarbij je nu hulp van thuiszorg nodig hebt en dat went nooit, omdat ik voor die tijd het net nog zelf kon redden, en dat is vaak wel erg moeilijk voor mij en dat zal wel blijven en het in leveren van privacy, wat niemand wil, zal nooit wennen en denk dat zoiets voor iedereen opgaat. Zo zijn er nog veel kleinigheden op te noemen waar je mee te maken krijgt en die pijn blijven doen.

Het is en blijft voor Anneke moeilijk om te begrijpen of in te leven in het geen ik allemaal in mijn leven heb meegemaakt. Dat is toch wel jammer, heb dat gemerkt door haar antwoorden, die vaak nogal kortaf waren om maar niet te zeggen soms bot.

Al ben je mentaal nog zo sterk, op een gegeven ogenblik gaat het je niet in de koude kleren zitten en begint als een rode draad door je leven lopen of je nu dat wilt of niet wilt. Het gebeurt gewoon weg vanzelf en dat is voor een buitenstaander niet te begrijpen, maar wel steeds commentaar geven. Op een gegeven ogenblik wil je wel uit je slof schieten, ik heb me tot nu toe kunnen inhouden, maar dat wordt ook steeds moeilijker. Omdat laatste te voorkomen, zeker wanneer ik me niet lekker voel, zeg ik maar zo min mogelijk.


Heurnerbosch1832-1913