2013 Het Grote Onbegrip

 

Het Grote Onbegrip

Het is voor mij onbegrijpelijk dat je tegen een groot onbegrip aan loopt wanneer je probeert duidelijk te maken het geen je allemaal al hebt meegemaakt, wat dat in je leven kan gaan betekenen. Ze kunnen of willen misschien niet begrijpen dat wat ik allemaal heb mee gemaakt in mijn leven op een gegeven ogenblik als een rode draad op je verdere levens pad gaat mee lopen, na weer een, de zoveelste, ernstige gebeurtenis. Ik heb getracht om me er zoveel mogelijk tegen te verzetten, maar wanneer je zulke mentale dreunen krijgt als in 2012 dan gebeurt er iets in je lichaam en dat is voor een buitenstaander moeilijk of helemaal niet te begrijpen. En het houdt een keer op ofwel het wordt dan heel moeilijk om je er tegen blijven te verzetten.

 Over wat ik dit jaar in april weer heb meegemaakt, wens ik niemand toe. Wakker worden vanuit een diepe, coma achtige slaap en in een flits kwamen alle narigheden voorbij die ik had meegemaakt en voelde me weer wegglijden, net als in oktober 1997 en was angst aanjagend en heel luguber. En zoiets is me vier keer overkomen, het is eigenlijk niet te beschrijven. Je zit dan ook nog een paar dagen niet lekker in je vel, a.h.w. een vorm van napijn in je hoofd. Meer dan een hoofdpijn, maar net geen migraine, is moeilijk te omschrijven.

 Je weet waarom je de handicap hebt en alleen dat al gaat als een draad door je leven heen, zeker omdat familieleden het wel wisten, maar mijn broers ook niet en ik pas vanaf 1961 en je hoort in 2011 het weer een keer. Ik heb er nooit eerder over gesproken doordat een aantal wetenswaardigheden ontbraken en de zekerheid. Dan speelt ook mee dat ik in begin negentig jaren te maken heb gekregen met leugens door voormalige buren, eigenlijk -buitenstaanders – en helaas ook door je eigen broers Henk en Karel. En je wordt beschuldigd door hun wat ze niet waar kunnen maken en je op een verschrikkelijke manier vernederen, gaat dan ook een rol spelen. Ze ( mijn broers ) laten je dan ook twee jaar links liggen. Maar ook dat je in oktober 1997 opeens gevoel krijgt terwijl je rustig in je stoel dat het binnenste van je lichaam uit de stoel glijdt in een koker, terwijl je niets kunt doen en eigenlijk niet precies hoe lang het geduurd heeft 30 – 45 – 60 seconden? Wat dat geweest is kan niemand verklaren maar het heeft wel invloed gehad in mijn verdere leven en als je elke dag aan wordt herinnerd, is niet leuk meer.

Wanneer mensen het niet kunnen of willen begrijpen kan ik me wel voorstellen. Als ze niet weten wat te zeggen, zeg dan niets. Maar geef dan ook geen commentaar in de geest van dat is geweest en moet je vergeten. Maar dat gaat niet altijd op, voor de één wel en een ander niet. En ze kunnen ook niet begrijpen, dat wat je hebt meegemaakt, mogelijk een deel van je leven kan blijven, of je wilt of niet. Of een opmerking in de trant van, je moet zorgen dat je geen ongenoegen / …..  krijgt met je broers. Zoiets slaat nergens op, daarmee laten ze merken dat je maar moet accepteren dat ze misbruiken maken of hebben gemaakt van je situatie waarin je zit. Eigenlijk wordt van mij verwacht te doen alsof er nooit iets gebeurd is. Ongevraagd commentaar geven is niet moeilijk, maar daarmee kun je iemand diep raken om maar niet te zeggen kwetsen. Zou het nog zwaarder kunnen zeggen, dat doe ik maar niet.

 

Het is eigenlijk te gek voor woorden dat je een gerechtelijke procedure moet beginnen om alleen maar - gelijkwaardigheid – , niet meer of minder, af te dwingen van een aantal personen, waar onder je eigen broers. In principe zijn hier geen woorden voor, dat zoiets nodig is, helaas wel, maar heeft geen  enkele zin.

Wanneer je zoiets zou doen, dan krijg je het volgende, ze komen niet, komen ze wel, dan zwijgen ze of zeggen Ja Maar, we weten niet meer wat we gedaan hebben en dat is heel makkelijk, onttrekken aan de verantwoordelijkheid, dan ben je wel een verschrikkelijke lafaard volgens normen en waarden. Of wel, ze leggen de verantwoordelijkheid buiten zich zelf zoals zo mooi beschreven in het boek “Ja Maar”.

Het is voor niemand te bevatten wat het allemaal betekend voor iemand die weet waarom hij een handicap heeft en helaas het is niet zomaar een handicap, omdat bekend is hoe deze is ontstaan en daardoor een trieste geschiedenis blijft. Dat er  4 operaties nodig zijn geweest om aan het lopen te komen en te blijven, maar ook dat ze allemaal nooit 100% hebben gebracht waarop werd gehoopt.

Dat je met doorzettingsvermogen en wilskracht bijna 54 jaar redelijk en pijnvrij hebt kunnen lopen na de operaties van 1958 en in de negentigerjaren toen ik een controle bezoek bracht aan een Revalidatie arts Dr. A.H. Schaars inzake beenbeugels en schoenen, ging het langzaam aan minder worden, de spieren gaven wel irritaties door overbelasting, gelukkig zonder veel pijn. Op zijn verzoek heb ik toen foto’s laten omdat hij wel eens wou weten hoe het er voor stond met mijn knieën, heupen en rug. Deze zijn door hem i.o.m. Orthopeed van Herwijnen bekeken en je krijgt dan te horen dat alles even slecht is.

Te gelijker tijd krijg je dan ook nog te maken met misbruik van mijn situatie en pure zwartmakerij door enkele personen. In die tijd beginnen ook nog de spieren overbelast te raken en worden pijnlijk, weer aanpassen en je merkt dat langzaam weer achteruit gaat. Al deze zaken zijn verschrikkelijk mentale dreunen, die een rol gaan spelen omdat daarnaast ook nog veel gebeurd is, waar niemand invloed op heeft gehad en dat gaat dan ook meespelen.

Ik heb me er jaren redelijk tegen kunnen verzetten, maar op een gegeven ogenblik knapt er iets in het lichaam waardoor je lichamelijk, maar ook mentaal verschrikkelijk moe van geworden bent. Zoiets is niet te verwerken of je wilt of niet. Het ergste is dan ook nog je mag er niet over praten, daarom onderstaande tekst, gelezen in het boek “Ja Maar ”.

 

Over het gebeurde door een aantal personen, ben ik maar opgehouden te denken in termen als “Verwerken of accepteren”. Het is te groot en te absurd voor woorden.

 

Heurnerbosch1832-1913


Levenswijsheid van mijn ouders:

Nooit bemoeien met andermans zaken, want dan klopt er iets niet
Nooit commentaar leveren, omdat je niet weet hoe de vork in de steel zit
Laat je nooit sturen, dan verlaag je zelf tot het allerlaagste





Maar ook het volgende: 

Wanneer er iemand mocht zijn die denkt dat ik t.o.v. hem in de fout zou zijn gegaan. Dan moet hij het lef hebben mij dat persoonlijk te zeggen en niet via een derde persoon, dan ben je laf.

Er is nog nooit iemand naar me toe gekomen die vindt dat het wel zo zijn geweest. Klagen tegen mijn broer, was makkelijker! Hij heeft zich verlaagt tot een bedenkelijk niveau.

 

 Enkele uitspraken gedaan door een Juridisch Loket:

 Dit is het smerigste dat we ooit gehoord hebben, kunnen en willen we niet begrijpen.

 Zie dat je hem in handen krijgt en sla ‘m met de stok in de nek, die heb je al bij je.

 Dit laatste mag je allen maar denken en niet doen, hooguit snoeihard aanpakken onder vier ogen

Maar ook: "Je zult nooit een eerlijke kans krijgen om jouw verhaal te vertellen, omdat . . . . . . . . . . . ."


 

Iedereen vergeet dat ik in mijn leven al een flink wat bagage meedraag, of je wilt of niet, dat is eerder meer dan minder geworden.

 

Heurnerbosch1832-1913